Γυναικες & Επιστολή

Νάτες πάλι . Σαν να ταν τότες 
Φερμένες απ τα κοριτσόπουλα σε κυρίες πλέον 

της μέσης ηλικίας. Τα μάτια τους όμως αλλα 

έλεγαν. Εχει μωρέ ο άνθρωπος ηλικία; 

Να μια συζήτηση να δεις και να ακούσεις 

εικόνες φθάνει . Ξεκινάς παιδί δρασκελευεις 

τον ηλιο και γίνεσαι εφηβη και κάπου εκεί 

στο ηλιοβασίλεμα, πίνεις γλυκο πιοτή 

από τον αέρα του. Ρομαντικά και ασταμάτητα, 

ονειροπόλα με υφος μιας ώριμης κυρίας. 

Σιγά μην χάσει κατι από μέσα του

ο άνθρωπος και πνιγεί στη μονοτονία 

με μια ταμπέλα τάδε Εφη.. 

Αρνητές της Εφης και οι πέντε . Τα φιλια κι οι αγκαλιες έπαιρνα κι έδιναν .Η λαχτάρα κρεμασμενη στο σφιχταγκάλιασμα και σε κεινο το χτυποκάρδι που ακούγεται απ τα δάχτυλα . Σιγα μην τις πτοεί ο κορονοιος . Ολες μπασμενες σ αυτο που λενε ζωή δύσκολο να τις κοντρολάρεις . Μετα τα αγκαλιασματα ακολούθησαν οι παραγγελιες . Τι θα πιουμε τι θα φαμε , να τελειωνουμε μ αυτό έχουν τόσα να πουν Αφου εγιναν οι απαραιτητες ενημερωσεις τι κανουν τα παιδιά τα εγγονια για κάποιες οι συντροφοι περασαμε στο ψητό . Τι κανουν οι ιδιες ...μμμ σχετική γκρίνια για την κουραση , πειραγματα μεταξυ΄τους για την εμφανιση και γελια , γελια που ξεσήκωσαν τον τόπο .

