Δεν ακούς;

Γιατί φωνάζεις;
αφού το ξέρεις πως είμαι εκεί
Ακολουθώ τα ίχνη
της πεταλούδας που σεργιανάς
κουμπώνω στο δροσερό χορτάρι
σε κείνο το σιντριβάνι του νου σου
νερό γίνομαι να πιτσιλώ
τη σκέψη σου
Γιατί φωνάζεις;
δεν βλέπεις τον αφρό της ψυχής μου
που στα δάχτυλα μετρά τις ώρες;
δεν αντικρίζεις
τα κύματα
που στα μέτρα σου υψώνουν τη φωνή τους
γιατί φωνάζεις
δεν ακούς
την καρδιά σου;

Άτιτλο

Εγώ 
σε λάτρεψα όπως είσαι
εσύ;

σιωπή 

κι ακούστηκε 
τόσο γλυκιά η απάντηση !

Τα μυστικά της θάλασσας

Άπλωσα τα χέρια να μετρήσω
τα φύκια που στα πόδια μου έμειναν .
Μικρές φυλλωσιές που σκαρφάλωναν
στις ρίζες μου μυρίζοντας αλάτι
και δροσοφίλημα .
Άρχισαν να μου μιλούν
για τα κρυφά της θάλασσας
Τούτη την άμμο της που τελειωμό
δεν είχε και βρισκόταν εκεί
για να σκεπάζει τις ρυτίδες της
Τα κρυφά της μονοπάτια που έβγαζαν
στον αμπελώνα που ρίγησαν τα τσαμπιά
από τις ρόγες της των ονείρων της
Κείνα τα μικρά σκαλοπάτια
που θαρρείς και γίνηκαν
για να ανεβοκατεβαίνουν
τα αφροστολισμένα της άλογα
την ώρα που θύμωνε ή όταν το γέλιο της
γαργαλούσε τις πλάτες τους .
Κι ύστερα κείνος ο ζεστός καθρέφτης
που καμάρωνε στο ίσωμα του κορμιού της
κρύβοντας τον ουρανό στα σπλάχνα του.
Πόσα πόσα .. σταματημό δεν είχαν
Αντίκρυ μου βάδιζαν λευκές σκιές
που ανέμελα λιαζόντουσταν
στα χάδια του ηλίανθου
Πέρασα στα δάχτυλα μου δυο κλώνους
από αρμυρίκια
κι άρχισα να χρωματίζω τα λόγια τους
Και πως όλα στο μπλε στολίστηκαν
κι εκείνες οι λευκές σκιές
πως θάλασσες γίνηκαν
σαν να ταν.. ψυχές

ζεστά που βραδιάζει!

Άτιτλο

Κι ότι μένει απ τη μέρα 

ειναι το τελευταίο της φιλί 

στην ποδιά της νύχτας 

κι ένα γλυκό χαμόγελο 

Αυτό που θα ξυπνήσει το αύριο

γεμάτο πρωινά αστέρια !

Αέρινο βλέμμα

Πως λαλεί ο τζίτζικας
νυχτερινό πετεινάρι θαρρείς
που αφήνει τη φωνή του
να τραντάξει τη σιγή,
ξυπνώντας τα ονείρατα
να σηκωθούν για δουλειά
απλώνοντας το δίχτυ
στη στεριά της μέρας
Α! να άκουγες
πως πλατσουριζουν 
στην ακροθαλασσιά 
που γελά το απανέμι
να αγκάλιαζες τη μουσική τους
κει .. πίσω από τις γρίλιες
των ματιών
κι έχει ένα γλυκό χαμόγελο
τούτο το βλέμμα του φιλιού !

Κοκκινο πουλί (Αλληγορικό)

Καμιά φορά αναρωτιέμαι 
τι κάνω εδώ 
κι ύστερα μυρίζω
τα λουλούδια 
αγγίζω τα κλαριά !

