Τα θέλω μου στου κόσμου την κόκκινη κλωστή

    Σε κεινα τα μικρά κόκκινα σποράκια

κρεμάω τα γράμματα μου,

να λιώνουν τη μυρωδιά του χιονιά .

Αγκαλιασμένα να σβήσουν τους καπνούς .

Στον ήλιο να φανούν παιδιά να παίζουν,

ανέμελα στα ασύνορα γεμάτα γελια

και ασύμμετρες φωνές ,χέρια απλωμένα

να ξεδιπλώνουν τις σπηλιές

να χτίζουν των πουλιών φωλιές.

Το στομα τους γεμάτο από γάργαρο νερό ,

να ξεδιψά η πείνα να παίρνει δρόμο αλαργινό

με δίχως γυρισμό.

Να ναι οι λιχουδιές τους

κυμα ζωής σε τόπο καταγάλανο

που ένα καράβι εχει δει

αγέραστη και αέναη κλωστή

που γραφεί νεα αρχη

Με κόπο να βαθαίνει η εγνοια,

η τρυφεράδα , η αλληλεγγύη , η κατανόηση

να ναι το βήμα που ανάλαφρα εχει σταθεί

κι αφήνει ίχνη του μαζί

Στου βύσσινου τον κήπο να παίζει αθώα το κρυφτό

κι ο νικητής ένας μικρός τυμπανιστής

στα ματια του το φως ,φτερούγα του η ειρήνη

με ένα φιλι ζαχαρωτο να ναι οδηγός .

Η αγάπη δίχως μερα μα κάθε ωρα και στιγμή

η δύναμη των ολων

να δένει απ ακρη σ ακρη ολάκερη τη γη !

Άτιτλο

Κι ετσι καλυμμένοι 

σε μεγαλόστομες κουβέντες

κρυφτήκαμε 

ο καθένας στη μοναξιά του 

Από φόβο ; ή από αγάπη;

Ενδόμυχες πορείες

Όχι μάτια μου .Δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

Γεμάτος ασύνορα κόκκινα φυλλα ειναι 

μπαλωθιες χαρας του Αιγαίου 

Φιλιά του Ταΰγετου στη φωτιά του χιονιού 

Ένας μικρός κι άπλετος κρυψώνας 

που φωλιάζουν τα γυμνά πουλιά 

Μαχητής του δίκαιου 

αγωνα της νίκης της αγάπης 

στα σπλάχνα της ομίχλης και του άδικου καιρού 

Μικρή ανεμώνη που σεργιανίζει στα βράχια 

χαμογελώντας στο μίσχο του κυκλάμινου 

Στη σπηλιά που ο Βορράς εχει πολύχρωμα μάτια 

ο Νότος στολισμένος στις θαλασσιές του χάντρες 

Η καθε Ανατολή σαλπάρει το άγνωστο να δει 

κι η κάθε δύση 

ανεβαινει της τρυφεράδας το σκαλί 

Οχι μάτια μου δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

γινεται ήλιος και σκιά , ντυμενο δακρυ που γελά 

μια παπαρουνα που κεντα με ενα λουλουδι 

την ανοιξη ξανα να βρει νερό να τραγουδα

Μα να ειναι που τόσο που μοιάζεις με ολα αυτα 

που μεγαλώνεις μέσα μου σαν πως ένα μικρό παιδί 

που μου μιλά από ψυχή κι εγω που σκύβω να το δω,

κατάστηθα όλο τον κόσμο κουβαλώ 

Κι ο πιο μεγάλος θησαυρός ενας μικρούλης σπόρος 

που κοιτα το ξάγναντο με βλέφαρα ανοιχτά!

Τόσο μικρή λέξη

 Αγάπη 

Τόσο μικρή λέξη . τόσο γεμάτη

τόσες πολλές ερμηνείες 

Και πως 

να ιστορήσεις το ατέλειωτο!

Μικρές περγαμηνές

Μικρές περγαμηνές 

τα φυλλα της καρδιάς 

Διαβαζουν και διαβαζουν τους τόνους 

και μόνο στον ηχο της μοσχοβολιάς 

πετούν τη γυρη τους 

με φόρεμα της ζεστασιάς

Κι είναι όμορφο να κρατας 

ολοφωτα τα αστέρια στα ματια!

Αναπάντητα

Και τελικά τι;

τι δεν αντέχεις σε μένα 

αυτό που είμαι ; 

ή αυτό 

που θα θελες 

και δεν είμαι 

κουράστηκα 

να σε θαυμάζω 

μαζεύοντας ερωτηματικά! 

