Περιβόλια καρδιάς

 Δεν μπορώ να της κλείσω τα χείλη 

σαν όστρακο ανοίγει η γη της και μιλά 

κι όταν μιλώ για σένα 

δεν υπάρχει αταξίδευτος τόπος 

και περιβόλια δίχως κόκκινα μήλα 

Αχάραγα φορτώνει τη θάλασσα 

με καράβια γεμάτο μπλε κι ασήμι που γελά

ανάβει φάρους στα πέτρινα σοκάκια 

το αντάμωμα των γλάρων 

φτερώνει το βλέμμα 

Ποτίζει τις γλάστρες των κάστρων 

κι ανθίζουν αγριολούλουδα , 

κυράδες του χορού 

χαρισμένες μπαλαρίνες , 

νιόφερτα παιδιά γεμάτα τρεχαλητά

κι ανεμελα μαλλιά 

δεμένα χερι χερι , δάχτυλο , δάχτυλο 

Ξέρεις ; ξερεις τι όμορφο που είναι να αγαπάς !