Στο αλφαβητάρι σου

Απόψε

λέω να ξεχάσω την ψυχή μου
σε ένα χαρτόνι νοτισμένο από βροχή
να νεκρωθεί σε ένα κέρμα η αντοχή μου
μες τα σκουπίδια η σκιά μου να χαθεί

θέλω να αντικρίσω τη μορφή μου
μες του τσιγάρου μου τον άχρωμο καπνό
ντυμένο ψέμα να βαφτίζει τη στολή μου
στέμμα μου να χω το κενό κι έναν λωτό

λέω να φορέσω χρυσής πλάνης τα πλουμίδια
και να χορέψω σ ένα ξέφρενο ρυθμό
σαν κολομπίνα με τα βήματα μου ίδια
σε αθέατο δίχως αποσκευές σταθμό

παίρνω του κόσμου την ανάσα από συνήθεια
τη δένω κόμπους σε ένα άγνωστο σκαρί
μπαίνω στο χώμα για να βρω τα παραμύθια
κείνα που χώραγαν σε ένα τέλος μια αρχή

μέτρησα πόσους θανάτους έζησες πατρίδα
κι είδα του Άδη να σε γεμίζουνε φιλιά
να πίνουν αίμα απ το κορμί σου άγρια φίδια
κι εσύ την θάλασσα να ανοίγεις για αγκαλιά

πέρασα των στεναγμών σου τα γιοφύρια
αντίκρισα να τα χτυπούν ξέρες με λίθου χάδι αλμυρό
τάλαντα ανταλλάγματα να ψιθυρίζουν μύρια
αγέρωχη να στέκεις κρατώντας το σταυρό

Απόψε
σέρνω το παρελθόν στη θύμηση μου
απ της ανάγκης το βυθό να αναστηθώ
σαν μια ιδέα να γλύψω την πληγή μου
στ αλφαβητάρι σου να ξαναγεννηθώ!