Ενδόμυχες πορείες

Όχι μάτια μου .Δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

Γεμάτος ασύνορα κόκκινα φυλλα ειναι 

μπαλωθιες χαρας του Αιγαίου 

Φιλιά του Ταΰγετου στη φωτιά του χιονιού 

Ένας μικρός κι άπλετος κρυψώνας 

που φωλιάζουν τα γυμνά πουλιά 

Μαχητής του δίκαιου 

αγωνα της νίκης της αγάπης 

στα σπλάχνα της ομίχλης και του άδικου καιρού 

Μικρή ανεμώνη που σεργιανίζει στα βράχια 

χαμογελώντας στο μίσχο του κυκλάμινου 

Στη σπηλιά που ο Βορράς εχει πολύχρωμα μάτια 

ο Νότος στολισμένος στις θαλασσιές του χάντρες 

Η καθε Ανατολή σαλπάρει το άγνωστο να δει 

κι η κάθε δύση 

ανεβαινει της τρυφεράδας το σκαλί 

Οχι μάτια μου δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

γινεται ήλιος και σκιά , ντυμενο δακρυ που γελά 

μια παπαρουνα που κεντα με ενα λουλουδι 

την ανοιξη ξανα να βρει νερό να τραγουδα

Μα να ειναι που τόσο που μοιάζεις με ολα αυτα 

που μεγαλώνεις μέσα μου σαν πως ένα μικρό παιδί 

που μου μιλά από ψυχή κι εγω που σκύβω να το δω,

κατάστηθα όλο τον κόσμο κουβαλώ 

Κι ο πιο μεγάλος θησαυρός ενας μικρούλης σπόρος 

που κοιτα το ξάγναντο με βλέφαρα ανοιχτά!