Με δυο φωνές και μια καρδιά

Και που λες Μηνα σιγά σιγά θα τα συνηθίσουμε 

ολα . Μας έχουν καταλάβει σου λέω . 

Μας πήρανε χαμπάρι 

Το χουν δει πόσο εύκολα ξεχνάμε .Ακου μωρέ τι έλεγε χθες ο Μανωλιός 

Ωραία λεει ήταν που οτι ηθελε τσακ ένα τηλέφωνο και του τα φέρνουν όλα στο σπίτι.

Ένιωθε αγάς με αυλικούς κι ουτε που περνάει απ την κούτρα του πως ετσι θα λείψουν χέρια από δουλειές . Ετσι θα γίνουν τα παιδιά μας μηχανές 

πάνω σε ένα εργοστάσιο θα χτίζουν τον αέρα τους . Ατμομηχανές που θα ζουν μόνο για τα φουγάρα τους . Δίχως συναδέλφους να πουν το κατι τους βρε αδερφέ να ξεστομίσουν το ντέρτι της κυρα Μαριώς που ξενιτεύτηκε το παιδι της να βρει δουλειά . Σιγά σιγά θα μας περάσουν πως τα εγγόνια μας γίνονται εξυπνότερα, 

μπροστά στον υπολογιστή τους κοιτούν άλλο κόσμο κι ετσι ξυπνά το μυαλό τους φυτρώνοντας στα πλήκτρα χίλια δάχτυλα χωρίς πέτσα . Χωρίς την μυρουδιά του δέρματος . Θα κοπούν βρε οι αυλές των σχολείων , το παιχνίδι , οι καυγάδες του γκολ και το κυνηγητό του ιππότη των μικρών δασων . Αντί βρε να αρπάξουμε μια βούρδουλα και να τους κυνηγήσουμε σαν κλεφτοκοτάδες λιβανίζουμε τον ήχο της παγκοσμιότητας απ την ανάποδη πλευρά .

Ωχου βρε Παντελή και που μιλάς τόσα χρόνια τι βγαίνει ; Βγαίνει μωρέ βγαίνει Έστω κι ενας να συμφωνεί βγαίνει . Βλέπεις μωρε που τραβούν τα παιδιά μας ;Θα αρχίσουν να ερωτεύονται να αγαπούν να κάνουν ερωτα μονάχα μεσα από το διαδίκτυο . Ο φόβος τους μπολιασμένος ,αμπόλιαστος δω δα θα βρίσκεται . Ο Γιάννης θα φοβάται το θεριό και το θεριο το Γιάννη . Και πως μωρέ θα νιώσουν κείνο το φυτίλι που καίει τον ερωτα από τα νύχια ως την κορφή . Πως θα γευτούν το γέλιο της καραμέλας στο πρώτο τους φιλί . Τον πόθο το μεγα αυτό κερί που τρέμει μην πέσει παγωνιά πάνω του και χαθεί . Γεμίσαμε συμβουλάτορες που φωνάζουν ζήσε την ζωή Ποια ζωή μωρε ειναι ζωή το να μην εχεις μια ανοιχτή αγκαλιά ειναι ζωή να ονειρεύεσαι οτι από πλατάνι θα γίνεις τριανταφυλλιά; Μα το θεο βλογημένοι είμαστε που ζήσαμε ρε Παντελή κι από ένα πέτρινο σκαλί φτιάχναμε με μια φυσαρμόνικα γλέντι μες την αυλή . Αχ βρε Μηνά και τι μπορούμε να κάνουμε εμεις για ολα αυτά ; Να μείνουμε βρε να μείνουμε και να φωνάξουμε πλαι με τα παιδιά . Πως ειναι δική τους η ζωή και τους ανήκει ολη η γη . Να ξεχάσουμε λιγο εμας και το τι περάσαμε αλλα να θυμηθούμε πως είμαστε παιδιά . Το βόλεμα του τι θα αλλάξει τι μπορεί στα δυο να σπάσει να κοπεί . Να τους πούμε πως το κλαμα, η χαρα, ο θυμός δεν ειναι συμφορά ειναι αισθήματα ανθρώπινα σε ανθρώπων τα νερα. Να γίνουμε ένα μ αυτούς που το ξόδεμα το νιώθουνε χαρα κι όχι στιγμή που χάνεται σαν πέφτει στα θολά . Να μάθουμε από αυτούς πως ζωντανεύουν κύτταρα κι από της πίκρας την φωλιά . Πως δεν πεθαίνει η ζωή με ζωντανά παιδιά . Κι αν κλείδωσαν άστεγοι καιροί κανεις δεν ειναι μόνος όταν στον ίσκιο μια φωνή τον προσκαλεί .Αχ μωρε Μηνά όνειρα , όνειρα απατηλά . Τα όνειρα Παντελή μου ειναι του στερνου τα φτερά κι αλίμονο αν τα κρύψεις να μην τσαλακωθούν απ του αέρα τα φιλιά. Θέλουν Δροσάτα χείλη και με σπασμένα χέρια να χεις στα μάτια πινελιά . Παππού εεεεε παππού .. Νατο βρε Παντελή το μίλι  που αξίζει κολύμπι στα ανοιχτά!