Ο Κυρ Μέντιος

 

Μαχμουρλής ξύπνησε ο Κυρ Μέντιος .

Ετούτο το κοκόρι του είχε πάρει τα αυτιά . 

Κι αυτά μεγάλα καθώς ήταν άκουγαν 

ολη τη φορεσιά του κόσμου. 

Χάραμα και τούτος ξαπλωμένος στο χαγιάτι του 

δεν είχε τίποτε να κάνει. Οι δουλειές για κείνον 

άρχιζαν με το ξύπνημα του αφεντικού. 

Χα χα . Αφεντικό να σου πετύχει. 

Μια ζωή στερημένη κι ανάμεσα 

από την πνοή του αέρα και το σκέπαστρο της βροχής. 

Ο Κυρ Μέντιος γέλασε και τούτα τα μεγάλα δόντια

ξυπνούσαν ακόμα και το βλέμμα του αετού .
Αναπολώντας το βιός του θυμήθηκε . 

Ένα μικρόκοσμο που ακουμπούσε στις πλάτες του.

Φέρνοντας πότε μαναβική , πότε βότανα 

χάρισμα του βουνού .

Ζωσμένος με κείνα τα μικρομέγαλα
που ανθίζανε τα βιολιά και ανάπαυαν κορμιά.

Πόσες και πόσες αγκαλιές δε μέτρησε.

 Στο σκαλί της Λίνδου το κόρδωμα 

θεράπευε τους ξένους . Στις γειτονιές 

οι γνωριμίες με κείνες τις κυράδες 

με το τσουκάλι στα χέρια . Και τώρα; 

Να τώρα ο Μιχαλιός του το αδέρφι του 

όχι ο αφέντης των δουλικών , Ψήλωνε το μπόι του
κι ήθελε κι αυτός να κουμαντάρει 

τα χαλινάρια του δρόμου.
Και πως να του χαλούσε το χατίρι; 

Μικρός μωρέ σκαρφάλωνε να τον φτάσει . 

Κι εκείνος χαμήλωνε μπρός στων ποδιών 

του την πηγή .για να φανεί το στάχυ 

που βγάζει την αρχή . Καμάρωνε το γέλιο του

που χε του αθώου το κορμί. Μύριζε της νιότης του

το γνωστικό και αγκάλιαζε την ορμή 

απο τρεχούμενο νερό . Τώρα αποκαμωμένος 

κοίταζε την λασπωμένη αυλή . 

Που πήγανε τα στάχυα; που χάθηκαν οι μηλιές ;

μπας και τα βρήκε ο ίσκιος κι άρπαξαν σκοτεινιές;

που να ναι η συγκομιδή που αλέτρι είχε κιθάρα 

και φλάμπουρο τη λίρα που έσταζε μέλι και γιορτή;
Σούφρωσε τα φρύδια του. σαν άλλος σκεπτόμενος

Ρομπέν που δάση είχε πιει και μέθυσε 

στης καρυδιάς τη γεύση που ρόδι είχε δει.

Κι αν ερχόταν ο Μιχαλιός με μούτρα ως το πάτωμα 

τι θα χε να του πεί; Ωρα για να σκεφτεί . 

Ενός γαϊδάρου γνώση πως να φτάσει 

τούτη τη λογική .Πέταξε από τα αυτιά του 

εκείνη τη φωνή Άρπαξε από τα μάτια την καρδιά . 

Πες μου της είπε μίλα. Ετούτη την αποκοτιά 

δεν δεν την χωρά ο ναυς. Δώσε μου την μιλιά σου

κι ασε την να με κυβερνά .Εδώ λαός εκεί λαός 

μα απάντηση καμιά. Άκουμε με γαιδαράκο μου 

το φόρτωμα στις πλάτες σου το φεραν ξένοι 

και ντόπιοι με άδεια σωθικά. 

Σήκωσε τις πατούσες σου .

Πέτρωσε στο κύμα του άδικου .
Στησε παντιέρα στον ουρανό και στα βουνά. 

Κι όταν θα έρθει ο Μιχαλιός το νου της γης του

ξύπνα του να θωρεί πως εχεις την καρδιά 

πως εχει την καρδιά κι αυτή ανάχωμα θα γίνει. 

Κι όπου μιλά ο μαύρος ίσκιος αυτή 

θα στήνει του ήλιου τα φτερά. Δεν εχεις άλλη επιλογή.

Στα δόντια των ανθρώπων ένα χαμόγελο μπορεί 

κι εκεί που γέρνει φως τρέμει από φόβο η υποταγή.
Και πέρασε η ωρα κι ο Μιχαλιός την πόρτα ανοίγει

να σπάσει το κλουβί . 

Γεια σου Κυρ Μέντιο τέρμα η στάσιμη πνοή .
Σήκω έχουμε όργωμα 

κι αξίζει το φιλί που βγάζει η Ανατολή !

•