Απο κείνα τα λιγα που ξέρω

 Από εκείνα τα λιγα που ξερω 
μαθαίνω να διαβάζω καλύτερα

την ομορφιά και τη λύπη 
γραφω στον άνεμο 

κι αυτος ψιθυρίζει τα μυστικά του 
μιλω στους κήπους 

κι αυτός ανθίζει ή μαραίνεται 
μα ειναι που η ρίζα του πεισμώνει 
κι ανατέλλει ακόμα 

και από τα χρώματα της δύσης 
Στοιβάζω τα γράμματα με τα όνειρα μου , 
το νου την καρδιά μου , 
για οτι μ αγγίζει οτι με ακουμπά 
οτι φορτώνει το μεσα μου αμπάρι 
κι ανοίγει τα πανιά να ξεμυτίσει 
δίχως σάρκα μα με το χώμα στα ανοιχτά
Παραφυάδες που σέρνουν χελιδόνια 
για μένα , για κείνους τους φίλους 
για κείνους που κατι από μενα κρατούν 
κατι από κεινους βαστώ στα σωθικα μου 
κατι από αγάπη , κατι από σεβασμό, 
κατι αόρατο και δυνατό ,κατι από ζέσταμα χιονιού 
κι από της άνοιξης βυθό , κατι από το άγνωστο 
με γνώριμο σκοπό , κατι από ανεγγιχτο φιλί 
κι από του νιώθω τον ανθό 
Μη με ψάχνεις αλλου , με δανεικα φτερά 
δεν εμαθα να πετώ , 
κι εκείνες τις λαβωματιές τις γιάτρεψα 
κοιτώντας τις ουλές του κόσμου 
στη ρίζα του βασιλικού στη μυρωδιά του δυόσμου 
Φωνάζει χρόνια ο ποιητής 
πως είμαι εγω , εσυ κι είμαστε ο κανεις 

ανάμεσα στα δάχτυλα και το ρυθμό ψυχής !