Ανθρώπινες σχέσεις

Ότι κρατά την γεύση στα στήθια 
δε χάνεται μήτε σε ωρες , μήτε σε μήνες μήτε σε χρόνια
Λυγίζει τον άνεμο και βυζαίνει τα στήθια του ήλιου 
Ροδίζει χωρίς εποχή μοναχα με ένα χαμόγελο στο στόμα 
Φυλά καρτέρι στη στιγμή να ανοίξει τα παράθυρα 
να δει τις πεταλούδες που ανεμελα χαίρονται τα φτερά τους 
Ακούει τη σιωπή, αφουγκράζεται τα φύλλα της 
ζυγώνει το χάδι να καλύψει την ερημιά 
κι υστερα αφήνεται . 
Αφήνεται στη γειτονιά των ρόδων 
ξέρει πως το ανεμάκι θα ξαναρθεί 
να αγκαλιάσει οτι μεγάλωνε απλόχερα στη γη.
Καμιά απουσία δεν δηλώνει το παρων της 
αν δεν σβηστεί από τη μνήμη της καρδιάς 
κι οπου σκιρτούν αισθήματα 
φιλία, αγάπη, εκτίμηση, με σεβασμό 
μικραίνουν αποστάσεις και μεγαλώνει η ψυχή !