Κοριτσια ,κοριτσια πετάχτηκε η Ρηνιώ ποιά ειδα σήμερα ; την ΒασούλαΗ χαρα της μνήμης ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μαζι και με μια γυναικεια περιέργεια που ολο και τριβέλιζε τα χερια της στο νου τους . Ειναι καλα παιδια και αρχισε η εκπομπή της συντομης πληροφόρησης περί της Βασούλας , για να καταλήξει της ειπα οτι εμεις βρισκομαστε και μου ζητησε την άλλη φορά να την πάρουμε τηλεφωνο οποια θέλει να ερθει κι αυτη μαζί μας . Ο αριθμός του τηλεφωνου εκανε το γυρο του τραπεζιού χτυπούσε τα πλήκτρα του σε καθε κινητό λες και μια πεταλούδα εμπαινε σε καθε δικό της κήπο . Θυμάστε βρε ; Τη Βασούλα να γραφει τα συνθήματα σε οποιο χαρτι ερχοτανε μπροστα της για να τα μεταφερει στον υπολογιστη και να τα εκτυπωσει στον εκτυπωτή του αδερφου της για να βγουμε να τα μοιράσουμε; αααα !! μεγαλεια ο Συλλογος Δημοκρατικών Γυναικών λες και ολες οι αλλες ηταν αλλιως .Για θυμηθείτε βρε κορίτσια με τη μεγαλη μου τη Χριστίνα εγω τοτε στο χέρι η Μαρία ισα που ειχε ερθει απο Βουλγαρία και μόλις ειχε πιάσει δουλειά στο νοσοκομειο Μαια αμφισβήτησης γνώσεων τοτε γιατι απο αλλου ντε οχι Ελληνίδα . Κι η Δημητρα στο καρότσι με το μπιμπερό τον Μιχαλακη . Πορεια ειρηνης για τον Λαμπρακη Λαγκαδα - Θεσσαλονίκη με τα πόδια . Χαχαχαχα αντε να μας δω να γινεται και σήμερα . Το γελιο της παρεσυρε και τις αλλες . Κι εγω δουλευα δευτερα- παρασκευη πρωι απογευμα . Α! δεν ήμασταν καλά τρελες ειμασταν αλλα γαμωτο μ αρεσει που δεν χασαμε αυτην την τρέλα . Ελα ελα δεν πέφτουμε ακούστηκε η Δήμητρα. Θυμαστε οταν μας πήραν στο βρίσμο καποιες θεούσες με τους αντρες τους που εμεις εξω απο το εκκλησακι τότε μαζευαμε υπογραφες να μην γίνει ολο το τετραώροφο εκκλησια , χωροι κατηχητικού κ.λ.π. Οχι εδω δεν ηταν θέμα πίστης αλλα κοντοφθαλμης άποψης που δεν βλέπει πως πίστη και ανθρωπος πανε μαζί και ποτε χώρια . Εμεις ζητούσαμε  να στεγάσει και νηπιαγωγειο που δεν ειχε η γειτονιά και κατι αλλο ουτε εμεις ξεραμε τι .  Θυμάστε το βρίσιμο θυμαστε που ενας επιτεθηκε  στη Γιωτα και ορμηξαμε ολες ; τι καυγας και εκεινος . Φυσικά και η εκκλησια εγινε και το καπη στεγαστηκε και το νηπιαγωγειο υπαρχει . Μαζί μας τόσος κόσμος ο δημος τι τρέξιμο θεε μου . Τι γεματο ζεστασια τρέξιμο Αλλα ρε κορίτσια πως αισθανεστε καθε φορα που βλεπετε το νηπιαγωγειο Ένα μικρό λιθαράκι βαλαμε κι εμεις . Με πιανει συγκίνηση οταν θυμαμαι οτι την πρωτη χρονια του σε νηπιαγωγειο  ο Μιχαλακης μου την πήγε εκει Θαρρεις και ειχες δει τις πεντε χαριτες που λενε να χουν κοιταξει τον περασμενο ορίζοντα. Το βλέμμα τους καμάρωνε και γλυκαινε γινόταν όλο μια μανα που μόλις πρωταντίκριζε την ψυχή της ψυχής της .  Συνεφιασε για λιγο η Μαρία αλλα βρίσκοντας τον ελεγχο του εαυτου της και με χαμόγελο ειπε. Θυμασαι Δημητρα τον Τακη τον τύπο που τοτε ειχα γνωρίσει τι ελεγε . Αντε βρε ναι εσεις θα σώσετε τον κοσμο , δεν κοιτατε τις δουλειες και τα σπιτια σας τρεχεται για αλλους . Πω πω βρε κορίτσια να τον σκοτώσω ηθελα . Τιποτα αλλο περα απο αυτον τιποτα που να μην περιέχει το εγω του δεν ειχε σημασια. Ενας ανθρωπος ντυμενος πατώκορφα τη μορφη του ωχαδερφισμού και της κοινωνικης αδιαφοριας .Κάποιες φορές μάλιστα και ειρωνικα πολέμιος του συνόλου . οπως ολοι οσοι δεν βλέπουν πέρα απο την μυτη τους . Ευτυχώς στον μηνα επανω εβγαλε ολες τις αρετες του χαχαχαχα.  Απα πα χαζες θύμισες , αλλα να σας πω τώρα τι θυμήθηκα . Την προϊσταμένη μου που ειχε με μισό ματι ενα  γιατι δε μιλούσα καλα ελληνικα και ενα γιατι εμεις οι ξενοι τρωγαμε την δουλεια αλλων ελληνων . Εφταιγα για ολα απο την ανεργία ως και γιατι γεννουν και οι βουλγαρες χαχαχα . Θυμαστε τα τερτιπια της που ελεγα . Πόσες φορές δεν με εκανε σκουπιδι μπροστα σε αλλες μεχρι που ξεσπάθωσα πια . Ω! κι οταν εμαθε οτι ανηκω και στον συλλογο μας , πρωτη πασιονάρια καθότι τοποθετημενη με βίσμα του ΠΑΣΟΚ , μπροσταρης για τον αγωνα χαχαχα γελια απο παντου .Πω πω τρελες τι μου θυμίσατε τώρα ειπε η Γιωτα.  Θυμάστε την εκδρομη στην Κωνσταντινούπολη; Τι ειχε τραβήξει η ερημη η γιαγια μου . Την ειχα βαλει να μιλαει πόσες φορές με φίλες της στην πόλη για να πάμε να βρούμε ελληνες και τουρκους που ομως θα μπορουσαν να μας πουν και πέντε αλήθειες για το τι γίνεται εκει. Τον Κο Γιωργο που πουλουσε το αριάνι και στα κρυφα μας ελεγε για τα κακως κείμενα που ζούσαν; Αχ και τι χαρες εκανε οταν του ειπα οτι ειμαι εγγονή της κυρα Βάγιας. Αμ το αλλο ; που πηγαμε δυο τρια παιχνίδια και μας γεμισαν δικα τους πλεκτα. Αχ βρε κορίτσια συγκινούμε ακόμα . Εεεε δε θα μας κανεις να κλαψουμε τωρα ακούστηκε η Αντιγόνη . Κοριτσια θυμαστε στο χορό μας που ειχα βαλει εναν πινακα δικό μου στους λαχνούς και ηρθε εκεινος ο κύριος που τον ετυχε να τον παρει και μου λεει τι να τον κανω τωρα εγω αυτόν . Κρατα τον βρε κορίτσι μου δεν τον θέλω χαχαχα . Τωρα γελαω αλλα τοτε ποσο ασχημα ενιωσα . Ειχα φαει ωρες για αυτον τον πίνακα . Κι όταν με ρώτησε τι δουλεια κανω και του ειπα αυτη ειναι η δουλεια μου εκεινο το α.. καλα ποσο ασχημα μου καρφιτσώθηκε . Γελασα ομως με την ψυχή μου όταν κάτσαμε στο ιδιο τραπέζι και τα πίναμε που μου ειπε τοσο καλο κορίτσι και ζωγράφος; χαχαχαχα . Στην υγεια μας κούκλες . Σήκωσαν Ολες τα ποτήρια τους . Μαζί τους πίνουν οι θύμησες. Οι γυναίκες του χωριού , οι γυναίκες της πόλης , αγράμματες και γραμματιζούμενες , γυναίκες που ενώνουν τα δάχτυλα και πλάθουν τη γη . Γυναίκες που χωράν τον κόσμο σε μια αγκαλιά . Γυναίκες με ή χωρίς μπιζού κι αρώματα , ξυπόλητες και με τακούνια . Γυναίκες που πέρα απο τα μάτια κοιτά η καρδιά !