Άτιτλο

Έχει και η σιωπή 
τις δικές της μπαλάντες!

Απαρατήρητος

Κι αν δε δεις την ασχήμια

πως να γυρέψεις την ομορφιά .

Πισω από τις βιτρίνες

υπάρχει και μια άλλη ζωή που αν δε δεις

πως να παλέψεις για ζωή !

Με κομμένη την ανάσα

ανάμεσα

στο άδειο και στο πλήρες του κόσμου

αντέχοντας

μια στάλα βροχής

απ τις σκέψεις σου

γονάτισες

στα έγκατα της ψυχής σου

βυθίστηκες

στον κόρφο σου

μην ακουστεί …η κραυγή της σιωπής σου

κράτησες

το χαλινάρι στις τσέπες των ματιών

ορίζοντας το.. μη ..της ανάγκης

ξεσκέπασες

το λυχνάρι που ακόμα σιγοέκαιγε

εκεί..στην καρδιά σου

ξεμπροστιάζοντας την αχνή πνοή σου

κερωμένο … το βλέμμα

έσταζε κρυστάλλινο ιδρώτα του πόνου

έπνιγες την φωνή

μάταιο … ποιος να ακούσει

έσβηνες …παγωμένος από την υποκρισία

ματωμένος … απ αγκάθινα φιλιά

ξεχασμένος …απ τα κρόσσια του ήλιου

η αλμύρα έτρεχε στα μάγουλά σου

κυλαγε να ξεπλύνει την ασχήμια του χρόνου

τις σκούρες ουλές της ρυτίδας

τη ζαρωμένη ελπίδα του άπιαστου

νερό…….στην έρημο

της πλεγμένης με σύρματα

σκυμμένης οργής

σου γνεψε ο δρόμος της λύτρωσης

έγειρες το κεφάλι στον ώμο

κι αποκοιμήθηκες

Λίγα λαμπιόνια

πουχαν τα μάτια ανοιχτά

φώτισαν την σκιά σου

τι κρίμα χάθηκες στην πολυκοσμία

μέρες αγάπης βλέπεις..ποιος; να σε προσέξει!

Μένω εκεί

 

Μένω εκεί

που κατοικούν γερμένες ηλιαχτίδες

στο μήκος του άστεγου χειμώνα

Στο δρόμο που μιλούν οι συννεφιές

στης άνοιξης το ολόφωτο της στόμα

Mένω εκεί

στις άγουρες και άβολες σκιές

που αιμορραγούν στα κάλπικα χαμογέλα

με ένα ψεγάδι της φωτιάς

που σπέρνει ίχνος ζεστασιάς

Μένω εκεί

που η άπνοια ριγά  σε σκαλοπάτια σκοτεινά

κι αφήνουν άθεοι θεοί

να κουβεντιάζει η αλήθεια

σε ενός παιδιού αθώου το φιλί

Μένω εκεί

που κάθε πόλεμος μισεί

ειρήνης ζεστό το χάδι για να δει

κι ανήμπορα γυρίζει σε άδειους δρόμους

με γεμάτη ανθρώπινη πνοή

Μένω εκεί

που οι σαλτιμπάγκοι κουβαλούν

δώρα από άχρωμους παλμούς

και γίνεται η χαρά οδηγός

σε ένα φυντάνι γιασεμιού μοσχοβολά το βιός

Για αυτό σου λέω μη με ψάχνεις

σε άχρωμους καιρούς

μένω όπου η αγάπη στήνει γη

κει που η βολή το θρόνο της δεν έχει βρει

κι αναζητά αυτό το κάτι 

που ομορφαίνει την αυγή!

Αντανάκλαση

Κι οσο εσυ άλλαζες τροχιά

εγω με ένα χαμόγελο περίμενα αντίκρυ

Βλέπεις 

πως δε χωράει στη γη φεγγάρι 

που δε φυλάει τη θάλασσα

Και πως αλλιώς γεννιέται η ζεστασιά !

