Στα παράθυρα του κόσμου

Άνοιξα τα παράθυρα
κι ένα δροσερό αεράκι κύλησε μέσα μου
μια όμορφη μέρα μια καινούργια μέρα
Το νυχτολούλουδο είχε κλείσει 
πια τις φτερούγες του
κι η ευωδιά του βασιλικού φόρτιζε την ανάσα μου
Ένας καφές στα χέρια μου και ο μικρός μου φίλος
με περίμεναν στο τραπέζι
Απ το μπαλκόνι κρεμιόταν η ομορφιά του κόσμου
κι εγώ φίλησα για άλλη μια φορά τα χείλη του ήλιου
Στιγμές στο γαλανό τους φόρεμα
Άρχισα να γράφω κι η ματιά μου ξεστράτισε
σε μια εικόνα ..μια γλυκιά μελαγχολία με ένα αγκάθι
που έγραφε στις φτέρνες του ΄΄ τι άλλαξε ΄΄
κούρνιασε στα στήθη μου

Πόσο αλλιώς και πόσο ίδιος ο κόσμος μας

γεμάτος μπιμπίκια ακμής του νιόφερτου αμίλητου

σε ένα βουβό χαμόγελο πεταλούδας 

κι ωριμότητα του άγριου τριαντάφυλλου
α!!!!!!! κοίτα πως παίζουν τα συναισθήματα
τραμπολίνο στο χθες και το τώρα
Θύμισες και φορεσιές του σήμερα αγκαλιασμένες
μα ποιος είπε πως είναι μονορούφι η ζωή
Αν της έλειπε η λύπη δε θα έψαχνε 
το δρόμο της χαράς,κι αν στέγνωνε το δάκρυ
δε θα χωρούσε το γέλιο
Η μνήμη είναι μια παραμάνα 
που θηλάζεις το παρελθόν
για να χτίσεις το μέλλον με κάτασπρα όνειρα
και μικρές κόκκινες παπαρούνες
Αχ ψυχή μου μικρή μεγάλωσα
και δεν κλείνω πια τα μάτια
νιώθω την άνοιξη στο βλέμμα
Κοίτα τώρα σε μια γουλιά ήπια το χρόνο
κι ανασαίνω με τα μάτια ενός χελιδονιού
Σε φιλώ γλυκά με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά!