Άτιτλο

Βράδιασε 

σε περίμενα .. ήρθες 

ντυμένος με το φεγγάρι 

άνοιξα τις χούφτες 

να σου χαρίσω τα αστρα 

με κράτησες απ' το χέρι 

κι έτσι απαλά 

ανέγγιχτο χάδι έπεσε ΄

η νύχτα στα χέρια  μας 

σωπαίνοντας 

άκουγε το τραγούδι 

της καρδιάς !

Στη μυρουδιά του κάστανου

Μόνιμος θαμώνας στην γωνιά Κομνηνών – Τσιμισκή

Ραντεβού κάθε χειμώνα με το αγιάζι και τα γλιστερά πεζοδρόμια

Το μαγκάλι αντιστέκεται στο κρύο φορώντας τη ζακέτα της φλόγας

κι εκείνος απλώνει τα χέρια να γευθούν τη θαλπωρή της

Πόσο παλιό επάγγελμα ούτε θυμάται πότε ξεκίνησε

πλανόδιος Καστανάς .. το παλτό του μιλά για τις αναμνήσεις

κι εκείνη η καινούργια τραγιάσκα δε σταματά

να φλυαρεί για νέο της υφάδι που σκεπάζει τα χιονισμένα

μαλλιά του χρόνου του .

Κάθε που τον καλημερίζω μου απλώνει ένα χαμόγελο

που φτάνει στις δικλίδες που σέρνει το σώμα μου

Ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονιέται κι όταν τον ρώτησα

γιατί συνεχίζει ακόμη αυτό το επάγγελμα

εκείνος με μάτια γεμάτα λάμψη μου απάντησε

΄΄ δεν έχω άλλο να αγαπάω ΄΄ έμεινα κοντά του για λίγο

Διψασμένο το μικρό παιδί που κουβαλώ

μέσα μου ήθελε να ακούσει να μάθει να κλείσει πια

το στόμα της η περιέργεια και να κοπάσουν τα γιατί της

-Είμαι πολλά χρόνια στα φύλλα του δρόμου

και στις γλάστρες της γειτονιάς

κάθε περαστικός κι ένα κομμάτι του μικρού μου βιός

Όταν ανάβω το μαγκάλι ζεσταίνονται τα φύλλα

και μου μιλούν. Περνάν τα πουλιά και φλογίζουν

το πέταγμα τους .

κι ύστερα .. ύστερα ντύνομαι δάσκαλος

στις μικρές φωνές που σεργιανούν στο βλέμμα μου .

Αχ !!!!!!! πόση ευωδιά αφήνει η φλούδα του κάστανου

κι ανοίγει η ψίχα να ταΐσει τα παγωμένα στόματα .

πως με γεμίζει αυτό το κάτι ..

που φωλιάζει στα βλέφαρα των παιδιών

-Ναι αλλά το κρύο ;

-Ρούχα ζητάει μόνο … ζεστή καρδιά .. κι όλα καλά

Χαμήλωσα τα μάτια .. να σαι καλά Κυρ Παντελή

Γύρισα στο γραφείο με την εικόνα του στα μάτια μου .

Πόσο αλλιώτικο έμοιαζε το μικρό μου καθημερινό κελί

Μύριζε κάστανο κι η τζαμαρία φώτιζε ζωή!

Λες πως ...

Λες πως 
θα αλλάξει ο κόσμος μας 
πέρασαν .. τόσα 

Γυμνοί πόνοι 
ορατές βλαστήμιες 
ματωμένα χαμόγελα 
σκουριασμένες αγρύπνιες 
κομματιασμένη οργή 

μάθαμε 
μάθαμε; 
αλλαξα; 
αλήθεια εσυ άλλαξες ; 

κενό...

Άτιτλο

Η  σιωπή μου 

πάνω σου 

ζεστο πανωφόρι 

στη ψύχρα 

του φθινόπωρου !

Αναγέννηση

Κι όταν 
έσπαγαν τα κλαδιά του 
βουτούσε 
τα δάχτυλα στο χώμα 
να ξαναγεννηθούν οι ρίζες 
να δώσουν καρπούς 
τα φύλλα !

Ατιτλο

Τίποτα πιότερο δυνατό 

Μου φτάνει το ροδο στο στόμα
για να σκεπάζω τα φύλλα της αγάπης
να κοκκινίζει ένα γλυκό φθινόπωρο! 

Ανοιχτό βιβλίο

Ένα ανοιχτό βιβλίο η καρδιά
κάποιοι διαβάζουν 
στις μύτες απαλά κυλούν
αλλοι το μουτζουρώνουν 
φοβούμενοι στις λέξεις μην κοπούν
κάποιοι το ξεφυλλίζουν 
μυρίζοντας την ανάσα τους 
κάποιοι αφήνουν στίγματα ψυχής 
να περπατήσει το μαζί 
να παίξει στο γρασίδι να νιώσει το παιδί
την ωρα που δένουνε τα χέρια 
ο ουρανός κι η γη !

Σαν μια παρτίδα σκάκι

Η μέρα άρχισε σιγά σιγά να μαζεύει 

τις τσαχπινιές της, κι ένα γλυκό σούρουπο 

έκανε το βήμα του να προϋπαντήσει 

τη νύχτα που ερχόταν . 

Όλα είχαν τελειώσει . οι σερπαντίνες 

ξάπλωναν στην άσφαλτο κι έμοιαζαν

με χρωματιστές κλωστές στο διάβα του δρόμου

τα μικρά κομφετί στόλιζαν τις αυλές ,

μικρές πουά αναλαμπές που με το μικρό φύσημα 

του ανέμου άλλαζαν ρότα .

Άρχισε να απλώνει τα δίχτυα της η ησυχία .

Κόπασαν οι φωνές της μουσικής 

τα δάχτυλα που χόρευαν ,οι μουτσούνες 

που κουβαλούσαν γέλια κι εκείνα τα φορέματα

που θύμιζαν φουρό φουσκωμένο από θάλασσα 

δίπλωσαν τις πιέτες τους έτοιμα 

να κοιμηθούν στο σεντούκι του χρόνου . 

Έμεινα στη γωνιά του καναπέ μου

αφήνοντας το βλέμμα μου στο κενό 

και στα χρώμα του γκρίζου που έπαιρνε ο ουρανός .

Η σκέψη μου πλανιόταν σαν μικρός κονδυλοφόρος

σε περγαμηνή .