Στα μάτια μου δυο πεταλούδες

Στα μάτια μου κατοικούν δυο πεταλούδες
ζεσταίνουν τον ήχο με τα απαλό τους φόρεμα
Σε ένα ηλιόσταλακτο κλαρί 
φεγγίζουν κόρες της όμορφης Σαπφώς
χορεύουν φιγούρες του έρωτα της ψυχής
κρασί που αναβλύζει απ τη μέθη των δαχτύλων
στολίζοντας τα μαλλιά αγριολουλουδα . 
Αλμύρα της βροχής της Πολυδούρη
γυμνώνει το κορμί στο βυθό μιας κόκκινης κλωστής
άχραντο παραμιλητό στο υφαντό του αργαλειού 
στο άγραφο σώμα , ώριμο αντάμωμα φιλιού 
Μιαν άλλη άνοιξη γεννήθηκαν 
να γεννούν καρπούς με ολόγιομο χυμό μελιού
πεταρίσματα στην ακρογιαλιά των γλάρων 
λευκά και κόκκινα κρίνα στην ποδιά του ονείρου
στα χέρια σου μια λεπτή γραμμή 
με μυρωδιά από γιασεμί.
Βαθιά η αγάπη αγάπη μου !

Αγαπημένε μου

Αναρωτιέμαι αν
άφηνα τα αστέρια
να σου φέρουν τα λόγια μου
θα κατάφερναν άραγε
να χωρέσουν
στις χούφτες τους;

Θα μπορούσε
να φτάσει η άνοιξη
το φως το ηλιοβασίλεμα
και εκείνο το κύμα
που νιώθω κάθε
που είσαι πλάι μου;

Ναι καλέ μου
δεν μου φτάνει ο χρόνος
να μετρήσει τις λέξεις μου
είναι τόσο.. τόσο λίγα τα γράμματα
που όσο κι αν τα απλώνω
δε τυλίγουν τον ήλιο σου

Ακόμα κι η γη
που τόσα γεννά μικραίνει
καθώς η ομορφιά σου
πλησιάζει το πρόσωπο μου
ριζώνουν τα μάτια μου πάνω της
κι ανοίγουν τα βλέφαρα μου
την αγκαλιά των ονείρων

Αγαπημένε μου
η ανάσα σου
μικρός αποσπερίτης
που δένει στα χείλη μου
κουμπώνει την πνοή μου
κι ανοίγει πέταλα ο ουρανός

Εκεί στη μικρή κρυψώνα
της καρδιάς μου
ζυγώνει η δύση την ανατολή
αχ μάτια μου .. να έβλεπες
όταν παίρνω το φιλί σου
το σμίξιμο τους
στο αντιφέγγισμα της θάλασσας

Πως μου μιλούν τα πουλιά
με το στόμα σου μ’ αγγίζει ο άνεμος
με το χάδι σου
κι όλα πόσο ..σου μοιάζουν !

Ίχνη καιρού

Αυτά που 

δεν προσπάθησες να δεις 

αυτά που δεν άγγιξες 

κάτω από τρικυμίες 

του εγώ σου

πάνω από πεταρίσματα

ξένων πουλιών 
Γυρεύοντας ανθό 
σε στείρα γη 
δεν έσκαψες 
κι ας σου δόθηκαν 
μύρια κόκκινα φύλλα 
να βάψεις τα χείλη 

Αυτά σε πρόδωσαν 

ο εαυτός σου σε προδίδει 

άνθρωπε!

Γαλάζιος κήπος

Κι όσο έβλεπα 
μίκραινα 
γινόμουν έφηβος 
μετά παιδί 
ύστερα σπόρος 
μέχρι που έγινα 
ένας κόκκος της άμμου
που άξαφνα 
τον σκέπασε ο ήλιος
κι έμεινα 
κρεμασμένος  

στο γαλάζιο κήπο !

