Μελωδία

Ζεστό μεσημεριανό Τετάρτης
Ο ήλιος γελά στις γειτονιές των ρόδων
Ανάμεσα στη σιωπή της μέρας
και στη βοή του κόσμου που έψαχνε
να δολώσει το βλέμμα της βιτρίνας
κείνο το μικρό τριζόνι
που λαλεί τη χαρμολύπη.
Στο γέλιο μου σε άκουσα
στο νου μου σβουρίζεις
σαν ακατάπαυστη μελωδία
που κλέβει τον ήχο των ματιών,
περπατά τον ουρανίσκο
ψάχνοντας το στασίδι του φιλιού .
Αφήνομαι στα ανεμοσάνδαλα μου
και  προχωρώ στην πίστα
που ολόφωτα μυρίζει ψυχή
Τυλίγομαι σαν εκατόφυλλο
που όρθωσε το μίσχο του
να σκαρφαλώσει στο πέτο σου
Πατώ στις μύτες να λαχταρίσω
την  άκρη απ το βήμα σου
σε φτάνω … χορεύουμε;