Χαμόγελο στα αστέρια του στέρνου

Πες μου .. πες μου του φώναξε
γιατί γελάς ; κι άρχισε να ψάχνει
στο τραπέζι , σε κείνο το παλιό κομοδίνο,
να κοιτά  την αφίσα που πάνω απ το κεφάλι
ξεθώριαζε  σαν ένα αβάσταχτο
φορτίο  του χρόνου .
Πουθενά δεν έβρισκε ένα λαμπιόνι να τραγουδά
μήτε που έσερνε στο πάτωμα κάποιο τραγούδι χαράς
Τότε τι; τι έκανε τα μάτια του να λάμπουν
πιότερο κι απ΄τον ήλιο ,
ποιο γλυκόλαλο πουλί
του ψιθύριζε κελάηδημα και στραφτάλιζε το μέτωπό του
σαν από λιαχτίδα που μοίραζε σπόρους φωτιάς.
Πες μου πια.. εγώ δε βλέπω να άλλαξε κάτι
Σύρθηκε το βλέμμα της στο χαλί
τα ίδια χρώματα φορούσε
όπως και τα πέρσι ..οι κουρτίνες μύριζαν
απ τον καπνό της πίπας του
και  κείνο το γραφείο του πάντα στρωμένο
με ανακατεμένα χαρτιά
που σβούριζαν γύρω από λέξεις .
Εκείνος σηκώθηκε από την καρέκλα του
άνοιξε το μικρό στερεοφωνικό που στόλιζε
το χαμηλό ντουλάπι και βάζοντας ένα cd
της έπιασε το χέρι και με φωνή γεμάτη κέφι
της είπε .. χορεύουμε;
Δεν αντιστάθηκε στη γοητεία της μουσικής
και πως να αρνηθεί το μελένιο του βλέμμα.
Τα βήματα τους μικρά κύματα
που λες και σεργιανούσαν τα νερά του Δούναβη
φορώντας στιγμές ευτυχίας .
Ανάλαφρο το κορμί της δένονταν με τις ανάσες του
χοροπηδούσε στα χέρια του σαν πέταλο του Ρόδου .
Η μουσική σιώπησε κι εκείνοι σφιχταγκαλιασμένοι
μέτραγαν τους χτύπους στο πιο ζεστό φιλί .
Χαμογελώντας πια κι ίδια χωρίς να ξέρει γιατί
τον ρώτησε ακόμη μια φορά .. γιατί τόση χαρά;
Μα τι να σου λέω .. ο Δημήτρης θα αποκτήσει παιδί
κι η Δέσποινα βρήκε δουλειά .. οι φίλοι μας έχουν γιορτή.
Ήταν εκείνη τώρα που πλησίαζε το μικρό κουτί της νότας
κι απλώνοντας το χέρι του έγνεψε .. χορεύουμε;