Σαν μια παρτίδα σκάκι

Η μέρα άρχισε σιγά σιγά να μαζεύει 

τις τσαχπινιές της, κι ένα γλυκό σούρουπο 

έκανε το βήμα του να προϋπαντήσει 

τη νύχτα που ερχόταν . 

Όλα είχαν τελειώσει . οι σερπαντίνες 

ξάπλωναν στην άσφαλτο κι έμοιαζαν

με χρωματιστές κλωστές στο διάβα του δρόμου

τα μικρά κομφετί στόλιζαν τις αυλές ,

μικρές πουά αναλαμπές που με το μικρό φύσημα 

του ανέμου άλλαζαν ρότα .

Άρχισε να απλώνει τα δίχτυα της η ησυχία .

Κόπασαν οι φωνές της μουσικής 

τα δάχτυλα που χόρευαν ,οι μουτσούνες 

που κουβαλούσαν γέλια κι εκείνα τα φορέματα

που θύμιζαν φουρό φουσκωμένο από θάλασσα 

δίπλωσαν τις πιέτες τους έτοιμα 

να κοιμηθούν στο σεντούκι του χρόνου . 

Έμεινα στη γωνιά του καναπέ μου

αφήνοντας το βλέμμα μου στο κενό 

και στα χρώμα του γκρίζου που έπαιρνε ο ουρανός .

Η σκέψη μου πλανιόταν σαν μικρός κονδυλοφόρος

σε περγαμηνή .

Άρχισε να κινεί τις λέξεις στο σκάκι της γραφής . 

Τοποθετούσε τις αξίες στη θέση του βασιλιά

και της βασίλισσας .Οι μαχητές μου τα συναισθήματα

άλογα που πάλευαν να κερδίσουν τον πόλεμο . 

Τα πιόνια μου οι ζεστές πράξεις άλλαζαν θέση 

γυρεύοντας τις απαντήσεις στα γιατί του κόσμου 

Επιβλητική πένα έστησε τα πόδια της στο χαρτί 

και με ύφος μουτζούρας με ρωτούσε 

΄΄ Χρειάζονται μάσκες για να γραφτούν χαμόγελα;

 Πρέπει να φορά δαντελωτές κάλτσες  η μέρα 

για να χαρεί; πρέπει να γίνει χορός για να φανούν

 τα βήματα της αγάπης; Έμεινα να την κοιτώ

 τυλιγμένη στα φασκιά της σιωπής 

Αγέρωχη συνέχισε να με ρωτά; 

και τώρα που βγήκαν οι μάσκες θα φανούν τα πρόσωπα;

Έβαλα τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου 

τίναξα τούτη τη σκέψη που με πονά ..

φόρεσα τα διάφανα μάτια που πλάγιαζαν

ήσυχα πλάι μου στα μαξιλάρια του όμορφου κόσμου

και πριν φύγει της είπα πως .. 

όπου υπάρχουν μάσκες φυτρώνουν φεγγάρια πρόσωπα 

όταν  χορεύει η αγάπη κερνά ο  αυγερινός 

κι οπου υπάρχουν άνθρωποι φυτρώνει η ανάσα

και καίει ο λυτρωμός.

Την είδα να φεύγει βιαστική. 

Κι ύστερα πρόσεξα πως...οι μαχητές μου 

είχαν κερδίσει την παρτίδα !