Άρχισε να κινεί τις λέξεις στο σκάκι της γραφής . 

Τοποθετούσε τις αξίες στη θέση του βασιλιά

και της βασίλισσας .Οι μαχητές μου τα συναισθήματα

άλογα που πάλευαν να κερδίσουν τον πόλεμο . 

Τα πιόνια μου οι ζεστές πράξεις άλλαζαν θέση 

γυρεύοντας τις απαντήσεις στα γιατί του κόσμου 

Επιβλητική πένα έστησε τα πόδια της στο χαρτί 

και με ύφος μουτζούρας με ρωτούσε 

΄΄ Χρειάζονται μάσκες για να γραφτούν χαμόγελα;

 Πρέπει να φορά δαντελωτές κάλτσες  η μέρα 

για να χαρεί; πρέπει να γίνει χορός για να φανούν

 τα βήματα της αγάπης; Έμεινα να την κοιτώ

 τυλιγμένη στα φασκιά της σιωπής 

Αγέρωχη συνέχισε να με ρωτά; 

και τώρα που βγήκαν οι μάσκες θα φανούν τα πρόσωπα;

Έβαλα τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου 

τίναξα τούτη τη σκέψη που με πονά ..

φόρεσα τα διάφανα μάτια που πλάγιαζαν

ήσυχα πλάι μου στα μαξιλάρια του όμορφου κόσμου

και πριν φύγει της είπα πως .. 

όπου υπάρχουν μάσκες φυτρώνουν φεγγάρια πρόσωπα 

όταν  χορεύει η αγάπη κερνά ο  αυγερινός 

κι οπου υπάρχουν άνθρωποι φυτρώνει η ανάσα

και καίει ο λυτρωμός.

Την είδα να φεύγει βιαστική. 

Κι ύστερα πρόσεξα πως...οι μαχητές μου 

είχαν κερδίσει την παρτίδα !   

 

 

 

Περνώντας τα κύματα

Να ναι άραγε 

τούτες οι μικρές καμπάνες
που ξυπνούν
στο ζύγιασμα του χρόνου

τα ξεχασμένα βήματα
που βρήκαν την πόρτα
των παπουτσιών ανοιχτή

να ναι τούτο το νιό λιόφωτο
που μηνά τα χρώματα
του αυγερινού
ξαστέρωμα στη συννεφιά

και τούτο τ ανάλαφρο αγέρι
ποια μυρωδιά το πότισε
κι άνθισαν περιστέρια

ακούς τον ήχο;

τον βάφτισα στα χέρια μου
μόνο γιατί τον λάτρεψα
στα φύλλα των λουλουδιών
στις πλατείες των άστρων
στα έδρανα της σιωπής
στις μιλιές των πουλιών
στα ροδοκόκκινα μήλα
που φύλαγαν τον κήπο
στα μικρά χορτάρια
που παίζαν οι πασχαλιές
στο βραχο του κυκλάμινου
ραντίζοντας με κύματα το χώμα
στα κρυμμένα φύλλα
που δένανε τα στάχυα
φωτιά στη φωτιά
να σβήνει το νερό

έτσι που

να γευτούν οι πινελιές
την ομορφιά του δυόσμου
να βρουν ηλιόπετρες παιδιά
να παίζουν μπίκο τη χαρά

κλωνάρια να ανταμώσουν
στις ελιές αγρυπνίες ελευτεριές
που δένουν κόμπο αντοχή

λυχνάρι να χει το γιατί
φως ένα γαϊτάνι σε γιορτή
φλόγα του στέρνου δυνατή
να σβήνει κάθε αστραπή

και πως να έλειπε η πνοή 
αφού η φωνή ειναι εκεί
ψιθύρισμα σε κάθε αυγή !

Ηλιόσπορος

Έτσι ζεστά χαρούμενα 

να περπατάς
λικνίζοντας τον άνεμο
πρωινό αστέρι
να προλαβαίνω
να σπάω τον ήχο στα χέρια μου
να γίνει τραγούδι
να ανοίγω τις πιέτες της ψυχής μου
να σκεπάσω τους ώμους σου
να ανθίζω γαρδένια
να καρφιτσώσεις στο πέτο σου
Έτσι όμορφα να γελάς
να βάφουν οι στιγμές
στο χρώμα του κόσμου
την φλούδα της ροδιάς στα χείλη
μελώνοντας τη μουσική της μέρας!

Άτιτλο

Πλατύ χαμόγελο 
το .. είμαι εδώ !

Ο βιολιστής της αγοράς

Μήνες στην ίδια γωνιά
Άπλωνε την μουσική του στα χέρια του άνεμου
κι  εκείνη ζέσταινε το πεζοδρόμιο,
χόρευε επάνω στα κρύα παγκάκια
κι απ τις πατούσες της έπαιρναν χρώμα
να γιατρέψουν τις λαβωμένες σχισμές τους
Μίλαγε στα δέντρα και εκείνα
λύγιζαν τα κλαριά τους στην αγκαλιά της
Περπατητές μαγεύονταν στην ομορφιά της
αφήνοντας πίσω την θολούρα του μυαλού.
Σαν απότομη σκέψη χωνόταν στα γρανάζια του νου
κλείνοντας τις πόρτες στα θρυψαλιασμένα
κομμάτια που χόρευαν στο βλέμμα .
Ζευγάρια μάτια τριγύρω της
μάτια της λύπης ,της συγκίνησης , του πως;
μάτια που δένονταν στις χορδές του βιολιού
κι αρμένιζαν με κατάρτι το δοξάρι
Μονάχα τα δικά του μάτια κλειστά.
Δεν ήθελε να κοιτά
Έβλεπε απ τη χροιά απ το χτύπημα
των τακουνιών απ εκείνο το ντλιν
που ακουγόταν στο τενεκεδένιο τασάκι.
Ζούσε στη θάλασσα του κάθε νότα
κι ένα του κύμα ..πότε φουρτούνα πότε ξαστεριά
΄΄ ο βιολιστής της αγοράς ΄΄
Δίχως ταυτότητα ..γυμνή ψυχή στου δρόμου τη βοή
Το σκουφί του μύριζε χνώτο από καπνό
και το παλτό έδειχνε τα δόντια του χρόνου
Μα να που σήμερα τον συναντώ
με ξυρισμένο πρόσωπο και ρούχο γελαστό
Τα μάτια ορθάνοιχτα κοιτούν
κι  ένα χαμόγελο να ρίχνει στη γωνιά
της μέρας το άγριο άχτι στου ήλιου τη φωτιά
 -Τι άλλαξε ; ρωτώ
 -Τίποτε μου απαντά μα είναι που περνούν παιδιά
κι απ την δική τους την καρδιά πετούν τα περιστέρια
για αυτό κι εγώ είπα να αφήσω τη χαρά στα δυο μικρά τους χέρια!