Μελωδία

Ζεστό μεσημεριανό Τετάρτης
Ο ήλιος γελά στις γειτονιές των ρόδων
Ανάμεσα στη σιωπή της μέρας
και στη βοή του κόσμου που έψαχνε
να δολώσει το βλέμμα της βιτρίνας
κείνο το μικρό τριζόνι
που λαλεί τη χαρμολύπη.
Στο γέλιο μου σε άκουσα
στο νου μου σβουρίζεις
σαν ακατάπαυστη μελωδία
που κλέβει τον ήχο των ματιών,
περπατά τον ουρανίσκο
ψάχνοντας το στασίδι του φιλιού .
Αφήνομαι στα ανεμοσάνδαλα μου
και  προχωρώ στην πίστα
που ολόφωτα μυρίζει ψυχή
Τυλίγομαι σαν εκατόφυλλο
που όρθωσε το μίσχο του
να σκαρφαλώσει στο πέτο σου
Πατώ στις μύτες να λαχταρίσω
την  άκρη απ το βήμα σου
σε φτάνω … χορεύουμε;

;Ατιτλο

Αγκαλιά

Κι αν έρθουν 
κείνα τα μικρά παιδιά μες τη νύχτα 
μη τους πεις πως χαθήκαμε
κοιτάζοντας τ' άστρα 
άστα να πουν το τραγούδι τους 
ειναι όμορφο να σ ακούω 
κρατώντας σε αγκαλιά !

Άτιτλο

Δε θα με μάθεις και δεν θα σε μάθω ίσως ποτέ 
μα να θυμάσαι πως 
κάθε φορά που κοιτώ τον κήπο της ψυχής μου 
είσαι το τριαντάφυλλο μου !

Άτιτλο

Να απλώνεις το χέρι

μικραίνει ο ουρανός !

Άτιτλο

Με κείνα τα λιγοστά βαγόνια

γυρίζει η ανέμη των λουλουδιών!

Προσ-φυγές

Φύσα αγέρι 
να σκορπιστεί η σκόνη 
θηλάζουν οι φλογέρες !

Μάθημα φωνής

Ένα πουλί

δάσκαλος να μου γίνει

να κελαηδώ τον κόσμο !

Άτιτλο

Έκρυψα τα λόγια μου στα γράμματα 

τώρα πια δεν έχω άλλο να πω 

κι οι λέξεις μου .. δικές σου ειναι !

Άγνωστη γη

Εκεί έξω, εδώ., παντού μαχητές γυρνούν
Ο καθένας μας καθημερινά στο δικό του πόλεμο
να ημερέψει, στα αμπάρια του φυλά η ειρήνη
Στα δικά του μικρά ή μεγάλα βουνά
Κανείς δεν λύνει το προβλήματα του άλλου
τονωτικές ενέσεις τα λόγια μα τα χέρια μονά
Η κάθε μάχη έχει την λέξη ζωή
Επιβίωση , ανάγκη , άρνηση για το παρόν
θλίψη , χαρά ειναι όλα κομμάτι της .
Περνάμε σκαλιά να φτάσουμε στην κορυφή
που το όνειρο  έχουμε ορίσει
Άλλα ψηλά άλλα πιο χαμηλά

Έναν σακάτη κόσμο μας προσφέρουν
και σ αυτόν οφείλουμε να αντισταθούμε.
Μη δίνεις λόγο στο γιατί
το άλλοθι του έγινε ανάπαυλα
κι ατέρμονη υπομονή
Μα το πως το παλεύει ο καθένας μας
είναι μακρύς ο δρόμος να φτάσεις στην ψυχή
κι ακόμα μεγαλύτερος να δεις άγνωστη γη .
Κι αν σήμερα είμαι εγώ κι αν αύριο είσαι εσύ
μήτε τη λύπη ακολουθώ μήτε του οίκτου το σπαθί
Κερί ανάβω στο στρατί κι απανεμιά στο πείσμα
της θάλασσας του άγνωστου ποιητή
που ότι ονειρεύεται το έκανε πνοή
του ανθρωπου το σεβασμό δε τον πατά 
στο τίποτα μήτε με βόλια τον πυροβολεί !

