Μνημη αμνήμων

Πέτρινα στόματα μιλούν
γεμάτο κάκτους 
και βολική συμπόνια 
Κατά που φυσάει ο άνεμος
τα μάτια τους να δώσουν 
τοποθετώντας ανθρώπους 
σε χώμα κι άγκυρες 
Λοιδορούν το παρελθόν 
να φωτιστεί η αναπαλαίωση 
νεοφώτιστων αρχών 
Αναθεωρώντας το σώμα τους
και υπογράφουν 
τι κρίμα ... αγάπη!