 

Άτιτλο

 Μαθαίνοντας τα φύλλα 

  πως αγκαλιάζει η καρδιά !

Ανθρώπινες σχέσεις

Ότι κρατά την γεύση στα στήθια 
δε χάνεται μήτε σε ωρες , μήτε σε μήνες μήτε σε χρόνια
Λυγίζει τον άνεμο και βυζαίνει τα στήθια του ήλιου 
Ροδίζει χωρίς εποχή μοναχα με ένα χαμόγελο στο στόμα 
Φυλά καρτέρι στη στιγμή να ανοίξει τα παράθυρα 
να δει τις πεταλούδες που ανεμελα χαίρονται τα φτερά τους 
Ακούει τη σιωπή, αφουγκράζεται τα φύλλα της 
ζυγώνει το χάδι να καλύψει την ερημιά 
κι υστερα αφήνεται . 
Αφήνεται στη γειτονιά των ρόδων 
ξέρει πως το ανεμάκι θα ξαναρθεί 
να αγκαλιάσει οτι μεγάλωνε απλόχερα στη γη.
Καμιά απουσία δεν δηλώνει το παρων της 
αν δεν σβηστεί από τη μνήμη της καρδιάς 
κι οπου σκιρτούν αισθήματα 
φιλία, αγάπη, εκτίμηση, με σεβασμό 
μικραίνουν αποστάσεις και μεγαλώνει η ψυχή !

Αποσκευές

Κάτι να πιστεύεις 

να αγαπάς
να ονειρεύεσαι
να λαχταράς
κι ένα τσαμπί σταφύλι
να μετράς
τις ρόγες του καιρού
σα σπάει στο στόμα
χυμός ενός φιλιού

Όμορφα που μεθά 

το φθινόπωρο !

Ατιτλο

Κι είναι κάτι άνθρωποι 

κυκλάμινα 

με παιδικά χαμόγελα !

Ενας ευαίσθητος γητεύτης

Αλωνάρης σε άλλο δρόμο γυρνάς 

κανεις δε σε ξέρει 

σε μαθαν οι γερανοί 

κι εκείνοι οι ιδρωμένοι στα στεγνα παγκάκια

σε ξέρουν οι πράσινες κοιλάδες 

κι αυτοί που είδαν τον άνθρωπο θεό 

Σε ειδα παιδί της αλάνας 

να παίζεις μπάλα με τα αγρίμια 

μοιράζοντας στα χερια σου μια φέτα ψωμί

ακουσα το κλάμα σου 

στα φύλλα μιας μαραμένης τριανταφυλλιάς 

βρέχοντας το στόμα σου 

στα ποδια της να ξεδιψάσει

Έτσι ξεχωριστό κι αληθινό σε ένιωσα 

να παίζεις στα δάχτυλα 

τα κυματα της θάλασσας 

ενας ευαίσθητος γητευτής 

Με παίδεψε τόσο η γραφή για να γνωρίσω 

πως η τελεία πλαι μου 

μ ασκέπαστα σύμφωνα 

φωτίζοντας τα φωνήεντα

της αγάπης θήλαζε τα αστρα

γεννούσε γειτονιές λουλουδιών σε ηλιόπετρες 

μάθαινε το απόσταγμα της ποίησης !

Άτιτλο

Κράτησα ολα τα καρφιά 
κι έστησα μια σκηνή 

γεμάτη ήλιο
να χουν το σπιτικό τους 

τα λουλούδια !

Αναπάντητα

Και καμιά φορά αναρωτιέμαι 
εχουν τα γράμματα πίστη ;
εχει ακοή το εγώ μας 
ή κουφά ψιθυρίζει!

Όσο μυρίζει ο ήλιος

Όσο μυρίζει ο ήλιος

στα ρουθούνια μας

ζεστός από τη θάλασσα

το στόμα 

ρόδινα θα αγκαλιάζει

να χουν κρυστάλλινα νερά

οι φωτιές 

Τα δάχτυλα θα ζωγραφίζουν 

τ αντάμωμα των πουλιών
στο πέταγμα των λουλουδιών!

Επιστολή

Όχι μάτια μου 
ούτε φοβάμαι , ούτε υπολογίζω 
τις κακίες των αλλων . 
Έμαθα να περπατώ με τον κόσμο 
και χωρίς αυτόν 

Ανέβηκα σκαλια που δεν γνωριζα 

δίχως να με κρύψω 
Με κουράζει , με κουράζει 
να βλέπω αυτά που έμαθα να παλεύω 
από όταν ένιωσα τη λέξη άνθρωπος
την αδιαφορία , το ολα καλα , 
την ανέμελη γνώση των πάντων ,
τα οράματα επιφάνειας και εντυπώσεων ,

μιλήματα ελευθερίας μ αλυσίδες .

Με κουραζει να κοιτω μια μικροκοινωνια 

στα ιδια σπάργανα αυτης εκει εξω 

με απογοητευει το τιποτε διαφορετικό 

και με πεισμωνει να συνεχίσω 

μα εκει κατάματα ειναι ο κόπος .
Περνω ανασες απο κεινα που μ αγγιζουν 
χορευω στις μύτες των φουστανιών τους 
μα ο καθενας μας εχει ορια και αντοχές 
Κρατω τις αντοχές μου για την αλήθεια της ζωής 
Αυτη που περνά καθε μερα ο καθενας μας 
οπως ξέρει και μπορεί . 
Αγαπω τους ανθρωπους και θέλω 
να συνεχίσω να τους αγαπώ 
θελω να συνεχίσω να οραματίζομαι 
και να γεννω απ της ψυχής μου 
τη γυρη σπορους λουλουδιών 
θελω να κρατήσω τις σπίθες μου 
να χω όμορφα να μοιρασω 
να προστατεψω για να μπορω 
να αγκαλιάσω τα μικρα των πουλιων 
Γι αυτο και χάνομαι 
Δεν θελω να συνηθίσω τη συνήθεια 
Αρνούμαι να εγκατασταθώ 
στο δέχομαι τα πάντα 
γιατι τοτε θα χαθω .
Κι ως ελεγε κι ο ποιητής 
'' Οταν συνειδητοποιησα 