Κείνο το τρελό φωνήεν

Κείνο το τρελό φωνήεν

που δεν υπολογίζει τη γραμμή
Τρέχει να συναντήσει τα σύμφωνα
που κολυμπούν στον ουρανίσκο
Φορώντας τη χαρά, τη λύπη τα συναισθήματα
μήτε που λογιάζει τον καιρό
Να μοιράσει και να μοιραστεί κουνώντας χέρια,
πόδια , ασύμμετρες κορδέλες στον άνεμο
Μικρή καρικατούρα που λες
κι αν ανεβεί στο δοξάρι θα χορέψουν οι νότες
Σαν ένα κόμμα να το κυνηγώ
κι αυτό να με προφταίνει σε μια τελεία
να παίζω με τον  ξεχασμένο  χορό του
διαιρώντας τον χρόνο.
Α! και πως μεγαλώνουν τα μάτια

σε ένα κομμάτι κόκκινο πανί

που η φορεσιά του από το Α αρχινά  

ξυπνώντας τα μικρά παιδιά
που άδολα λευκά μιλάνε !

Άτιτλο

Μοιράσου τον ήλιο

να κρατηθούν οι παπαρούνες !

Μοσχοβολιάς πνοή

Μακρυς ο δρόμος 
κι άλλοτε γεμάτος λακούβες 
μα αλίμονο 
αν μια ηλιαχτίδα 
δε φυλά 
να ροδίσει το πέρασμα
να σπείρει δυό ανέμου όνειρα 
ζωγραφίζοντας τον κήπο της ψυχής 
με ένα αγιόκλημα 
ένα τριαντάφυλλο 
κι ένα ρόδι 
έτσι που να φωτίζει ο λίόσπορος 
το λιβάδι της αγάπης .
Σε τουτο τον τόπο 
μονάχα φως μοσχοβολά !

Άτιτλο

Στις ακτές των λουλουδιών 

γεννιούνται απάνεμα παιδιά 

γυμνά .. δεμένα  στο λώρο της αγάπης !

Ατιτλο

Στο στόχαστρο εκδικήσεων 
κι απωθημένων η ποίηση
κι ας πάντα 
φορά το φως και το νόημα στα μαλλιά
Σε έναν κόσμο 
με τόσους πολλούς χειρισμούς 
ειναι ευτυχία
να περπατάς ξυπόλητος στη βροχή !

Άτιτλο

Στα πόδια του άνεμου

φυλλορροούν αδέσποτες σφαίρες
να προσέχεις ..
να σαι σε κείνο το γαλάζιο
που σκέπη έχει θαλπωρή!

Μνημη αμνήμων

Πέτρινα στόματα μιλούν
γεμάτο κάκτους 
και βολική συμπόνια 
Κατά που φυσάει ο άνεμος
τα μάτια τους να δώσουν 
τοποθετώντας ανθρώπους 
σε χώμα κι άγκυρες 
Λοιδορούν το παρελθόν 
να φωτιστεί η αναπαλαίωση 
νεοφώτιστων αρχών 
Αναθεωρώντας το σώμα τους
και υπογράφουν 
τι κρίμα ... αγάπη! 

Άτιτλο

Μην αλλάξεις γνώμη 
κράτησε αυτή που θέλεις 
μόνο προσπάθησε να ναι σταθερή 
να καταλάβω επιτέλους 
τι είδες από οσα σου έδειξα 
έτσι που να δω .. τα λάθη μου 
μέσα από σένα 
καθώς θα σπάω τα τζάμια της ψυχής μου !

Άτιτλο

Όταν γελάει ένα παιδί

στρώνει ολάκερη η γη τραπέζι
για να φιλέψει ότι υπάρχει στη ζωή !

Άτιτλο

Ακόμα και με μια χουφτα γη 
πλάθεις τον κήπο 
για να μοσχοβολά ο ήλιος !

Άτιτλο

Όταν έρθω να σ αγγίξω

είπε το φεγγάρι στη θάλασσα 

θα σου φωνάξω δυνατά σ αγαπώ 

έτσι για να σπάσουν 

τα φουρτουνιασμένα σου κύματα 

να γαληνεψεις επι τελους 

κι ισως να δεις 

πως αν αφηνες τα αστέρια 

να απλωθουν στις πλάτες σου 

να γνώριζες 

πως πίσω απ το ασημί 

έκρυβα 

τα χρωματα μου για σένα ! 

