Γωνία του καιρού και του χαμού

Και καμιά φορά γινόταν ελέφαντας
κι η προβοσκίδα του έφτανε ίσα με τα νερά του ήλιου
και μόνο τότε δεν τον έβλεπες να ραντίζει
το λυχνάρι του Αλαντίν .
Ξόδεψαν τόσο κόπο να τον πουν λύκο και πρόβατο
που μήτε μια θωριά δεν ρίξανε μπας κι άνθρωπος ντυνόταν
Έχωνε τα μάτια στη γύρη να χει να κουβεντιάζει
τα λουλούδια στο δικό τους στρατόπεδο .
Ερμηνείες κι ορμήνιες παντού μα τα άσφαιρα ποιος κυνηγά;
Ποιος να λατρέψει ήλιο δεμένο σ άγρια σπαθιά
Κι ήρθαν σωτήρες θάνατοι σαλτιμπάγκοι και θεοί
να του πουλήσουν άσπρη στο δράμι να λιγώσει η ψυχή
Κάλιο σ αδράχτι σάπιο να γυρνάς παρά να σου ζεσταίνει
άδειο κρεβάτι το στρώμα της απανθρωπιάς
Κι ήρθαν κι οι νόμοι άστεγοι σκεπή για τα γυμνά γιατί
άρρωστο να τον πούνε μα μάταιη η ίαση και κόλαση η υποταγή .
Ρουφούσε τον αέρα και στις μυτιές έπινε γη
μα ξέβαφε η μέρα κι η νύχτα πρόδιδε της πίκρας το φιλί .
Γέλα λοιπόν παλιάτσε κι σπάσε τη σιωπή
τα δάκρυα λογιών λογιών γωνία του καιρού και του χαμού
σ άδικο βήμα κι ανάλαφρα κυλούν κι αν τα γνωρίσεις
και τα δεις μάτια φορούν της ψυχής !