Είναι κάτι άνθρωποι

Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνούν 

από δίπλα σου αφήνουν ένα χαμόγελο στις 

πλάτες σου και συνεχίζουν δίχως

 να σε τρομάξουν με τον κρότο τους
Είναι εκείνοι που ως συνήθως βαφτίζονται 

γκρίζοι , μελαγχολικοί, γιατί πάντα στα μάτια 

τους περνά το βήμα της θλίψης .

Δεν ανοίγονται εύκολα δεν τους αρέσουν 

τα πολλά και τα μεγάλα λόγια . 

Αρκούνται σε κεινα τα χαμηλόφωνα
που ηχούν στα αυτιά τους μικρές καμπάνες .
Δεν θα φωνάξουν για να τους δεις μήτε 

θα κρύψουν τη σιωπή τους .
Τούτοι που λες δεν μιλούν αν κατι όμορφο 

δεν έχουν να πουν. Αμπαρώνονται στη σιγή 

τους και δεν μοιράζονται μήτε το δάκρυ

μήτε τον πόνο τους .

Όχι από φόβο ή από εγωισμό αλλα έτσι έμαθαν. 

Δεν έμαθαν να ζητούν βοήθεια παρα μόνο 

να δίνουν .Δεν ζήτησαν ποτέ κατι μα απλόχερα

το έδωσαν γιατί έτσι γινόταν ευτυχισμένοι .

Γελούν δυο φορές αν τύχει και καταφέρουν
με κατι που θα σου πουν κατι που θα σου 

δείξουν να γελάσεις . Ειναι εκείνοι που 

αν κρίνουν πως αξίζεις θα ειναι εκει 

στο πλαι σου ,μα ακόμη κι οταν λείπουν 

σε κουβαλούν μαζί τους σα δώρο . 

Ειναι εκεινοι που εχουν μάθει να ακούν ,

να αφουγκράζονται οχι γιατι γεννηθηκαν 

αγιοι αλλα γιατι ξέρουν καλά 

τι ειναι να μην εχεις κάποιον να ακούει 

αλλα μόνο να μιλά . 

Ξέρουν καλά τι θα πει ανυπαρξία στην υπαρξη 

κι εχουν κερδίζει το ζω. Ειναι εκεινοι που 

φτασανε στο χώμα κι αναστήθηκαν γιατι 

καταφεραν να κρατήσουν ενα κομμάτι ψυχής .

Αγάπησαν την μοναξιά τους γιατί τους εμαθε 

τα θέλω τους . Μιλούν για την αγάπη

μα δεν ξεστομίζουν ευκολα το σ αγαπώ 

πιστευοντας στο ιερό του νιώθω. Ειναι αυτοί 

που δεν θα τους δεις να συμβουλευουν 

παρα μονο να σε παροτρύνουν να δεις την ψυχή σου
Αυτοι που αν κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους 

θα μεινουν φύλακες των ματιών σου . 

Δε θα προδώσουν ποτε γιατι προδώθηκαν
γιατι αφεθηκαν στα θελω των αλλων ,

πιστευοντας πως έτσι πρέπει . Ειναι αυτοί 

που ξεφυγαν απ τα λόγια του πρεπει 

και μπήκαν στην πράξη των θέλω τους . 

Δεν σκορπίζονται . Μοιράζονται . Θα τους δεις 

να παιζουν με περιστερια σα μικρά παιδιά ,

να κυλιούνται στο χορτάρι, αφηρημένους στο πέλαγο

να χαμογελούν του ήλιου .Τούτοι οι ανθρωποι μπορουν 

να σου δωσουν την ψυχή τους για ενα χαμόγελο

 μα ξέρουν να διακρίνουν καλά την αλήθεια
απ το ψέμα . Το απο ψυχής με την επιφάνεια
Ορκισμένοι αντίπαλοι με τα δήθεν και τα τάχα
Οχτροι του φαινεστε . Δεν τους αγγιζουν οι μεγαλες 

υποσχέσεις .Μπορει να τους δεις να κλάψουν 

δωρίζοντας τους ενα τριανταφυλλο
Να γελάσουν με ενα μικρό αστειο ,να χτυπήσουν

στο δρόμο και χωρις να δουν τον πόνο να νιαστουν

για κεινο το χέρι που τους κρατησε .

Τουτοι οι ανθρωποι δεν δινονται ευκολα γιατι ξερουν
πόσο πολύ μπορούν να δωθουν . Θα αφήσουν χρόνο

να σε μαθουν να τους μαθεις γιατι θέλουν να ξερεις 

ποιοι ειναι. Δε θα σου κρύψουν τίποτε απο κεινους

σαν σε νιώσουν δικό τους ανθρωπο
και μπορουν να διακρίνουν αν κατι κρύβεις εσυ .

Λιγομίλητοι ειναι . Κοινωνικοί αλλα και απόμακροι .
Δεν μπαινουν στις ζωές των αλλων αν δεν νιώσουν

πως θέλεις να μπουν.Επιλέγουν και δεν επιλέγονται . 

Κρατούν τον εαυτό τους και σου χαριζονται
μοναχα σαν σε πιστεψουν . 

Πρόσεχε όμως μην προσπαθήσεις να τους γελάσεις . 

Οσμίζονται τις παγίδες και μπορει να σε αφήσουν 

να πιστεψεις πως τους κοροιδεψες .

Μα ακόμη κι αν πληγωθούν δε θα ανταποδώσουν

ξέρουν απο πληγές . Αποχωρουν ήσυχα 

κι αφηνοντας ενα χαμόγελο . Τουτοι οι ανθρωποι

συγχωρουν αλλα δεν επιστρέφουν .
Ακουν τα παντα μα μετραν τις λέξεις τους 

συναντώντας τις χαρακιές τους
Βαδίζουν κρατώντας το ρόδο στο στόμα 

κι ας εχει αγκάθια που ματωνουν
Τούτοι μεθούν στο άρωμα και ξερουν ξυπόλητα

να λυγίζουν και να ορθώνουν τα γόνατα . 

Αυτούς που λες αν τους συναντήσεις , 

δώρισε τους μόνο ενα χαμόγελο
ειδάλλως αστους να σε προσπεράσουν 

σαν ναταν κάτι που δεν είδες .
Στο δρόμο των ανθρώπων .. άνθρωποι !