Σε κεινα τα μικρά κόκκινα σποράκια
κρεμάω τα γράμματα μου,
να λιώνουν τη μυρωδιά του χιονιά .
Αγκαλιασμένα να σβήσουν τους καπνούς .
Στον ήλιο να φανούν παιδιά να παίζουν,
ανέμελα στα ασύνορα γεμάτα γελια
και ασύμμετρες φωνές ,χέρια απλωμένα
να ξεδιπλώνουν τις σπηλιές
να χτίζουν των πουλιών φωλιές.
να ξεδιψά η πείνα να παίρνει δρόμο αλαργινό
με δίχως γυρισμό.
Να ναι οι λιχουδιές τους
κυμα ζωής σε τόπο καταγάλανο
που ένα καράβι εχει δει
αγέραστη και αέναη κλωστή
που γραφεί νεα αρχη
Με κόπο να βαθαίνει η εγνοια,
η τρυφεράδα , η αλληλεγγύη , η κατανόηση
να ναι το βήμα που ανάλαφρα εχει σταθεί
κι αφήνει ίχνη του μαζί
Στου βύσσινου τον κήπο να παίζει αθώα το κρυφτό
κι ο νικητής ένας μικρός τυμπανιστής
στα ματια του το φως ,φτερούγα του η ειρήνη
με ένα φιλι ζαχαρωτο να ναι οδηγός .
Η αγάπη δίχως μερα μα κάθε ωρα και στιγμή
η δύναμη των ολων
να δένει απ ακρη σ ακρη ολάκερη τη γη ! 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου