Αγαπημένε μου

Αναρωτιέμαι αν
άφηνα τα αστέρια
να σου φέρουν τα λόγια μου
θα κατάφερναν άραγε
να χωρέσουν
στις χούφτες τους;

Θα μπορούσε
να φτάσει η άνοιξη
το φως το ηλιοβασίλεμα
και εκείνο το κύμα
που νιώθω κάθε
που είσαι πλάι μου;

Ναι καλέ μου
δεν μου φτάνει ο χρόνος
να μετρήσει τις λέξεις μου
είναι τόσο.. τόσο λίγα τα γράμματα
που όσο κι αν τα απλώνω
δε τυλίγουν τον ήλιο σου

Ακόμα κι η γη
που τόσα γεννά μικραίνει
καθώς η ομορφιά σου
πλησιάζει το πρόσωπο μου
ριζώνουν τα μάτια μου πάνω της
κι ανοίγουν τα βλέφαρα μου
την αγκαλιά των ονείρων

Αγαπημένε μου
η ανάσα σου
μικρός αποσπερίτης
που δένει στα χείλη μου
κουμπώνει την πνοή μου
κι ανοίγει πέταλα ο ουρανός

Εκεί στη μικρή κρυψώνα
της καρδιάς μου
ζυγώνει η δύση την ανατολή
αχ μάτια μου .. να έβλεπες
όταν παίρνω το φιλί σου
το σμίξιμο τους
στο αντιφέγγισμα της θάλασσας

Πως μου μιλούν τα πουλιά
με το στόμα σου μ’ αγγίζει ο άνεμος
με το χάδι σου
κι όλα πόσο ..σου μοιάζουν !