Σαν ψίθυρος μπαλάντας

Αν βάσταξε ο δρόμος

ειναι γιατί γερά θεμέλια
χαμήλωναν τις ρίζες στο χώμα
Ασπρίσαμε σαν κύκνοι
που φτερουγούν
στη μιλιά της θάλασσας
μετρώντας την απουσία
στον κορμό του άπιαστου
Σφιχταγκαλιάσαμε
τη μυρουδιά του βασιλικού
γυμνοί από τα άψυχα
κουβαλώντας μονάχα
το λευκό κορμί της δροσιάς
Κι εσυ που μιλάς
κρατώντας στον ουρανίσκο
την άρπα του ατέλειωτου
κι εγω που χτυπώ στα χείλη
τη φωτιά του νερού
ζευγάδες που θρέψανε τα κύματα
κι οργώνουν ουρανό
Ζυμώνοντας ζεστό φιλί
στα περιβόλια της καρδιάς
σαν ψίθυρος μπαλάντας
με ένα τριαντάφυλλο στο στόμα
κι ένα κόκκινο πουλί
να κελαηδά ανατολή !