 οτι δεν μπορω να αλλαξω  
το συστημα αρχισα να αγωνίζομαι 
να μη μ αλλαξει αυτό ''
Αβόλευτα τα χρόνια μου 
για αυτο θα φευγω και θα ερχομαι 
χωρίς να λειπει απο πάνω μου 
ο κόσμος που αγάπησα 
χωρις να λείπω απο κείνα π αγαπω 
Νοιωθω ευλογημένη για οτι μου χαρίστηκε 
στο ως τώρα περπάτημα
Κανείς δεν ειναι μόνος οταν αγαπά 
Δεν προκαλει φόβο η μοναξιά 
δασκαλος ειναι που σου μαθαινει 
να διαβαζεις καλυτερα 
τα της καρδιας σου γράμματα 
και να απλώνεις τα φύλλα της 
εκει που ζεστά φυλουν οι ρίζες των δεντρων! 

 

Χωρίς ευθύνες

Σε λίγο 

θα βγαιναν οι αφίσες 

με δίκες των άλλων 

Καμιά δεν κοιτούσε 

τη ράχη της

κι ας κράταγε ο ηλιος 

στο στόμα την πέτρα  !

Άτιτλο

Να μιλάς

όπως γελά ένα τραγούδι
όμορφο που είναι!

Πινελιές

Πόσα χρώματα

έχει ένα χρώμα;

πόσα μάτια
το κοιτάνε;

δες
που πάλι
στο βλέμμα σου
σκόνταψα

να κρατήσω
τις πινελιές μου!

Αλληγορίες

Μην ερμηνεύεις τη ζωή μου 

σαν να ταν δική σου 

είπε η γαρδένια 

το χελιδόνι της χαμογέλασε 

πέταξε 

θα ξανάρθει 

Λίγο πιο κει κοιμόταν τα βότσαλα 

πλουτίζοντας την αμμο 

με τα χρώματα τους 

ο τζίτζικας κρυβόταν στο χώμα

ανασανε το ζω 

στα ρουθούνια των φύλλων 

αρμονικά πως έπαιζε η φλογέρα !

Αλλιώτικο Φθινόπωρο

Αλλιώτικο τούτο το φθινόπωρο 
Να φταίνε οι μάσκες που μας φορούν, 
εκείνες που πέφτουν, αλλιώτικα περπατά. 
Επιβλητικό σιωπής κι ανάλαφρο της γευσης 
πραμάτεια απομάκρυνσης κι αλληλεγγύης 
Μα μήπως χάθηκε το φεγγάρι του ;
Μουρμουρίζει κάθε βράδυ το δικό του τραγούδι 
Ο μικρός του ήλιος σπαρταρά , γεννά μικρές πυγολαμπίδες 
μαράθηκαν οι παπαρούνες μα κουβαλά ιβίσκους 
Γυμνά κυλούμε στις αυλές του 
μικροί σπόροι σε ένα απέραντο κήπο 
Γίναμε θηρία και θηριοδαμαστές 
κι είμαστε πλασμένοι μοναχα για άνθρωποι 
χωρίς την πολυτέλεια άλλης επιλογής 
Κάποτε τα πουλιά θα μας βρουν 
γυρίζοντας τη φωνή τους στο στόμα μας 
Αλίμονο αν ξεχάσουμε τα αστρα , 
την θαλπωρή της τρυφεράδας ,
των χρωμάτων την ομορφιάς της συνείδησης 
την αγκαλιά της απλότητας 
τη λύρα του πρωινού , το φλάουτο της νύχτας 
κι εκείνη τη ζεστασιά των παιδικών μας χρόνων 
που κρατά στα χείλη κάποιο γλυκό φθινόπωρο 
Σε ένα θολο φθινόπωρο ας κρατήσουμε 
ζεστές και καθαρές καρδιές 
ας ποτίσουμε τον ήλιο  να σκεπαστούν 
τα ορφανά λουλούδια του τοπου μας 
Κι ειναι όμορφο να σπας την ομίχλη 
στα δάχτυλα μόνο με ένα  τραγούδι! 

Άτιτλο

Ακολουθώ τη μουσική της ψυχής

κι αφήνω τις νότες
να μιλούν μέσα απ ' τα μάτια της !

Να θυμάσαι

Να  θυμάσαι

Ακόμα 
κι αν τα μάτια 
μυρίζουν αλμύρα 
να χαμογελάς
Κι ύστερα να ρίχνεις 
το βλέμμα 
στο πέλαγο 

τεντώνοντας 

γερά τα βλέφαρα
ατενίζοντας
να γίνει  ταξίδι 

Φοβάται ο άχαρος καιρός 
τα ανοιχτά πανιά! 

Άτιτλο

Μελαγχολεί το φθινόπωρο 

ντροπαλά τα φύλλα του κοκκινίζει 

βουβές οι κιμωλίες ζωγραφίζουν 

άλαλες ψυχές τραγουδούν 

ευτυχώς 

ακούγονται καρδιές !

Αθέατη φίλη

Κάποτε καταλαβαίνεις 

κάποτε βλέπεις 

κάποτε φεύγεις 

από κείνα που σε πλήγωσαν 

από εκείνα που σε μάτωσαν 

δίχως μια δεύτερη σκέψη 

σαν να σουν μια σελίδα

κενή και άψυχη  

φεύγεις 

με ένα χαμόγελο 

κι ένα ζεστό χάδι 

στη γωνιά της καρδιάς!

Άτιτλο

Ασε το αεράκι να σε πάρει 

να σου ριζώσει 

στα μαλλιά τα νυχτολούλουδα

είναι απαλό το χάδι 

που σου ζεσταίνει την αγκαλιά

μια όμορφη σκέψη καρδιάς! 

Απλές σκέψεις

Κρατούσαν ψηλά την σημαία της νίκης 

κι εγω απλα χαιρόμουν την νίκη της μανας

Την δικαιωση του παιδιου που άδικα χαθηκε

για ενα τραγούδι που χε αλήθεια και ψυχή  

Μεσα μου αναρωτιόμουν . 

