Απο την κρύπτη του φεγγαριού

Μήτε τα βιβλία , τους τίτλους 
τις γιγαντοαφίσες των διαφημίσεων 
τις άκρατες οθόνες γεμάτες μικρόβια 
πλαστικής αναπνοής και αψεγάδιαστου 
ατσαλάκωτου χρόνου λογάριαζε 

Σε κείνο το χαγιάτι παζαρευε τις λύπες 
με ένα ζεστό χαμόγελο 
κι απα στις μουντζούρες του
χόρευαν παιδιά του ήλιου 
και σφύριζε τραγούδι ο αυγερινός 

Ει ποιητή φεγγαρολουσμένε 
στοίχισες πάλι  τα γράμματα 
να βρουν περάσματα τα παιδιά;
έσκαψες τις σοφιστείες στο χαρτί
να δει ο μέρμηγκας τη φωλιά του λαγού

μήνυσες τον έρωτα να γυρίσει του καιρού 
να πιάσει το παλιό ρολόι με λόγια γιασεμιού 
κι ύστερα να φωνάξει το γύρω της αγάπης 
να αναστήσει τα νεκρωμένα λιβάδια 
πεταλούδες να τρέχουν που γνώρισαν την βροχή ;

αμίλητος με ένα γοργό βήμα περπάτησε
το γέλιο του έτρεχε να μάθει τα αγέννητα 
κι εκείνο το σκάκι λεύτερα άφησε τα άλογα του 
τα κύματα μούσκεψαν το πέλμα του 
ένα κορίτσι με κόκκινο φόρεμα
φυσούσε στο στέρνο του 

και πως κελαηδούν οι άνθρωποι!