Σταγόνα

Κι ενώ ξέρω πως δεν θα σταματήσω να παλεύω

στα πεζοδρόμια που σηκώνουν το δίκιο,

οι λέξεις μου πια λαβωμένες κοιτούν .

Απέμεινε το λιγοστό λιβάδι με τις μικρές παπαρούνες.

Κείνες που γέρνουν απέναντι από τη φωτιά .

Λίγα ζεστά χαμόγελα του ήλιου

που κυνηγούν την πεταλούδα της Ειρήνης.

Ποιος ξέρει πόσο ακόμη;

Κεινο που ξέστρατα γυρνά είναι η γυμνή ψυχή.

Που από την πέτρα βλέπει συμμάχους

κι από ένα γράμμα

που ακουμπά στο πλάι και χαμογελά.

Και πώς να αρνηθείς

πως από μια στάλα γεννιέται η ομορφιά!