Άραγε να ναι αδιαπραγματευτη, 

αδέκαστη, δικαιοσύνη .Δικαιοσύνη αυτό;

Να πρεπε να φυγουν τόσες ζωές για να δει; 

Να πρεπε να σπείρουν τ αγκάθια 

για να κόψουν τον κάκτο; 

Να πρεπε να ακουμε δεκαπενταχρονα , 

δεκαεφταχρονα να υμνουν τον ναζισμό 

για να φιμώσουν το αιμα; Φιμώθηκε; 

και τουτες οι σπορές τι καρπους θα βγάλουν;

Να πρεπε να γελουν αυτοι που αγκαλιασαν 

τις πλάτες του φονιά; 

Να πρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να μιλήσουν 

οι σημαίες που περαστικοι κοιτούσαν;

Να πρεπε η αδέκαστη δικαιοσύνη να δει πως εχει τον λαό 

μαζί της για να πάψει να φοβάται ;

Πάντα ο λαός την πίστευε εκείνη όμως;  

Κι ηρθε στο νου μου η Κουνεβα ,

μετα εκεινη η γριουλα με το πρόστιμο 

των 5,000 ευρω κι υστερα ο παπούλης του δρόμου 

που μαζευτηκε σαν να τανε κάτι αψυχο

μετα οι εκποιήσεις των σπιτιών και μετα και μετά και τόσα 

Ναι ηταν μια νίκη μια γροθιά στο στομάχι του φασισμού 

αλλα ο φασισμός παιρνει γρηγορα τα χάπια του 

και γιάνει το τραυμα του . Τούτος δεν εχει χρώμα , 

φυλή . Δήμιος γυρνά μεσα απο αδειανά κουστούμια 

Για αυτό σου λέω κυρ- Παντελή μια νίκη

μες την ηττα της πως φάρος να γενει

Αν κάπου είναι να σταθούμε μοναδικό στασίδι

η ανθρωπιά και η φωνή μη χάσεις το τραγούδι σου 

ξανα ξανά και πάλι απ την αρχή !

Γύμνια ψυχής

Τόσος

άνεμος ψυχής
πως έδεσε
στη σκέψη σου
τυλίγοντας
τη γύμνια του
μόνο..
με το φτερά
της αγάπης!

Είναι κάτι άνθρωποι

Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνούν 

από δίπλα σου αφήνουν ένα χαμόγελο στις 

πλάτες σου και συνεχίζουν δίχως

 να σε τρομάξουν με τον κρότο τους
Είναι εκείνοι που ως συνήθως βαφτίζονται 

γκρίζοι , μελαγχολικοί, γιατί πάντα στα μάτια 

τους περνά το βήμα της θλίψης .

Δεν ανοίγονται εύκολα δεν τους αρέσουν 

τα πολλά και τα μεγάλα λόγια . 

Αρκούνται σε κεινα τα χαμηλόφωνα
που ηχούν στα αυτιά τους μικρές καμπάνες .
Δεν θα φωνάξουν για να τους δεις μήτε 

θα κρύψουν τη σιωπή τους .
Τούτοι που λες δεν μιλούν αν κατι όμορφο 

δεν έχουν να πουν. Αμπαρώνονται στη σιγή 

τους και δεν μοιράζονται μήτε το δάκρυ

μήτε τον πόνο τους .

Όχι από φόβο ή από εγωισμό αλλα έτσι έμαθαν. 

Δεν έμαθαν να ζητούν βοήθεια παρα μόνο 

να δίνουν .Δεν ζήτησαν ποτέ κατι μα απλόχερα

το έδωσαν γιατί έτσι γινόταν ευτυχισμένοι .

Γελούν δυο φορές αν τύχει και καταφέρουν
με κατι που θα σου πουν κατι που θα σου 

δείξουν να γελάσεις . Ειναι εκείνοι που 

αν κρίνουν πως αξίζεις θα ειναι εκει 

στο πλαι σου ,μα ακόμη κι οταν λείπουν 

σε κουβαλούν μαζί τους σα δώρο . 

Ειναι εκεινοι που εχουν μάθει να ακούν ,

να αφουγκράζονται οχι γιατι γεννηθηκαν 

αγιοι αλλα γιατι ξέρουν καλά 

τι ειναι να μην εχεις κάποιον να ακούει 

αλλα μόνο να μιλά . 

Ξέρουν καλά τι θα πει ανυπαρξία στην υπαρξη 

κι εχουν κερδίζει το ζω. Ειναι εκεινοι που 

φτασανε στο χώμα κι αναστήθηκαν γιατι 

καταφεραν να κρατήσουν ενα κομμάτι ψυχής .

Αγάπησαν την μοναξιά τους γιατί τους εμαθε 

τα θέλω τους . Μιλούν για την αγάπη

μα δεν ξεστομίζουν ευκολα το σ αγαπώ 

πιστευοντας στο ιερό του νιώθω. Ειναι αυτοί 

που δεν θα τους δεις να συμβουλευουν 

παρα μονο να σε παροτρύνουν να δεις την ψυχή σου
Αυτοι που αν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους 

θα μεινουν φύλακες των ματιών σου . 

Δε θα προδώσουν ποτε γιατι προδώθηκαν
γιατι αφεθηκαν στα θελω των αλλων ,

πιστευοντας πως έτσι πρέπει . Ειναι αυτοί 

που ξεφυγαν απ τα λόγια του πρεπει 

και μπήκαν στην πράξη των θέλω τους . 

Δεν σκορπίζονται . Μοιράζονται . Θα τους δεις 

να παιζουν με περιστερια σα μικρά παιδιά ,

να κυλιούνται στο χορτάρι, αφηρημένους στο πέλαγο

να χαμογελούν του ήλιου .Τούτοι οι ανθρωποι μπορουν 

να σου δωσουν την ψυχή τους για ενα χαμόγελο

 μα ξέρουν να διακρίνουν καλά την αλήθεια
απ το ψέμα . Το απο ψυχής με την επιφάνεια
Ορκισμένοι αντίπαλοι με τα δήθεν και τα τάχα
Οχτροι του φαινεστε . Δεν τους αγγιζουν οι μεγαλες 

υποσχέσεις .Μπορει να τους δεις να κλάψουν 

δωρίζοντας τους ενα τριανταφυλλο
Να γελάσουν με ενα μικρό αστειο ,να χτυπήσουν

στο δρόμο και χωρις να δουν τον πόνο να νιαστουν

για κεινο το χέρι που τους κρατησε .

