Οδοιπορικό

Κόσμος πολύς στους δρόμους

κι η αγανάκτηση ξεπέρασε τους νόμους
Πλακάτ , φωνές , συνθήματα σωρό
ρυτίδιασε η απόγνωση ,συρρίκνωσε το βλέμμα
κύρτωσε η απαντοχή , γονάτισε στο τέρμα
στο τέρμα; οχι όχι υπάρχει ακόμα λίγη αναπνοή

Με τρομάζουν οι σκέψεις μου 

που κυνηγάν η μια την άλλη
νοιώθω πως παλεύουν μεταξύ τους 

να βρουν την αλήθεια
σαν δυο αντίπαλοι ,

αντάρες και κάλμα στην ιδια θάλασσα
κρατώντας αγκάθινα στεφάνια και κλαριά ελιάς
πετώντας στα μάτια μου χαμόγελο και θλίψη

κοινό μονοπάτι , ένα βασανιστικο ερώτημα
που τρέχει σε ποια κατεύθυνση είναι η οργή;

Ακουω γύρω μου συζητήσεις 

που με κάνουν κομμάτια
΄΄ δεν πάει άλλο ,πόσο πιο κάτω , πεινάμε πιά
τι θα πω στα παιδιά μου ,

τι θα τους πω για τα όνειρα ;
ποια να αφήσω ιδανικά 

να αρχίσουνε στη γη να σπέρνουν Ανθρωπιά .

Δεν έχω να πληρώσω ,δουλεύω μια ζωή 

κι η φτώχια μου ανταμοιβή .
Ξόδεψα χρόνια αλμυρά ,

ήπια καπνό από φωτιά και τελικά
να ζητιανεύω για ένα γάλα ,λιγα ανθρώπων υλικά ΄΄

Μα πιο πολύ με τρομάζουν
με φοβίζουν κίτρινα ανθρώπων λόγια
΄΄ να φύγουν , να δουμε άσπρη μέρα
να μπουμε εκεί που ειμασταν
να ξαναβρούμε τις θέσεις μας,
θα τους γ……... όταν θα ρθουμε στην εξουσία
καλή είναι καλή είναι η αγανάκτηση ,βολεύει
τι να σου πω αν ήμουν εκεί θα σε βόλευα
πάμε ρε ,εμεις είμαστε στην άλλη γωνία ΄΄
πανώ …κόκκινα ..πράσινα …μπλε και. ..και...και

Φοβάμαι , μπερδεύονται οι σκέψεις μου
Θεε μου τι ζητάμε; να πάμε πίσω; πάλι εκει ;
να βολευτούμε , απ την αρχή;

συναντιούνται τα φρύδια και θολώνουν τα μάτια
όχι ,οχι δεν μπορεί 

τόσος πόνος πως γίνεται να ξεχαστεί
σπασμένα λάφυρα τα όνειρα 

ποιος άνεμος να τα πετάξει μακριά
δεμένη κόμπους η ψυχή πια ,

με πόσα γρόσια να πουληθεί
οχι ,οχι περνώ τα χέρια μου 

γύρω απ τα μαλλιά μου 
με τα ακροδάχτυλα 

τινάζω αυτές τις σκέψεις 

και τις πετάω μακριά

Περνά απ το πλαϊ μου μια παρέα παιδιών
μέσα απ το γέλιο τους 

ακούγεται η πίκρα να περνά
΄΄ το παλεύω ακόμα αλλιώς θα φύγω ΄΄
΄΄ ποια οικογένεια ,με τι; η ανεργία έστησε βωμό
εμένα να συντηρήσω δε μπορώ 

που τέτοια να σκεφτώ;
΄΄ ναι ..εχω την δύναμη της νιότης

μα τι να κρατήσω;
σάπισε το σανίδι ,άδειο το σκηνικό
πίσω από το παραβάν σφίγγουν τα χέρια
Ξέρουν κι απ τα σπασμένα τα φτερά 

κρατούν τον άνεμο αυτά

Παίρνω μια βαθιά ανάσα ,

στηρίζω τα πόδια μου γερά
πλαι τους για να πορευτώ ,

ναι ,ναι, αυτά ..για αυτά ..
ΝΑΙ μένω εδώ μαζί τους να φωνάξω
με τις δικές μου αντοχές 

και τις δικές τους φωνές
για ένα κόσμο αληθινό ,

για μα ανθρώπινη ζωή
για οσα μου μιλά το μεσα μου παιδί !