Άχραντες φυλλωσιές

Άκουγα τις φυλλωσιές
να χτυπούν ατάραχα
ήσυχα βελούδινα
Μικρές σπίθες γέλιων
κρυστάλλινα βόλια
που ανάμεσα τους δροσερή
πνοή μέντας γυρνούσε
Γλυκοέπεφτε ο ήλιος στα νερά
και ρόδιζε η αυλή
Σφούγγιζαν τα αστέρια το φως

και μάζευαν οι πατούσες
την αύρα του δρόσου
Φιλί φιλί ανέβαινε το φεγγάρι
τα σκαλιά κι ο ήχος του
μελωδία από κείνες
που άστεγα πλευρίζουν
τα χρώματα του χτύπου
Το χνώτο της σιγής
άγγιζε σαν χάδι τα χείλη
ανέγγιχτα αγκαλιάστηκαν
έτσι πως μόνο οι σιωπές μιλούν
Που μένεις όνειρο ρώτησα
Γέλασες..γέλασα
Πόσο μεγάλωσα μέσα σου
και γίνηκα παιδί
ίσα που η αγάπη καθαρά να μιλά
Ζεστά που φόρεσε η νύχτα τ αστέρια της !