Θα μείνω εδώ

 

Θα μείνω εδώ
Αποκλεισμένη από τα θαύματα
Ξέχωρη από τα τόσα γέλια

στον τόπο των δακρύων
Ένα μικρό φυντάνι
που μόλις φάνηκε από το χώμα
να υποστηρίζει τις ρίζες του
Μια στάλα βροχής που φιλά τη γη
να αναστηθεί ο γερμένος μίσχος
Τούτη η μια ηλιαχτίδα που διαφεντεύει
νόημα της στιγμής
κι αυτή γεννά γαρδένιες στα πόδια του χιονιά
Θα μείνω εδώ
κουρασμένη από δρόμους
ανοίγοντας το αυλάκι
ακάματου τρεχούμενου νερού
Στα φύλλα που πιστεύουν πως
περίσσεμα δεν έχουν τα κλαδιά
κι αγγίζουν τα φτερά με χέρια δροσερά
Σε κείνα που ασπάζονται

το φίλημα τους ενός παιδιού
σε κείνα που λυγούν τα δάχτυλα
να σχηματίσουν κύκλο του γιαλού
αναζητώντας την αρχή δίνουν
το δεύτερο το τρίτο το αγνάντεμα του ήλιου
να βγει η δυνατή κορυφή
Θα μείνω εδώ δίχως τα πως και τα γιατί
Βυζαίνοντας μονάχα το γιόμα
να ρθει ξανά η Ανατολή
Άνθρωπος καταγής να σου θυμίζω
πως πετούν τα λόγια της ψυχής
Να μην ξεχνώ πως σε ένα δύσκολο καιρό
μέσα από μέτρα σκοτεινιάς ,

παράνοιας κι αποκοτιάς ,
εκει που η ομίχλη δεν έχει άλλη λογική
μα μόνη της απαντοχή φωνή καρδιάς ,
που σέρνει το κιτάπι
μα γράφει λόγια που μόνο η αγάπη ξέρει
να διαβάζει , να ακούει και να συναντά
κι ο χτύπος της είναι ο τόπος που νικά !