Το βιβλίο της νότας ή όπως αλλιώς

Το μεσημεράκι είχε κουρνιάσει στο μέτωπο του

κι εκείνες οι ζεστές στάλες που έφταναν στο μάγουλο του
φώναζαν την άφιξη του καλοκαιριού .
Μικρός αποστάτης του χρόνου στάθηκε μπροστά στο πιάνο
κι έμεινε να διαβάζει το βιβλίο της νότας
Σεργιάνιζε στα σκουντουφλιάσματα της μια πάνω μια κάτω
Θαρρείς και τα μάτια του σκάλες γινόταν κι αυτή χοροπηδούσε
στο ρυθμό των βλεφάρων του.
Άρχισε ν ακουμπά τα κρυφά της μυστικά
Και κείνη συνοφρυωμένη περίμενε να δει το αποτέλεσμα
πάνω σε μια του γκριμάτσα .
Χαμογελούσε κι αυτό το μικρό λιμάνι που έμενε στα χείλη του
ξέλυνε τις βάρκες να χυθούν στα νερά της πηγής
Ταξίδευε με πρίμα φτερό από γεράνι σε γεράνι .
Ζεστοί ηλιόσποροι μασούσαν την ώρα του κι ενώνονταν
οι κάβοι του σε άγνωστα πετρολίμανα που τόσο δικά του ήταν
Δίχως να καταλάβει γύριζε όλο τον κόσμο
Φόρεσε ρούχα που δε χωρούσε κι όμως την γύμνια του γνώριζαν
Καπέλωνε τις λακκούβες που έσερναν τον πηγαιμό
κι ανέμιζε στη φορά της γνώριμης λαλιάς .
Κείνο το μικρό της σκέρτσο που τέλειωνε σαν υπόκλιση
μεθούσε το νου στο πιοτί του ήχου .
Κίτρινα , λευκά , μαύρα λοξομάτικα μπαλόνια
έστηναν το γύρω του τροχού, κι ένας ξέμπαρκος τζίτζικας
προσπαθούσε να την φορέσει στη γλώσσα .
Μάθαινε τις φωνές της που πάντα σε θάλασσα έπλεαν .
Τα μάτια του γέμισαν πολύχρωμες σκιές .
Πόσα πολλά του δώρισε τούτο το βιβλίο
κι εκείνη πόσα του έμαθε .
Μια νότα μια μικρή νότα πως γέννησε τόση φωνή
κι ανάβλυζε με μουσική αυτό που λεν ..πνοή!

Άτιτλο

Τυφλά βαδίζουν τ άστρα 

αυτόφωτα μυρίζουν τον δρόμο 

που δένουν οι ψυχές !

Άλαλο φιλί

Βραδιάζει

και το κερί της μέρας
σιγά σιγά αργοσβήνει
Με βήμα αργό
σαν να θέλουν να αφήσουν
το στίγμα τους στο σύμπαν
ανάβουν οι σπίθες των αστεριών
Ξεδίπλωσα τη ζεστασιά
στα δάχτυλα του ουρανού
Η σιγαλιά άπλωσε τη βεντάλια της
στις πτυχές της να ανεμίζει
το βαλς των ψυχών
Η νύχτα μυρίζει γιασεμί
Κλείσε τα μάτια
και άσε το άγγιγμα
στου φεγγαριού το ανάστημα
να πάρει ανάσα η ζωή
στου κόσμου το άλαλο φιλί!