Τουτοι οι ανθρωποι δεν δινονται ευκολα γιατι ξερουν
πόσο πολύ μπορούν να δωθουν . Θα αφήσουν χρόνο

να σε μαθουν να τους μαθεις γιατι θέλουν να ξερεις 

ποιοι ειναι. Δε θα σου κρύψουν τίποτε απο κεινους

σαν σε νιώσουν δικό τους ανθρωπο
και μπορουν να διακρίνουν αν κατι κρύβεις εσυ .

Λιγομίλητοι ειναι . Κοινωνικοί αλλα και απόμακροι .
Δεν μπαινουν στις ζωές των αλλων αν δεν νιώσουν

πως θέλεις να μπουν.Επιλέγουν και δεν επιλέγονται . 

Κρατούν τον εαυτό τους και σου χαριζονται
μοναχα σαν σε πιστεψουν . 

Πρόσεχε όμως μην προσπαθήσεις να τους γελάσεις . 

Οσμίζονται τις παγίδες και μπορει να σε αφήσουν 

να πιστεψεις πως τους κοροιδεψες .

Μα ακόμη κι αν πληγωθούν δε θα ανταποδώσουν

ξέρουν απο πληγές . Αποχωρουν ήσυχα 

κι αφηνοντας ενα χαμόγελο . Τουτοι οι ανθρωποι

συγχωρουν αλλα δεν επιστρέφουν .
Ακουν τα παντα μα μετραν τις λέξεις τους 

συναντώντας τις χαρακιές τους
Βαδίζουν κρατώντας το ρόδο στο στόμα 

κι ας εχει αγκάθια που ματωνουν
Τούτοι μεθούν στο άρωμα και ξερουν ξυπόλητα

να λυγίζουν και να ορθώνουν τα γόνατα . 

Αυτούς που λες αν τους συναντήσεις , 

δώρισε τους μόνο ενα χαμόγελο
ειδάλλως αστους να σε προσπεράσουν 

σαν ναταν κάτι που δεν είδες .
Στο δρόμο των ανθρώπων .. άνθρωποι !

