Τσαλακωμένες μέρες

Τσαλακωμένες μέρες.
Πισω απο την κουρτινα 

κρεμασμενη σε βρίσκουν
να μετράς τα σημάδια. 
Τρύπησαν το στήθος σου 

σφαίρες απανθρωπιάς,
γειτόνεψαν ομίχλη και χιονιάς. 
Κι οτι βαραίνει στα μαλλιά σου ,
κορδελάκι απο ενα παιδι 

με βουρκωμένα μάτια.
Ζητιάνεψες να του δώσεις τον ήλιο,
αγόρασες τοις μετρητοίς 

το απορρημενο βλέμμα 
να το γεμίσεις με κόκκινα γελια , 
θόλωσε το γιόμα στο πλευρό του γιατί .
Δεν βλέπεις πια . 

Μοναχα αφουγκράζεσαι 

τα πονεμένα του πόδια 
Γυρευεις τον ίσκιο του να αγκαλιάσεις , 

να τον γεμίσεις φιλιά. 
Τουτα του ανήκουν 

κι ας πεφτει κατάχαμα 

ο ήλιος απο υποσχέσεις .
Τεντώνεις τα γόνατα 

κι οπλίζεις το φλάμπουρο της γης 
Πες μου . Πες μου το νιώθεις 

πόσες ζωές του χρωστάς;
Σήκω . 

Γυρευουν γλάροι τον κήπο τους ,

ζητουν το δίκιο του το ανέμελο 

στην κουπαστή της θαλασσας να δουν  !