Αλλιώτικο Φθινόπωρο

Αλλιώτικο τούτο το φθινόπωρο 
Να φταίνε οι μάσκες που μας φορούν, 
εκείνες που πέφτουν, αλλιώτικα περπατά. 
Επιβλητικό σιωπής κι ανάλαφρο της γευσης 
πραμάτεια απομάκρυνσης κι αλληλεγγύης 
Μα μήπως χάθηκε το φεγγάρι του ;
Μουρμουρίζει κάθε βράδυ το δικό του τραγούδι 
Ο μικρός του ήλιος σπαρταρά , γεννά μικρές πυγολαμπίδες 
μαράθηκαν οι παπαρούνες μα κουβαλά ιβίσκους 
Γυμνά κυλούμε στις αυλές του 
μικροί σπόροι σε ένα απέραντο κήπο 
Γίναμε θηρία και θηριοδαμαστές 
κι είμαστε πλασμένοι μοναχα για άνθρωποι 
χωρίς την πολυτέλεια άλλης επιλογής 
Κάποτε τα πουλιά θα μας βρουν 
γυρίζοντας τη φωνή τους στο στόμα μας 
Αλίμονο αν ξεχάσουμε τα αστρα , 
την θαλπωρή της τρυφεράδας ,
των χρωμάτων την ομορφιάς της συνείδησης 
την αγκαλιά της απλότητας 
τη λύρα του πρωινού , το φλάουτο της νύχτας 
κι εκείνη τη ζεστασιά των παιδικών μας χρόνων 
που κρατά στα χείλη κάποιο γλυκό φθινόπωρο 
Σε ένα θολο φθινόπωρο ας κρατήσουμε 
ζεστές και καθαρές καρδιές 
ας ποτίσουμε τον ήλιο  να σκεπαστούν 
τα ορφανά λουλούδια του τοπου μας 
Κι ειναι όμορφο να σπας την ομίχλη 
στα δάχτυλα μόνο με ένα  τραγούδι!