Γυναικες & Επιστολή

Να τες πάλι . Σαν να ταν τότες .Φερμένες απ τα κοριτσόπουλα
σε κυρίες πλέον της μέσης ηλικίας. Τα μάτια τους όμως αλλα
έλεγαν. Εχει μωρέ ο άνθρωπος ηλικία; Να μια συζήτηση να δεις και να ακούσεις εικόνες φθάνει . Ξεκινάς παιδί δρασκελευεις τον ηλιο και γίνεσαι εφηβη και κάπου εκεί στο ηλιοβασίλεμα, πίνεις γλυκο πιοτή από τον αέρα του. Ρομαντικά και ασταμάτητα, ονειροπόλα με υφος μιας ώριμης κυρίας. Σιγά μην χάσει κατι από μέσα του ο άνθρωπος και πνιγεί στη μονοτονία με μια ταμπέλα τάδε Εφη.. Αρνητές της Εφης και οι πέντε . Τα φιλια κι οι αγκαλιές έπαιρναν κι έδιναν .Η λαχτάρα κρεμασμένη στο σφιχταγκάλιασμα και σε κεινο το χτυποκάρδι που ακούγεται απ τα δάχτυλα . Σιγά μην τις πτοεί ο χρόνος . Ολες μπασμένες σ αυτό που λένε ζωή δύσκολο να τις κοντρολάρεις . Μετα τα αγκαλιάσματα ακολούθησαν οι παραγγελιές . Τι θα πιούμε τι θα φάμε , να τελειώνουμε μ αυτό έχουν τόσα να πουν Αφού εγιναν οι απαραίτητες ενημερώσεις τι κανουν τα παιδιά τα εγγόνια για κάποιες οι σύντροφοι περάσαμε στο ψητό . Τι κανουν οι ιδιες ...μμμ σχετική γκρίνια για την κούραση , πειράγματα μεταξύ τους για την εμφάνιση και γελια , γελια που ξεσήκωσαν τον τόπο . Κορίτσια ,κορίτσια πετάχτηκε
η Ρηνιώ ποια ειδα σήμερα ; την Βασούλα Η χαρα της μνήμης ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μαζί και με μια γυναικεία περιέργεια που ολο και τριβέλιζε τα χερια της στο νου τους .
Είναι καλα παιδια και αρχισε η εκπομπή της σύντομης πληροφόρησης περί της Βασούλας , για να καταλήξει της ειπα οτι εμεις βρισκόμαστε και μου ζήτησε την άλλη φορά να την πάρουμε τηλέφωνο οποια θέλει να έρθει κι αυτή μαζί μας . Ο αριθμός του τηλεφώνου εκανε το γύρω του τραπεζιού χτυπούσε τα πλήκτρα του σε κάθε κινητό λες και μια πεταλούδα εμπαινε σε καθε δικό της κήπο . Θυμάστε βρε ; Τη Βασούλα να γράφει τα συνθήματα σε οποιο χαρτί ερχότανε μπροστά της για να τα μεταφέρει στον υπολογιστη και να τα εκτυπωσει στον εκτυπωτή του αδερφου της για να βγουμε να τα μοιράσουμε; αααα !! μεγαλεια ο Συλλογος Δημοκρατικών Γυναικών λες και ολες οι αλλες ηταν αλλιως .Για θυμηθείτε βρε κορίτσια με τη μεγάλη μου τη Χριστίνα εγω τότε στο χέρι η Μαρία ισα που ειχε έρθει απο Βουλγαρία και μόλις ειχε πιάσει δουλειά στο νοσοκομείο μαια αμφισβήτησης γνώσεων τοτε γιατι απο αλλου ντε οχι Ελληνίδα . Κι η Δημητρα στο καρότσι με το μπιμπερό τον Μιχαλακη . Πορεια ειρηνης για τον Λαμπρακη Λαγκαδα - Θεσσαλονίκη με τα πόδια . Χαχαχαχα αντε να μας δω να γινεται και σήμερα . Το γελιο της παρεσυρε και τις αλλες . Κι εγω δουλευα Δευτερα- Παρασκευη πρωι απογευμα . Α! δεν ήμασταν καλά τρελες ειμασταν αλλα γαμωτο μ αρεσει που δεν χασαμε αυτην την τρέλα . Ελα ελα δεν πέφτουμε ακούστηκε η Δήμητρα. Θυμαστε οταν μας πήραν στο βρίσμο καποιες κυρίες της επιφάνειαςμε τους αντρες τους που εμεις εξω απο το εκκλησακι τότε μαζευαμε υπογραφες να μην γίνει ολο το τετραώροφο εκκλησια , χωροι κατηχητικού κ.λ.π. Οχι εδω δεν ηταν θέμα πίστης αλλα κοντοφθαλμης άποψης που δεν βλέπει πως πίστη και ανθρωπος πανε μαζί και ποτε χώρια . Εμεις ζητούσαμε να στεγάσει και νηπιαγωγειο που δεν ειχε η γειτονιά και κατι αλλο ουτε εμεις ξεραμε τι . Θυμάστε το βρίσιμο θυμαστε που ενας επιτεθηκε στη Γιωτα και ορμηξαμε ολες ; τι καυγας και εκεινος . Φυσικά και η εκκλησια εγινε και το καπη στεγαστηκε και το νηπιαγωγειο υπαρχει . Μαζί μας τόσος κόσμος ο δημος τι τρέξιμο θεε μου . Τι γεματο ζεστασια τρέξιμο Αλλα ρε κορίτσια πως αισθανεστε καθε φορα που βλεπετε το νηπιαγωγειο Ένα μικρό λιθαράκι βαλαμε κι εμεις . Με πιανει συγκίνηση οταν θυμαμαι οτι την πρωτη χρονια του σε νηπιαγωγειο ο Μιχαλακης μου την πήγε εκει Θαρρεις και ειχες δει τις πεντε χαριτες που λενε να χουν κοιταξει τον περασμενο ορίζοντα. Το βλέμμα τους καμάρωνε και γλυκαινε γινόταν όλο μια μανα που μόλις πρωταντίκριζε την ψυχή της ψυχής της . Συνεφιασε για λιγο η Μαρία αλλα βρίσκοντας τον ελεγχο του εαυτου της και με χαμόγελο ειπε. Θυμασαι Δημητρα τον Τακη τον τύπο που τοτε ειχα γνωρίσει τι ελεγε . Αντε βρε ναι εσεις θα σώσετε τον κοσμο , δεν κοιτατε τις δουλειες και τα σπιτια σας τρεχεται για αλλους . Πω πω βρε κορίτσια να τον σκοτώσω ηθελα . Τιποτα αλλο περα απο αυτον τιποτα που να μην περιέχει το εγω του δεν ειχε σημασια. Ενας ανθρωπος ντυμενος πατόκορφα τη μορφη του ωχαδερφισμού και της κοινωνικης αδιαφοριας .Κάποιες φορές μάλιστα και ειρωνικα πολέμιος του συνόλου . Όπως ολοι οσοι δεν βλέπουν πέρα απο την μυτη τους . Ευτυχώς στον μηνα επανω εβγαλε ολες τις αρετες του χαχαχαχα. Απα πα χαζες θύμισες , αλλα να σας πω τώρα τι θυμήθηκα . Την προϊσταμένη μου που ειχε με μισό ματι ενα γιατι δε μιλούσα καλα ελληνικα και ενα γιατι εμεις οι ξενοι τρωγαμε την δουλεια αλλων ελληνων . Εφταιγα για ολα απο την ανεργία ως και γιατι γεννουν και οι βουλγαρες χαχαχα . Θυμαστε τα τερτιπια της που ελεγα . Πόσες φορές δεν με εκανε σκουπιδι μπροστα σε αλλες μεχρι που ξεσπάθωσα πια . Ω! κι οταν εμαθε οτι ανηκω και στον συλλογο μας , πρωτη πασιονάρια καθότι τοποθετημενη με καποιο βολικο μέσον , μπροσταρης για τον αγωνα χαχαχα γελια απο παντου .Πω πω τρελες τι μου θυμίσατε τώρα ειπε η Γιωτα. Θυμάστε την εκδρομη στην Κωνσταντινούπολη; Τι ειχε τραβήξει η ερημη η γιαγια μου . Την ειχα βαλει να μιλαει πόσες φορές με φίλες της στην πόλη για να πάμε να βρούμε Έλληνες και Τουρκους που ομως θα μπορουσαν να μας πουν και πέντε αλήθειες για το τι γίνεται εκει. Τον Κο Γιωργο που πουλουσε το αριάνι και στα κρυφα μας ελεγε για τα κακως κείμενα που ζούσαν; Αχ και τι χαρες εκανε οταν του ειπα οτι ειμαι εγγονή της κυρα Βάγιας. Αμ το αλλο ; που πηγαμε δυο τρια παιχνίδια και μας γεμισαν δικα τους πλεκτα. Αχ βρε κορίτσια συγκινούμε ακόμα . Εεεε δε θα μας κανεις να κλαψουμε τωρα ακούστηκε η Αντιγόνη . Κοριτσια θυμαστε στο χορό μας που ειχα βαλει εναν πινακα δικό μου στους λαχνούς και ηρθε εκεινος ο κύριος που τον ετυχε να τον παρει και μου λεει τι να τον κανω τωρα εγω αυτόν . Κρατα τον βρε κορίτσι μου δεν τον θέλω χαχαχα . Τωρα γελαω αλλα τοτε ποσο ασχημα ενιωσα . Ειχα φαει ωρες για αυτον τον πίνακα . Κι όταν με ρώτησε τι δουλεια κανω και του ειπα αυτη ειναι η δουλεια μου εκεινο το α.. καλα ποσο ασχημα μου καρφιτσώθηκε . Γελασα ομως με την ψυχή μου όταν κάτσαμε στο ιδιο τραπέζι και τα πίναμε που μου ειπε τοσο καλο κορίτσι και ζωγράφος; χαχαχαχα . Στην υγεια μας κούκλες . Σήκωσαν Ολες τα ποτήρια τους . Μαζί τους πίνουν οι θύμησες.
οι γευσεις του τώρα το βλέμμα του αυριο. Οι γυναίκες του χωριού , οι γυναίκες της πόλης , αγράμματες και γραμματιζούμενες , γυναίκες που ενώνουν τα δάχτυλα και πλάθουν τη γη . Γυναίκες που χωράν τον κόσμο σε μια αγκαλιά . Γυναίκες με φόντο τον πόνο και τον ήλιο .Την θαλασσα και τα αστρα του βράχου . Τον ουρανο και το φιλί , Ξυπόλητες και με παπούτσια . Γυναίκες του κοπου και της απόλαυσης ψυχής . Γυναίκες που πέρα απο τα μάτια κοιτά η καρδιά !

