Κόκκινη μπάλα

 

Απ το πρωί προσπαθούσε 
να στολίσει το δέντρο .
κι εκείνα τα μικρά ζουζούνια 
φτερούγιζαν σαν μελισσούλες 
γύρω της κι ανέμιζαν τον τόπο .
Οι φωνές τους πετάριζαν στον αέρα 
κι οι μικροί καυγάδες τους 
αποσπούσαν την προσοχή της ,
την μπέρδευαν κι έχανε τη σειρά των κλαδιών.
Απτόητα τα ξανθά κοτσιδάκια έπαιζαν 
με μια τούφα της κούκλας διαφωνώντας 
στο χρώμα της κορδέλας .
- Ει ..σταματήστε πια φώναξε 
καθίστε κάτω και μην βγάλετε τσιμουδιά.
Τα μικρά ματάκια χαμήλωσαν τα πτερύγια τους 
και η σιωπή έκοβε βόλτες μόνη της στο σαλόνι.
Επιτέλους ήσυχη πια θα συνέχιζε το στόλισμα ,
ώσπου μια κόκκινη μπάλα 

της έφυγε απ τα χέρια κι έσπασε .
Έσκυψε να μαζέψει τα κομμάτια της .
Κι εκεί με την άκρη των ματιών της 

ειδε να την κοιτούν 
τέσσερις απορημένες ελίτσες .
Άνοιξε τα χέρια πήρε αγκαλιά τα δυο κορμάκια 
που κουβαλούσαν στις πλάτες τόσα χρώματα 
κι άρχισε να τα γαργαλά

 μέχρι που τα γέλια γέμισαν το δωμάτιο .
Το δέντρο έμεινε μισοστολισμένο 

σειρά είχε το παιχνίδι .
Μια σκέψη γύριζε στο νού της .. 
Πόσο ακριβό στολίδι το γέλιο.. ενός παιδιού!