Στη μυρουδιά του κάστανου

Μόνιμος θαμώνας στην γωνιά Κομνηνών – Τσιμισκή

Ραντεβού κάθε χειμώνα με το αγιάζι και τα γλιστερά πεζοδρόμια

Το μαγκάλι αντιστέκεται στο κρύο φορώντας τη ζακέτα της φλόγας

κι εκείνος απλώνει τα χέρια να γευθούν τη θαλπωρή της

Πόσο παλιό επάγγελμα ούτε θυμάται πότε ξεκίνησε

πλανόδιος Καστανάς .. το παλτό του μιλά για τις αναμνήσεις

κι εκείνη η καινούργια τραγιάσκα δε σταματά

να φλυαρεί για νέο της υφάδι που σκεπάζει τα χιονισμένα

μαλλιά του χρόνου του .

Κάθε που τον καλημερίζω μου απλώνει ένα χαμόγελο

που φτάνει στις δικλίδες που σέρνει το σώμα μου

Ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονιέται κι όταν τον ρώτησα

γιατί συνεχίζει ακόμη αυτό το επάγγελμα

εκείνος με μάτια γεμάτα λάμψη μου απάντησε

΄΄ δεν έχω άλλο να αγαπάω ΄΄ έμεινα κοντά του για λίγο

Διψασμένο το μικρό παιδί που κουβαλώ

μέσα μου ήθελε να ακούσει να μάθει να κλείσει πια

το στόμα της η περιέργεια και να κοπάσουν τα γιατί της

-Είμαι πολλά χρόνια στα φύλλα του δρόμου

και στις γλάστρες της γειτονιάς

κάθε περαστικός κι ένα κομμάτι του μικρού μου βιός

Όταν ανάβω το μαγκάλι ζεσταίνονται τα φύλλα

και μου μιλούν. Περνάν τα πουλιά και φλογίζουν

το πέταγμα τους .

κι ύστερα .. ύστερα ντύνομαι δάσκαλος

στις μικρές φωνές που σεργιανούν στο βλέμμα μου .

Αχ !!!!!!! πόση ευωδιά αφήνει η φλούδα του κάστανου

κι ανοίγει η ψίχα να ταΐσει τα παγωμένα στόματα .

πως με γεμίζει αυτό το κάτι ..

που φωλιάζει στα βλέφαρα των παιδιών

-Ναι αλλά το κρύο ;

-Ρούχα ζητάει μόνο … ζεστή καρδιά .. κι όλα καλά

Χαμήλωσα τα μάτια .. να σαι καλά Κυρ Παντελή

Γύρισα στο γραφείο με την εικόνα του στα μάτια μου .

Πόσο αλλιώτικο έμοιαζε το μικρό μου καθημερινό κελί

Μύριζε κάστανο κι η τζαμαρία φώτιζε ζωή!