Στα παράθυρα του κόσμου

Άνοιξα τα παράθυρα
κι ένα δροσερό αεράκι κύλησε μέσα μου
μια όμορφη μέρα μια καινούργια μέρα
Το νυχτολούλουδο είχε κλείσει 
πια τις φτερούγες του
κι η ευωδιά του βασιλικού φόρτιζε την ανάσα μου
Ένας καφές στα χέρια μου και ο μικρός μου φίλος
με περίμεναν στο τραπέζι
Απ το μπαλκόνι κρεμιόταν η ομορφιά του κόσμου
κι εγώ φίλησα για άλλη μια φορά τα χείλη του ήλιου
Στιγμές στο γαλανό τους φόρεμα
Άρχισα να γράφω κι η ματιά μου ξεστράτισε
σε μια εικόνα ..μια γλυκιά μελαγχολία με ένα αγκάθι
που έγραφε στις φτέρνες του ΄΄ τι άλλαξε ΄΄
κούρνιασε στα στήθη μου

Πόσο αλλιώς και πόσο ίδιος ο κόσμος μας

γεμάτος μπιμπίκια ακμής του νιόφερτου αμίλητου

σε ένα βουβό χαμόγελο πεταλούδας 

κι ωριμότητα του άγριου τριαντάφυλλου
α!!!!!!! κοίτα πως παίζουν τα συναισθήματα
τραμπολίνο στο χθες και το τώρα
Θύμισες και φορεσιές του σήμερα αγκαλιασμένες
μα ποιος είπε πως είναι μονορούφι η ζωή
Αν της έλειπε η λύπη δε θα έψαχνε 
το δρόμο της χαράς,κι αν στέγνωνε το δάκρυ
δε θα χωρούσε το γέλιο
Η μνήμη είναι μια παραμάνα 
που θηλάζεις το παρελθόν
για να χτίσεις το μέλλον με κάτασπρα όνειρα
και μικρές κόκκινες παπαρούνες
Αχ ψυχή μου μικρή μεγάλωσα
και δεν κλείνω πια τα μάτια
νιώθω την άνοιξη στο βλέμμα
Κοίτα τώρα σε μια γουλιά ήπια το χρόνο
κι ανασαίνω με τα μάτια ενός χελιδονιού
Σε φιλώ γλυκά με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά!

Άτιτλο

Αν με ρωτούσαν

ποια είναι τα πιο όμορφα
λόγια που άκουσες
αυτά .. τα αθέατα
των σφιχταγκαλιασμένων
χεριών
θα απαντούσα
καμιά΄
σιωπή μας
δε .. θα χάραζα !

Αρωμα μουσικής

Σούρουπο

μια γλυκιά μυρωδιά
γέμισε το δωμάτιο του κόσμου
Το άρωμα της νύχτας
στο κατώφλι της σιγής

Ένα τραγούδι
το γκριζοκόκκινο
που αγκαλιάζει
τους ώμους της θάλασσας
μια γεύση
σαν από γλυκό νεράντζι
που αργά κυλά
στον όρμο των χειλιών
σαν ένα άπιαστο φιλί

κι όλα χαμηλώνουν

θαρρείς δροσοσταλιές
να γίνονται
στην αυλή του ουρανού
φώτα , φωνές,
πολύχρωμες μινιατούρες
ντυμένες σκέψεις των άστρων

μονάχα τούτη γυμνή
ανοίγει τα φτερά
κι εκεί που σπάει
η σιωπή
ακούει η ψυχή
το ανείπωτο να τη λυγά

κι η μουσική της πως μεθά!

Σταλακτίτες δροσιάς

Όσο υπάρχουν μάτια

που μπορούν να βλέπουν
Χείλη που ξεστομίζουν
την αλμύρα της θάλασσας
ζεσταίνοντας
το βράχο της ομορφιάς

Όσο υπάρχουν δάκρυα
που σταλακτίτες μοιάζουν
Λευκές κηλίδες
που ταξιδεύουν το όνειρο
αφτέρωτα πουλιά
που κελαηδούν στο χώμα
τίποτε δεν χάνεται

Αρκεί μια βουτιά
στην ψυχή
να ανταμώσει βυθό
να δέσει χελιδόνια τα χέρια
φυλαγμένα νυχτέρια

Το πέλμα γίνεται φτερό
δίνει καιρό στον άνεμο
και φέγγει αγάπης ουρανό!