Ασίγαστο

Φτάνει που σου μιλώ 
και ξέρω πως με νιώθεις 
ακόμη που και με τρυπημένα δάχτυλα 
τα λουλούδια μου φτάνουν στον ουρανό
Που γεμίζει το πιθάρι μου 
από τις κλωστές του θυμαριού 
Αγναντευουν τα μάτια μου
στο βράχο της θάλασσας 
μυρίζοντας τα αλογατα 
που σπούδασαν τους ήχους της μουσικής 
Ανάβει τα σπίρτα του ο ήλιος 
και γεννούνται φλόγες παιδιών
Τα πόδια μου αέρινα κύματα 
στρόβιλοι στα πέταλα των λουλουδιών 
κρύβοντας την ασχήμια 
στις στάλες της βροχής 
Ασίγαστο που είσαι και που είμαι 
στο πλευρό του δέντρου 
λαχανιασμένο να φτάσει τα σύννεφα 
βυζαίνοντας σπόρο το σπόρο 
τον λόγο που δικαιώνει την άνοιξη !