Και να δεις που
δεν ξερω πως ουτε με τι
μα θα μαθει και τουτο το φεγγάρι
να βγαινει καθε βραδυ
περνωντας αντάρες , χιονιά
γκριζα καστρα του ουρανου
ακόμα κι αναμεσα απ το φιλί της βροχής
Λες να ξερει πως ενα κομματι του
κουβαλάμε μεσα μας
να χει το χάδι της η φλόγα της καρδιάς
Να δεις που τόσα μιλητά μαζί του
ολες τις γλωσσες έμαθε να μιλά
νιωσε.. νιώσε το ασημί του
με μουσική απ την σιωπή του
πως πεφτει πάνω στην αγκαλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου