Επιστολή

Όχι μάτια μου 
ούτε φοβάμαι , ούτε υπολογίζω 
τις κακίες των αλλων . 
Έμαθα να περπατώ με τον κόσμο 
και χωρίς αυτόν 

Ανέβηκα σκαλια που δεν γνωριζα 

δίχως να με κρύψω 
Με κουράζει , με κουράζει 
να βλέπω αυτά που έμαθα να παλεύω 
από όταν ένιωσα τη λέξη άνθρωπος
την αδιαφορία , το ολα καλα , 
την ανέμελη γνώση των πάντων ,
τα οράματα επιφάνειας και εντυπώσεων ,

μιλήματα ελευθερίας μ αλυσίδες .

Με κουραζει να κοιτω μια μικροκοινωνια 

στα ιδια σπάργανα αυτης εκει εξω 

με απογοητευει το τιποτε διαφορετικό 

και με πεισμωνει να συνεχίσω 

μα εκει κατάματα ειναι ο κόπος .
Περνω ανασες απο κεινα που μ αγγιζουν 
χορευω στις μύτες των φουστανιών τους 
μα ο καθενας μας εχει ορια και αντοχές 
Κρατω τις αντοχές μου για την αλήθεια της ζωής 
Αυτη που περνά καθε μερα ο καθενας μας 
οπως ξέρει και μπορεί . 
Αγαπω τους ανθρωπους και θέλω 
να συνεχίσω να τους αγαπώ 
θελω να συνεχίσω να οραματίζομαι 
και να γεννω απ της ψυχής μου 
τη γυρη σπορους λουλουδιών 
θελω να κρατήσω τις σπίθες μου 
να χω όμορφα να μοιρασω 
να προστατεψω για να μπορω 
να αγκαλιάσω τα μικρα των πουλιων 
Γι αυτο και χάνομαι 
Δεν θελω να συνηθίσω τη συνήθεια 
Αρνούμαι να εγκατασταθώ 
στο δέχομαι τα πάντα 
γιατι τοτε θα χαθω .
Κι ως ελεγε κι ο ποιητής 
'' Οταν συνειδητοποιησα 

 οτι δεν μπορω να αλλαξω  
το συστημα αρχισα να αγωνίζομαι 
να μη μ αλλαξει αυτό ''
Αβόλευτα τα χρόνια μου 
για αυτο θα φευγω και θα ερχομαι 
χωρίς να λειπει απο πάνω μου 
ο κόσμος που αγάπησα 
χωρις να λείπω απο κείνα π αγαπω 
Νοιωθω ευλογημένη για οτι μου χαρίστηκε 
στο ως τώρα περπάτημα
Κανείς δεν ειναι μόνος οταν αγαπά 
Δεν προκαλει φόβο η μοναξιά 
δασκαλος ειναι που σου μαθαινει 
να διαβαζεις καλυτερα 
τα της καρδιας σου γράμματα 
και να απλώνεις τα φύλλα της 
εκει που ζεστά φυλουν οι ρίζες των δεντρων!