Περνώντας τα κύματα

Να ναι άραγε 

τούτες οι μικρές καμπάνες
που ξυπνούν
στο ζύγιασμα του χρόνου

τα ξεχασμένα βήματα
που βρήκαν την πόρτα
των παπουτσιών ανοιχτή

να ναι τούτο το νιό λιόφωτο
που μηνά τα χρώματα
του αυγερινού
ξαστέρωμα στη συννεφιά

και τούτο τ ανάλαφρο αγέρι
ποια μυρωδιά το πότισε
κι άνθισαν περιστέρια

ακούς τον ήχο;

τον βάφτισα στα χέρια μου
μόνο γιατί τον λάτρεψα
στα φύλλα των λουλουδιών
στις πλατείες των άστρων
στα έδρανα της σιωπής
στις μιλιές των πουλιών
στα ροδοκόκκινα μήλα
που φύλαγαν τον κήπο
στα μικρά χορτάρια
που παίζαν οι πασχαλιές
στο βραχο του κυκλάμινου
ραντίζοντας με κύματα το χώμα
στα κρυμμένα φύλλα
που δένανε τα στάχυα
φωτιά στη φωτιά
να σβήνει το νερό

έτσι που

να γευτούν οι πινελιές
την ομορφιά του δυόσμου
να βρουν ηλιόπετρες παιδιά
να παίζουν μπίκο τη χαρά

κλωνάρια να ανταμώσουν
στις ελιές αγρυπνίες ελευτεριές
που δένουν κόμπο αντοχή

λυχνάρι να χει το γιατί
φως ένα γαϊτάνι σε γιορτή
φλόγα του στέρνου δυνατή
να σβήνει κάθε αστραπή

και πως να έλειπε η πνοή 
αφού η φωνή ειναι εκεί
ψιθύρισμα σε κάθε αυγή !