Στο ξάγναντο

Ένας τρελός αέρας σφύριζε
δυνατά πάνω απ τη πόλη
Έσερνε το κορμί του με δύναμη στην άσφαλτο
που απορημένη κοιτούσε γύρω της
Οι μικρές χάρτινες κορδέλες 

παρασύρονταν στο βήμα του
Έτρεχε λες και ήθελε να καθαρίζει το γκρίζο
απ τις σκέψεις …άρπαξε την σκούπα του
και μάζευε στην άκρη κάθε πικρό
που έβρισκε μπροστά του
Οι γλάστρες φοβήθηκαν για τα μικρά φυντάνια 

που κουβαλούσαν πάνω τους
Μα εκείνος σαν άλλος στοργικός πατέρας
χαμήλωσε την ανάσα του και τα κράτησε αγκαλιά
Σκούπιζε τα μάτια του ουρανού απ την ομίχλη του σύννεφου
χαμογελαστός πια δίνοντας όλο τα γαλάζιο σώμα του
άφηνε τα πουλιά να αρμενίζουν στην πύλη του
Το βλέμμα έμεινε σε μια μικρούλα τριανταφυλλιά
άνοιγε τα πέταλα της πίνοντας την πνοή του αγεριού
κι άπλωνε τη γύρη της εκεί που σώζονται τα αρώματα
φυτεμένα στις αυλές ..στις ψυχές των ανθρώπων
Τύλιξα στο λαιμό τη ζεστασιά της θαλπωρής της
ρούφηξα στάλες απ το φιλί του αέρα
κι αφέθηκα να ταξιδεύω με τα φτερά των λέξεων.
Σε φτάνω εκεί που τραγουδούν οι άνοιξες ,

στις ράχες που γεννούν αθώα ρίζες 

να θηλάσουν τα παιδιά ,
στις φωλιές των πουλιών ,

στο ξάγναντο της ομορφιάς,

μήνυμα του Απρίλη 

με ένα γαρυφαλλο  στο στόμα !