Στο αντάμωμα του κύκλου

Να λοιπόν που όλα έβρισκαν το δρόμο τους
Σκεπάστηκαν οι αγανακτισμένες φωνές
με το σεντόνι της ζέστης .
Κόπασαν οι γροθιές στο άνοιγμα της θάλασσας
έμειναν μόνο λίγες αναλαμπές ,
να τραβούν την κουρτίνα της πρόσκαιρης νηνεμίας
να θυμίζουν τα λόγια  ..ακούς;

Τραβώ τα μαλλιά του ήλιου να μη σταματήσει το ανέβασμα
κι εκείνη τη ζέστη να μη κλείσει το στόμα .. μα οι μέρες περνούν
κι οι τρομαγμένοι πληθαίνουν .

Βουτούν το κεφάλι στην άμμο
ψάχνοντας χώμα να καλύψουν τις σκέψεις.
Αυτές που τρελαίνουν , κείνες που σπέρνουν ασκούς
και θερίζουν αστραπές

Μα είναι κι οι άλλες που περιμένουν
να φυτέψουν την ελιά να μεγαλώσει το ατσάλι
Σ αυτές ναι ..σ αυτές που εμείς οι πολλοί
και οι τρελοί χτυπάμε το σφυρί να λιώσει στο νερό
Ξορκίζουμε τον Άδη σε παράδεισο ουρανό
εκεί που σταματά η λογική κι αρχίζει η καρδιά να μιλά
στις αλάνες που παίζουν μπάλα οι κεραυνοί
κι οι νικητές χορεύουν στου άπιαστου το χαλί
αγκαλιάζοντας τη θλίψη στο φιλί του χαμόγελου

Δρόμοι στο στένωμα του καιρού που απλώνουν

παίζοντας το κουτσό των παιδιών 

δίχτυα στο αντάμωμα του κύκλου με ορίζοντα

ένα τόπο με μυρουδιά του θυμαριού!