Επιστολή 

Ο ήλιος έλαμπε καθώς περπατούσε με τις κόρες

του ,ποτίζοντας τον αέρα με το απαλό του χάδι .

Ο Αύγουστος άνοιγε τα παραθυρόφυλλα

να γλεντήσει το κύμα της θάλασσας

Ο  χορός της ζεστασιάς  κουνούσε την αιώρα

του πέρα δωθε στη άπλετη ομορφιά.

Η γαλήνη έλουζε τα μάτια της την ψυχή 

το είναι της. Στα χέρια της ένα βιβλίο με τίτλο

 ''Το λάθος '' Το βιβλίο υπέγραφε κάποιος 

συγγραφέας Αντουάν τάδε. Από το μικρό 

ιστορικό που διάβασε κατάλαβε πως δεν ήταν

του γούστου της μα της άρεσε να διαβάζει 

και τα αντίθετα ίσως γιατί  πίστευε πως η ζωή 

είναι πολύπλευρη κι έτσι εκεί που έσταζε 

η βροχή περνούσε το ανεμάκι σέρνοντας 

τα κόκκινα φύλλα του και γέμιζε ο χιονιάς 

τις τσέπες του .Και τούμπλαλιν ο ήλιος 

που πίσω από μια γωνιά κοιτούσε.  

Άλλη μια νουβέλα για κάποιο θάνατο 

μια αγάπης και όπως ήταν 

φυσικό από το ύφος του συγγραφέα ,

ο προδότης της ιστορίας μια γυναίκα .  

Συνέχισε να διαβάζει .Στην τελευταία σελίδα

γέλασε . Οι χαρακτηρισμοί πλέον όπως , 

βρήκε άλλον , άστατη και ..και ο γενικός

αφορισμός στο γυναικείο φύλλο πια 

της προκαλούσε ένα πικρόξινο χαμόγελο . 