Ταξίδι ψυχής

Τελείωσε η μέρα το φως 

κι έρχεται εκείνο το απαλό σκοτάδι 

σιγοψιθυρίζοντας 

να παίζει στα βλέφαρα σου 

Αφήνεσαι στα μυστικά του , στα γέλια του

στη δροσιά του τραγουδιού 

Φεύγεις , φεύγεις από σενα κι ανταμώνεις 

τα φυλλα που λυγούν, στα μέρη που τρέχουν 

φωτεινές ηλιαχτίδες

Έτοιμες να σκεπάσουν την χειμωνιά 

να γύρουν σαν πως οι σπίθες της φλόγας

καθώς μιλούν αυτά που ξέρεις 

και διόλου δε γνωρίζεις 

μα ακολουθείς τη ζεστασιά τους 

Αυτό το λίγο που στριφογυρνά τόσο πολύ 

γεμάτο με εκείνα 

τα γλυκοβλάσταρα της γωνιάς σου

Ολάκερος κόσμος σε μια κόκκινη σκάλα

Κάπου εκεί μια φυσαρμόνικα σπουδάζει το φιλί!

Χρώματα ψυχής

Κι από ένα μωβ 

φύτρωσε η τρυφεράδα 

ένα μπλε γεμίζει φως 

τα βράχια με ένα φιλί

βρέχουν τον ηλιο της θαλασσας

Κι από τούτη 

την άνοιξη του χειμώνα 

γεννήθηκε η αγάπη 

ζεστός θαμώνας

στα μάτια σου!

Ενας καθρέφτης

 Άχ άνθρωπε 

κάποτε θα δεις πως αυτός ο κόσμος 

με τα μικρα η μεγαλα παπουτσια 

αυτός που υποτιμάς

κι εκεινος που σαν ειδωλο γυρευεις 

δεν ειναι αλλος απο εσενα 

Ενας καθρέφτης είμαστε 

που αν δε δεις βαθιά 

σκιες θα τριγυρίζουν στο κατωφλι του 

Κάποτε ανθρωπε 

θα πεις πως το μπορεις 

λιγο πιο πέρα απο τα μάτια σου να δεις 

Και τότε ω! τότε θα μαθουμε 

να ξετυλιγουμε τις πίέτες των αστρων 

με δάχτυλα τα γιασεμια!

Αγάπη θα πει...

Είναι εκείνα 

τα μικρά φεγγάρια που εμπιστεύτηκα 

κι ειναι ο κόπος τους 

να κρατήσουν γεμάτο άστρα τον ουρανό

που με κανει να φροντίζω τα φυλλα της γαζίας 

Κείνες οι μικρές πεταλούδες 

που ξεφεύγουν από μεσα μου 

κι αντικρινά χορεύουν στον κήπο των ξωτικών 

Το δίχτυ 

που αμπαρώνει τα καμώματα της μερας

σε ένα μικρό σπιρτόκουτο 

να φυλαχτούν τουτα που νιώθουν

κι ώσπου να ρθει το γλυκοχάραμα 

ζεστά να ντύσουν τις μουσικές 

δεμένες στα βουνά, στα ξόρκια τα μυστικά 

να βρουν σπηλιές , γέλια να παίζουν με παιδιά, 

ερωτευμένοι να πιούν της θαλασσας τα γιατρικά 

γλυκά 

να μπαίνει η αγαπη να σπέρνει σπόρο αγκαλιά

Είναι αυτά που τα όνειρα μου βλέπω ζωντανά 

κι ακροβατώ στη γειτονιά της λύπης 

με ένα χαμόγελο ζεστό

κι ειναι σαν πρώτο χαδι που κυλά 

να σου χαδέψει τα μαλλιά .

Σπουδαίο που ναι να χρωματίζει ο νους 

με ένα α από ψηλά που χει πινέλο την καρδιά!

Αποτυπώματα//

Κι ετσι έμαθα 

να βλέπω χωρίς να κοιτώ

Να ακούω 

σμιλευοντας την άπνοια του ήχου 

Ντυμενη ηλιόπετρα γυρίζοντας τον κύκλο 

σπαζοντας τους κόμπους 

αφηνω λευτερα τα σημάδια να ενωθουν 

στο χωμα , στα φύλλα 

οπου ανασαινει ο νους 

και λυγίζουν τα ματια

εκει σε φτανω 

σαν πως να μεγαλώνει το δάσος 

στο φιλί μιας κόκκινης ομπρέλας 

γεματη απο πολυχρωμα 

πουκαμισα ζεστασιας !  

Έτσι απλά

Σαν ενας θαμώνας 

της σκέψης μου η απορία 

ένα παιδί που μετρά 

πως μεγαλώνει η θαλασσα 

Που πανε τα άστρα όταν χάνονται;

κι ενώ τον άνεμο ρωτώ κι αυτόν κοιτώ 

μου απαντα η καρδιά .