Επιστολή 

Ο ήλιος έλαμπε καθώς περπατούσε με τις κόρες

του ,ποτίζοντας τον αέρα με το απαλό του χάδι .

Ο Αύγουστος άνοιγε τα παραθυρόφυλλα

να γλεντήσει το κύμα της θάλασσας

Ο  χορός της ζεστασιάς  κουνούσε την αιώρα

του πέρα δωθε στη άπλετη ομορφιά.

Η γαλήνη έλουζε τα μάτια της την ψυχή 

το είναι της. Στα χέρια της ένα βιβλίο με τίτλο

 ''Το λάθος '' Το βιβλίο υπέγραφε κάποιος 

συγγραφέας Αντουάν τάδε. Από το μικρό 

ιστορικό που διάβασε κατάλαβε πως δεν ήταν

του γούστου της μα της άρεσε να διαβάζει 

και τα αντίθετα ίσως γιατί  πίστευε πως η ζωή 

είναι πολύπλευρη κι έτσι εκεί που έσταζε 

η βροχή περνούσε το ανεμάκι σέρνοντας 

τα κόκκινα φύλλα του και γέμιζε ο χιονιάς 

τις τσέπες του .Και τούμπλαλιν ο ήλιος 

που πίσω από μια γωνιά κοιτούσε.  

Άλλη μια νουβέλα για κάποιο θάνατο 

μια αγάπης και όπως ήταν 

φυσικό από το ύφος του συγγραφέα ,

ο προδότης της ιστορίας μια γυναίκα .  

Συνέχισε να διαβάζει .Στην τελευταία σελίδα

γέλασε . Οι χαρακτηρισμοί πλέον όπως , 

βρήκε άλλον , άστατη και ..και ο γενικός

αφορισμός στο γυναικείο φύλλο πια 

της προκαλούσε ένα πικρόξινο χαμόγελο . 

Όπως το ίδιο της προκαλούσε κι όταν διάβαζε

κάτι αντίστοιχο από γυναίκα .Στο μυαλό της 

ήρθε η Αλεξάνδρα η αγαπημένη της φίλη

Εκείνο το κορίτσι που περπάτησαν μαζί 

από την εφηβεία μέχρι πριν λίγο που έγινε

αστέρι . Η Αλεξάνδρα, το γέλιο της

και η ιστορία της . Ασυναίσθητα άρπαξε

το στυλό από την τσάντα της και το μικρό

μπλοκάκι που κουβαλούσε στη τσάντα της

για κάποιες σημειώσεις της δουλειάς

κι άρχισε να γράφει

Επιστολή προς το Κο Αντουάν  ....

Αγαπητέ νιώθω την ανάγκη να σας δείξω 

μια πλευρά που ίσως σας διαφεύγει . 

Υπάρχουν γυναίκες που δεν κρέμασαν

ποτέ την ζωή τους πάνω σε κάποιον . 

Περπάτησαν πλάι του στα δύσκολα 

και στα εύκολα , γέλασαν μαζί κι έκλαψαν

μοιράζοντας το χαμόγελο και το δάκρυ τους. 

Που κι όταν χρειάστηκε να παλέψουν 

για δύο το έκαναν ξεπερνώντας κάθε όριο 

του εαυτού τους . Κι όταν κατάλαβαν

πως ήταν οι πατερίτσες για το ταίρι τους, 

πως ζούσαν πλαστά και τόσο ξεκάθαρα 

μόνες ,δεν έβρισαν , δεν είπαν τίποτε

απλά έφυγαν. Παίρνοντας πάνω τους 

ολα οσα κι αν ερχόταν , μοναχα 

με κείνο το ροδι της ψυχής τους .

Έφυγαν για κείνες για την ανάσα

που είχαν χάσει , για τον εαυτό τους 

που είχαν θάψει ζώντας για τους άλλους, 

για κείνο που χρωστούσαν σε αυτές

Έδωσαν ότι είχαν να δώσουν καιρός 

να δώσουν και σ αυτές .Κράτησαν 

τα μικρά τους φυντάνια του κήπου τους

και περήφανα συνέχισαν μόνες . Πέρασαν 

χρόνια να γιατρέψουν τις πληγές τους . 

Μα τις έγλυφαν κάθε μέρα όπως εκείνα

τα ζωάκια που ζεσταίνουν τις ουλές τους. 

Με ψηλά το κεφάλι άνοιξαν

το χρονοντούλαπο και έβαλαν εκεί

ότι πέρασε. Είναι ικανές να δώσουν

ξανά στον έρωτα στην αγάπη,

να τον ακολουθήσουν  με κλειστά τα μάτια ,

αθέατα , χωρίς όνομα,  μονάχα με το στέρνο

τους ,μονάχα με κεινο το λίγο που ξέρουν 

να κάνουν πολύ .Ξέρουν ποιες είναι ,

πως όσα κι αν ξόδεψαν περίσσεμα 

γεννιόταν στην καρδιά τους

Μα χρειάζονται τόπο και χρόνο να πειστούν

Τούτες οι γυναίκες φίλε μου δεν φεύγουν 

για κάποιον άλλον, φεύγουν όταν εκείνες 

σαν αισθανθούν πως είναι μόνες .

Δεν  φοβούνται την μοναξιά που εκείνες

αγαπήσανε αλλα την διπλή μοναξιά 

που μπορεί να τους προσφέρει κάποιος . 

Ε ναι φίλε όσο και σου φαίνεται

περίεργο υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες .

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι

Βάζοντας και την τελευταία τελεία γέλασε.

Ήξερε πως  αυτό το γράμμα δε θα έφτανε

στον προορισμό του, μα μέσα 

από το χαμόγελό της ακούστηκε 

σαν κελάρυσμα μιας ήσυχης λίμνης

Αλεξάνδρα .. απάντησα.

Στις κουρτίνες έπαιζε μια πεταλούδα ,

ζεστά που λίκνιζε τα φτερά της!