Όπως το ίδιο της προκαλούσε κι όταν διάβαζε

κάτι αντίστοιχο από γυναίκα .Στο μυαλό της 

ήρθε η Αλεξάνδρα η αγαπημένη της φίλη

Εκείνο το κορίτσι που περπάτησαν μαζί 

από την εφηβεία μέχρι πριν λίγο που έγινε

αστέρι . Η Αλεξάνδρα, το γέλιο της

και η ιστορία της . Ασυναίσθητα άρπαξε

το στυλό από την τσάντα της και το μικρό

μπλοκάκι που κουβαλούσε στη τσάντα της

για κάποιες σημειώσεις της δουλειάς

κι άρχισε να γράφει

Επιστολή προς το Κο Αντουάν  ....

Αγαπητέ νιώθω την ανάγκη να σας δείξω 

μια πλευρά που ίσως σας διαφεύγει . 

Υπάρχουν γυναίκες που δεν κρέμασαν

ποτέ την ζωή τους πάνω σε κάποιον . 

Περπάτησαν πλάι του στα δύσκολα 

και στα εύκολα , γέλασαν μαζί κι έκλαψαν

μοιράζοντας το χαμόγελο και το δάκρυ τους. 

Που κι όταν χρειάστηκε να παλέψουν 

για δύο το έκαναν ξεπερνώντας κάθε όριο 

του εαυτού τους . Κι όταν κατάλαβαν

πως ήταν οι πατερίτσες για το ταίρι τους, 

πως ζούσαν πλαστά και τόσο ξεκάθαρα 

μόνες ,δεν έβρισαν , δεν είπαν τίποτε

απλά έφυγαν. Παίρνοντας πάνω τους 

ολα οσα κι αν ερχόταν , μοναχα 

με κείνο το ροδι της ψυχής τους .

Έφυγαν για κείνες για την ανάσα

που είχαν χάσει , για τον εαυτό τους 

που είχαν θάψει ζώντας για τους άλλους, 

για κείνο που χρωστούσαν σε αυτές

Έδωσαν ότι είχαν να δώσουν καιρός 

να δώσουν και σ αυτές .Κράτησαν 

τα μικρά τους φυντάνια του κήπου τους

και περήφανα συνέχισαν μόνες . Πέρασαν 

χρόνια να γιατρέψουν τις πληγές τους . 

Μα τις έγλυφαν κάθε μέρα όπως εκείνα

τα ζωάκια που ζεσταίνουν τις ουλές τους. 

Με ψηλά το κεφάλι άνοιξαν

το χρονοντούλαπο και έβαλαν εκεί

ότι πέρασε. Είναι ικανές να δώσουν

ξανά στον έρωτα στην αγάπη,

να τον ακολουθήσουν  με κλειστά τα μάτια ,

αθέατα , χωρίς όνομα,  μονάχα με το στέρνο

τους ,μονάχα με κεινο το λίγο που ξέρουν 

να κάνουν πολύ .Ξέρουν ποιες είναι ,

πως όσα κι αν ξόδεψαν περίσσεμα 

γεννιόταν στην καρδιά τους

Μα χρειάζονται τόπο και χρόνο να πειστούν

Τούτες οι γυναίκες φίλε μου δεν φεύγουν 

για κάποιον άλλον, φεύγουν όταν εκείνες 

σαν αισθανθούν πως είναι μόνες .

Δεν  φοβούνται την μοναξιά που εκείνες

αγαπήσανε αλλα την διπλή μοναξιά 

που μπορεί να τους προσφέρει κάποιος . 

Ε ναι φίλε όσο και σου φαίνεται

περίεργο υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες .

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι

Βάζοντας και την τελευταία τελεία γέλασε.

Ήξερε πως  αυτό το γράμμα δε θα έφτανε

στον προορισμό του, μα μέσα 

από το χαμόγελό της ακούστηκε 

σαν κελάρυσμα μιας ήσυχης λίμνης

Αλεξάνδρα .. απάντησα.

Στις κουρτίνες έπαιζε μια πεταλούδα ,

ζεστά που λίκνιζε τα φτερά της!