Είναι κάτι στιγμές

Είναι φορές 
που όλα μου φαίνονται αστεία 
σαν σε σκηνή με τραγωδούς σε κωμωδία
μια στιγμή του εφιάλτη που γερνάει 
δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω
ή από την μνήμη μου έμενα να ξεθάψω

….. …..που μ αντικρίζω σε καμιόνι
να κουβαλώ τα κάρβουνα γραπώνοντας το χιόνι
σαν ένας άλλος ναυαγός της ερημιάς 
να περπατώ στα σύνορα μιας στημένης κρύπτης
μιας μέδουσας ο παραγιός και της φωτιάς αγύρτης 

είναι στιγμές 
που ακροβατώ στα βλέφαρα του κόσμου 
ψάχνοντας να βρω θησαυρό στα φύλλα ενός δυόσμου
που να μυρίζει γιασεμί και μίσχο ανεμώνης
στο τέμενος στήνω χορό βροχή να με ξεπλύνει
ναναι η στάλα της πληγή κι επάνω μου να κλείνει

….. ….που αιμορραγώ στα μάτια ενός γλάρου 
βλέμμα πελάου σιωπηλό ενός καμένου φάρου
κατάρτι που σπασε απ του νερού το βράχο
με τα φτερά του ακολουθώ το μίλι του θανάτου 
στο χώμα μου μικρή η γη μια πνοή ρεσάλτου 

είναι φορές κάτι στιγμές που τις βαφτίζουν αντοχές 
να μου κεντούν τον χρόνο  με βελονιά μια αστραπή 
κι ανέμη δίχως όνομα σε θαλασσας το δρόμο  !