Ματια , ματια γεματα αγάπη , ζεστασιά

φθινόπωρο 

μα χει μια σπίθα που αρμονικά

δένει η σιωπή το χάδι της 

καθώς ζυγώνει κυματα και στεριά!

Γαλάζια κυματα

 

Να περνάς φίλε μου

Να περνάς από κείνα τα γαλάζια κύματα

που ακούς φιλιά να σου δίνουν

Τις διαμαντόπετρες των δακρύων

που κάτι έχουν να σου πουν ,

γυρίζοντας τον τροχό

της αβόλευτης ασπρομάλλικης νιότης.

Να ζυγώνεις τα φτερά που μια ανάσα

σου δίνουν γυρεύοντας το στάχυ στο αγνάντεμα

Μιλώντας την γλώσσα την αγράμματη

σε γιγαντόσωμα τερτίπια του βουνού

μα κείνης που απ το στόμα το χαμομήλι

σπουδάζει και το φλάμπουρο ακροβατεί.

Να ζυγώνεις ότι σου πρέπει

Σπόρο , ηλίανθο κι άπιαστο όνειρο θεού

που κουβαλά σπάργανα καλοσύνης

κι  ανθρώπινου  παλμού

Μη λησμονάς φωτιά, καπνό που σπέρνουν

τη βολή σε άχρωμη πνοή,

Μήτε τα διάφανα βλαστάρια που χουν

για ήχο της άνοιξης το ζυμωτό ψωμί

Κι εγώ που ξέρω από βροχή

κι εσύ που ήλιο έχεις πιει

και τούτο το λυχνάρι,

που το φυλούν μικρά και δυνατά

να ανάβει το κλωνάρι που πότισε η γη,

κι αδιάβαστο ο ουρανός το έχει δει

Κι ότι κι αν πεις ότι αν πω τίποτε

δεν υπάρχει πιο ολάκερο πιο δυνατό

από μια άυλη στολή που φόρεσε η ψυχή

κι αγάπη έχει δει !

Τρεχούμενη πνοή

Σε έναν κόσμο που η εξουσία

έχει χίλια ποδάρια,

που κι ο μέρμηγκας σαν γίνει ο αρχηγός

ξεχνά την μοιρασιά της ψίχας

και διαλαλεί πραμάτεια

που μόνο η τσέπη του έχει δει,

μην περιμένεις πότε το βλέμμα ξάστερο

ουρανό θα δει.

Φτιάξε ένα Ήλιο που να βγαίνει από ψυχή

δος μου το χέρι σου να βγούμε από την τρύπα

που χει στις ρίζες διάφανο πουλί.

Μόνο μη στέκεις ακίνητος

ακούνητο είναι το βουνό

μα για να φτάσει στην κορφή

θέλει τον ίσκιο του να δει

Κανείς δεν είναι μόνος όταν ακούει

ένα τραγούδι όταν λαλεί ένα πουλί ,

όταν γελάει ένα παιδί

κι όταν απ το αντικρινό στασίδι

ο άνθρωπος τον άνθρωπο έχει δει

σαν πώς να ναι ρίζα, μίσχο, άνθιση

απάγκιο και τρεχούμενο νερό

που μαθε να κυλάει όσο υπάρχει γη!

Άτιτλο

 

Και μόνο

να μπορείς  να αφουγκράζεσαι

τα στέκια της ζεστασιάς

αξίζει να περπατάς χαμηλώνοντας το βλέμμα

με δάχτυλα τεντωμένα στα χέρια της αγκαλιάς !

Σταγόνα

Κι ενώ ξέρω πως δεν θα σταματήσω να παλεύω

στα πεζοδρόμια που σηκώνουν το δίκιο,

οι λέξεις μου πια λαβωμένες κοιτούν .

Απέμεινε το λιγοστό λιβάδι με τις μικρές παπαρούνες.

Κείνες που γέρνουν απέναντι από τη φωτιά .

Λίγα ζεστά χαμόγελα του ήλιου

που κυνηγούν την πεταλούδα της Ειρήνης.

Ποιος ξέρει πόσο ακόμη;

Κεινο που ξέστρατα γυρνά είναι η γυμνή ψυχή.

Που από την πέτρα βλέπει συμμάχους

κι από ένα γράμμα

που ακουμπά στο πλάι και χαμογελά.

Και πώς να αρνηθείς

πως από μια στάλα γεννιέται η ομορφιά!

