Αλλοτινοί πειρατές

Τόσα πολλά μοιραστήκαμε
που ακόμα κι εκείνα τα αστέρια
τη μυρουδιά των χεριών μας φοράν
Μετανάστες ψυχής ζητώντας μια γη
που να θυμίζει θάλασσα
κι ένα αγέρα που θα χωρά στην ανάσα μας
Εσύ, εγώ η Μαρία ο Μήνας , η Κατερίνα
σπόροι μια μικρής βελανιδιάς
που ζητά να ταΐσει το σύμπαν
με μικρά κουδουνίσματα
χτυπώντας τα κύμβαλα της ψυχής
Επαναστάτες που με μια δρασκελιά
χωρίζουν το χώμα απ τα σύννεφα
Αλλοτινοί αφισοκολλητές στο κάλεσμα
της συντροφικότητας .
Αχ και που να πήγε ο Τσε να φουρτουνιάσει
το όνειρο . Να ξυπνήσει στη γροθιά μας ο Άρης
Στολίζουν ακόμη τα μάτια μας οι φωνές
τι κι ράγισαν τα νιάτα μας
κι αν μίκραινε το μπόι ψήλωσε η καρδιά
Κείνα τα χρόνια, μας κουβαλάν στις πλάτες
κι εμείς φτερά που γεννηθήκαμε στο άγριο πέλμα
Άντε λοιπόν να φτάσουμε τα γόνατα του ήλιου
αντε να ξεκινήσουμε να τους φωνάξουμε όλους εδώ
Με ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές!