Κόκκινη τελεία

Άρχισε να νυχτώνει πια

η θάλασσα θαρρείς
και μαζεύει σιγά σιγά
τα πόδια της απ την άμμο.
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
κρατά στο στόμα του
ένα μικρό τραντζιστοράκι
Σε βλέπω να σιγοντάρεις
το ρυθμό του
σα να ξέρεις τα λόγια του .
Μεθυσμένα τ άστρα
φυλούν στο βλέμμα σου
το ασημί φεγγάρι
στάλαξαν στα χέρια μου
τη φωτιά της βροχής
κι έτσι άρχισα να ζωγραφίζω
τη σκέψη μου στον καμβά σου
Να σαι το σύννεφο;
κει που σε φτάνω
φωτίζει το κύμα σαν ουρανός
να σαι τ αγέρι; κει που σ αγγίζω
μύρια δάχτυλα
ζεσταίνουν το κουβάρι της ανέμης
ξετυλίγοντας τα πλοκάμια της γης
Στα παράθυρα του νου μου χτυπάς
σαν νυχτοπούλι που γέλα
Στους χτύπους βότσαλο
που υγραίνει το φιλί του
στο τραγούδι
στο πρόσωπο της βραδιάς
σα βραδινή ηλιαχτίδα
Τρυφερά που ακούστηκε
η κόκκινη τελεία
καθώς κρύφτηκες ..μέσα μου !