Ανορθόγραφα

Ο Δρόμος στενεύει 

κι οτι  κουβαλά η μέρα 

λιγο από τριανταφυλλο 

και λίγο από αγκάθι μυρίζει 

μα η θάλασσα δεν αφήνει το τραγούδι της 

Παράτολμη στα φαγωμένα της κυματα

γεννά άλλα  λευκά ξεπεταρούδια 

Ούτε μεγάλα λόγια 

ουτε στολίδια που λάμπουν 

Μονάχα εκείνο το πιστεύω , 

νιώθω , αγκαλιάζω 

ο άνθρωπος τον ανθρωπο

το αγαπώ , το είμαι ακόμη εδώ 

ζω κι αναπνέω 

ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι 

Μυρίζω την κάπνα κι ακούω 

την ορφάνια της άσκεπης μορφής 

βρίσκω  το είναι μου 

μέσα από χιλιάδες μάτια 

και χαμογελώ σε ένα καθρέφτη ψεύτη 

που κογιονάρει το αύριο με υφος δανεικό 

Όσο μπορώ να αφουγκραστώ τον πόνο 

όσο μπορείς να νιώσεις 

την τυφλή μου γραμμή 

όσο μπορούμε να αγκαλιαστούμε 

με τις σκιές μας 

μέχρι να ενώσουμε τα μάτια 

Ετούτα τα μικρά σπουδαία ειναι ικανά 

να σπάσουν τον φόβο , να επουλώσουν πληγές 

να δαγκώσουν το κόκκινο κεράσι στο πιάτο 

παιδια που παίζουν ζωγραφίζοντας 

στην άμμο κάστρα 

ξυπνούν τον Ομαλό , τον Ταΰγετο ,

του τζίτζικα το κλαρί κουνούν 

να ξεμουδιάσει το πόδι της γυμνής τρεχάλας 

ζεσταίνουν το φιλί της γοργόνας 

κι ανάβουν τα νερά 

να κάψουν φυτίλια απανθρωπιάς 

Ανορθόγραφα βαδίζω , μεθυσμένα κοιτάς 

Εκεί που εισαι είμαι , 

στα κρούσταλλα της βροχής 

και σ ανθισμένα πεζοδρόμια παίζει η μουσική 

Αύριο ίσως δε θα μαι εδώ , 

αύριο ίσως δεν ακούω 

αύριο ίσως να ναι μια αλλιώτικη μέρα 

πλημμυρισμένη από μύρια μικρά θάματα 

Τίποτα δεν ξερω κι από οσα ειδα

 μαθαίνω να βλέπω 

Κάθε στιγμή ένας αιώνας 

και κάθε αιώνας μια στιγμή 

κι αν ξημερώνει η πούλια κι ανθίζει ο αυγερινός 

ειναι γιατί  όπου εχει η καρδιά 

γλυκιά ζεστασιά δε εχει τόπο η μοναξιά !