Θα μείνω εδώ

 

Θα μείνω εδώ
Αποκλεισμένη από τα θαύματα
Ξέχωρη από τα τόσα γέλια

στον τόπο των δακρύων
Ένα μικρό φυντάνι
που μόλις φάνηκε από το χώμα
να υποστηρίζει τις ρίζες του
Μια στάλα βροχής που φιλά τη γη
να αναστηθεί ο γερμένος μίσχος
Τούτη η μια ηλιαχτίδα που διαφεντεύει
νόημα της στιγμής
κι αυτή γεννά γαρδένιες στα πόδια του χιονιά
Θα μείνω εδώ
κουρασμένη από δρόμους
ανοίγοντας το αυλάκι
ακάματου τρεχούμενου νερού
Στα φύλλα που πιστεύουν πως
περίσσεμα δεν έχουν τα κλαδιά
κι αγγίζουν τα φτερά με χέρια δροσερά
Σε κείνα που ασπάζονται

το φίλημα τους ενός παιδιού
σε κείνα που λυγούν τα δάχτυλα
να σχηματίσουν κύκλο του γιαλού
αναζητώντας την αρχή δίνουν
το δεύτερο το τρίτο το αγνάντεμα του ήλιου
να βγει η δυνατή κορυφή
Θα μείνω εδώ δίχως τα πως και τα γιατί
Βυζαίνοντας μονάχα το γιόμα
να ρθει ξανά η Ανατολή
Άνθρωπος καταγής να σου θυμίζω
πως πετούν τα λόγια της ψυχής
Να μην ξεχνώ πως σε ένα δύσκολο καιρό
μέσα από μέτρα σκοτεινιάς ,

παράνοιας κι αποκοτιάς ,
εκει που η ομίχλη δεν έχει άλλη λογική
μα μόνη της απαντοχή φωνή καρδιάς ,
που σέρνει το κιτάπι
μα γράφει λόγια που μόνο η αγάπη ξέρει
να διαβάζει , να ακούει και να συναντά
κι ο χτύπος της είναι ο τόπος που νικά !

Λέξεις

Πονάνε , σφυρίζουν , γελούν

οι λέξεις μάτια μου

ανοίγουν την αγκαλιά τους

να ζεστάνουν φωνήεντα

το χάδι τους να δώσουν

στα σύμφωνα που ριγούν

τα χέρια τους κυκλάμινα

μάτια οι ρίζες που λυγούν

μα σαν τις νιώσεις

μια γεύση από κεράσι αφήνουν

σαν πως να αραδιάζεις

πολύχρωμα βότσαλα στην άμμο

σκιτσάροντας γλυκό φιλί

της καληνυχτας !

Τολμώ

 

Τολμώ

μάτια μου θα πεί
αντιστέκομαι
σε ότι μου δίνουν για τροφή
Κι αναμασώ τις μυρουδιές
μη συνηθίσει ο ουρανίσκος
και τη γλυκάδα του δε βρει
Να μένω αμέτοχος στο πάγωμα της γης
και να φυτεύω ασπρόρουχα
που έμαθαν να στεγνώνουν

στα κρόσσια της βροχής
δυο ξωτικά , 

δυο κύπελα καφέ που πέσαν καταγής
κι όρθια γυρίζουν σελίδα με επίλογο εμεις
Τολμώ θα πεί
πως ξεπερνώ εμενα και γίνομαι εσυ
την ωρα που μιλά η σιωπή
Θα πει δεν εχω αυταπάτες
μα χέρια μου είναι ένα γιατί
που από το καλούπι του εχει βγει
Να μπαίνει ο Νοέμβρης 

κι από το πρώτο του σκαλί
γυμνή η άνοιξη να 'ρθει
μη ξεχαστεί το χώμα 

κι ένα λουλούδι δε φανεί
Τολμώ θα πει
πως είσαι εκεί και είμαι εδώ
σε αμφίβολη κι άγνωρη γη
κι όμως κοιτάω ένα αστέρι
που από τα ματια σου εχει βγει
Να μένω άγουρος μαθητής
κι ότι μαθαίνω να κερνώ
με της ψυχής μου το σταυρό
Και όσο και να πεις
είναι όμορφος τόπος
η καρδιά που ακούει κι αγρυπνά !

Ο Κυρ Μέντιος

 

Μαχμουρλής ξύπνησε ο Κυρ Μέντιος .

Ετούτο το κοκόρι του είχε πάρει τα αυτιά . 

Κι αυτά μεγάλα καθώς ήταν άκουγαν 

ολη τη φορεσιά του κόσμου. 

Χάραμα και τούτος ξαπλωμένος στο χαγιάτι του 

δεν είχε τίποτε να κάνει. Οι δουλειές για κείνον 

άρχιζαν με το ξύπνημα του αφεντικού. 

Χα χα . Αφεντικό να σου πετύχει. 

Μια ζωή στερημένη κι ανάμεσα 

από την πνοή του αέρα και το σκέπαστρο της βροχής. 

Ο Κυρ Μέντιος γέλασε και τούτα τα μεγάλα δόντια

ξυπνούσαν ακόμα και το βλέμμα του αετού .
Αναπολώντας το βιός του θυμήθηκε . 

Ένα μικρόκοσμο που ακουμπούσε στις πλάτες του.

Φέρνοντας πότε μαναβική , πότε βότανα 

χάρισμα του βουνού .

Ζωσμένος με κείνα τα μικρομέγαλα
που ανθίζανε τα βιολιά και ανάπαυαν κορμιά.

Πόσες και πόσες αγκαλιές δε μέτρησε.

 Στο σκαλί της Λίνδου το κόρδωμα 

θεράπευε τους ξένους . Στις γειτονιές 

οι γνωριμίες με κείνες τις κυράδες 

με το τσουκάλι στα χέρια . Και τώρα; 

Να τώρα ο Μιχαλιός του το αδέρφι του 

όχι ο αφέντης των δουλικών , Ψήλωνε το μπόι του
κι ήθελε κι αυτός να κουμαντάρει 

τα χαλινάρια του δρόμου.
Και πως να του χαλούσε το χατίρι; 

Μικρός μωρέ σκαρφάλωνε να τον φτάσει . 

Κι εκείνος χαμήλωνε μπρός στων ποδιών 

του την πηγή .για να φανεί το στάχυ 

που βγάζει την αρχή . Καμάρωνε το γέλιο του

που χε του αθώου το κορμί. Μύριζε της νιότης του

το γνωστικό και αγκάλιαζε την ορμή 

απο τρεχούμενο νερό . Τώρα αποκαμωμένος 

κοίταζε την λασπωμένη αυλή . 

Που πήγανε τα στάχυα; που χάθηκαν οι μηλιές ;

μπας και τα βρήκε ο ίσκιος κι άρπαξαν σκοτεινιές;

που να ναι η συγκομιδή που αλέτρι είχε κιθάρα 

και φλάμπουρο τη λίρα που έσταζε μέλι και γιορτή;
Σούφρωσε τα φρύδια του. σαν άλλος σκεπτόμενος

Ρομπέν που δάση είχε πιει και μέθυσε 

στης καρυδιάς τη γεύση που ρόδι είχε δει.

Κι αν ερχόταν ο Μιχαλιός με μούτρα ως το πάτωμα 

τι θα χε να του πεί; Ωρα για να σκεφτεί . 

Ενός γαϊδάρου γνώση πως να φτάσει 

τούτη τη λογική .Πέταξε από τα αυτιά του 

εκείνη τη φωνή Άρπαξε από τα μάτια την καρδιά . 

Πες μου της είπε μίλα. Ετούτη την αποκοτιά 

δεν δεν την χωρά ο ναυς. Δώσε μου την μιλιά σου

κι ασε την να με κυβερνά .Εδώ λαός εκεί λαός 

μα απάντηση καμιά. Άκουμε με γαιδαράκο μου 

το φόρτωμα στις πλάτες σου το φεραν ξένοι 

και ντόπιοι με άδεια σωθικά. 

Σήκωσε τις πατούσες σου .

Πέτρωσε στο κύμα του άδικου .
Στησε παντιέρα στον ουρανό και στα βουνά. 

Κι όταν θα έρθει ο Μιχαλιός το νου της γης του

ξύπνα του να θωρεί πως εχεις την καρδιά 

πως εχει την καρδιά κι αυτή ανάχωμα θα γίνει. 

Κι όπου μιλά ο μαύρος ίσκιος αυτή 

θα στήνει του ήλιου τα φτερά. Δεν εχεις άλλη επιλογή.

Στα δόντια των ανθρώπων ένα χαμόγελο μπορεί 

κι εκεί που γέρνει φως τρέμει από φόβο η υποταγή.
Και πέρασε η ωρα κι ο Μιχαλιός την πόρτα ανοίγει

να σπάσει το κλουβί . 

Γεια σου Κυρ Μέντιο τέρμα η στάσιμη πνοή .
Σήκω έχουμε όργωμα 

κι αξίζει το φιλί που βγάζει η Ανατολή !

•