Σταματημένα παπούτσια

-Μαμά σήκω να βάλεις τη σημαία

στο μπαλκόνι της φώναξε ,

γιορτάζει η Ελλάδα μας .

Ένα σπασμένο χαμόγελο υγρό ακόμη 

από τις βραδινές  βελονιές που χώραγαν στο νου

και τρύπαγαν την καρδιά , αποκρίθηκε 

-Ναι μάτια μου σε λίγο θα κρεμάσουμε

τη σημαία. Μόλις χθες με την ψυχή 

που έκλαιγε εξηγούσε στο μικρό της 

κρινολούλουδο, πως δεν θα μπορούσε 

να συμμετέχει στο δρόμο της παρέλασης 

γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα ρούχα.

Προσπαθούσε να θάψει τις κρυμμένες ενοχές

που της φόρτωσαν οι καιροί, 

μη και το βλαστάρι της αντικρίσει 

τα αγκάθια στο βλέμμα της

μη φανεί το μάτωμα της καρδιάς της 

σαν αυλακιά στο μέτωπο
Όχι δεν θα μπορούσε να τη στείλει όπως 

άλλα παιδιά. Μια παρήγορη σκέψη

την επισκέπτονταν χτυπώντας το μυαλό,

φωνάζοντας μα .. θα χει κι άλλα  χρόνια

Μα αυτή πονούσε για τούτες τις μέρες .
Σαν ιχνηλάτες που έψαχναν τα μύχια 

της ψυχής της οι φωνές μέσα της
στροβιλίζονταν γύρω της αφήνοντας χαρακιές.
-Πόσα παιδιά ταΐζονται με τούτον τον χορό;
-Πόσα άστεγα κεφάλια θα φορούσαν 

για λίγο τον σκούφο του κεραμιδιού;
-Πόσα χέρια της παλιάς σκάφης 

θα γέμιζαν το πιάτο τους 

στο άδειο της  τραπέζι;
κι εκείνα τα σχολειά πως θα έμοιαζαν 

με σπίτια που αγκαλιάζουν την ζεστασιά

Ένας άγρυπνος χτύπος χτυπούσε 

ανελέητα μέσα της αφήνοντας τις ματιές 
στο πεζοδρόμιο που σκορπά η ανάσα , 

στη γέφυρα που κρύβει γυμνά κορμιά
στα σκαλάκια της απόγνωσης ξεραμένων

γιασεμιών και μόνο ένας ήλιος 

φανέρωνε τα χρώματα της μέρας .
Μικρό το κακό σκέφτηκε η μικρή μου 

έχει φαγητό μια αγκαλιά κι ένα ταβάνι
που κάθε βράδυ κλείνει τα όνειρά της .
Μα εκείνες οι μικρές πιρουέτες που ξέμπαρκα

ανοίγουν τα πανιά τους στα φανάρια;
Τι κι αν τα μάτια εκστασιαστούν 

απο τη βοή των αεροπλάνων ,

αν η μικρή καρδούλα χτυπήσει στο πέρασμα

της αρματωσιάς το ψωμί στα χέρια λειψό .
Στη φούστα του τσολιά αρμενίζουν χρόνια

παλληκαριάς κι αντρειοσύνης
Μέσα της φτερούγησαν εκείνα 

τα απρόσωπα κορμιά που στόλιζαν

τις δάφνες, κείνα τα αμούστακα 

που χόρευαν στο όνομα της λευτεριάς

πριν να την καλομάθουν

-Μαμά ξεχάστηκες; σε περιμένω ..έξω είμαι
-Ναι καρδούλα μου βγαίνοντας για το μπαλκόνι 

είδε εκείνα τα σταματημένα παπούτσια 

που με ένα τους νεύμα να την καλούν 

να προχωρήσει .
Όχι δεν θα της έπαιρνε το θάρρος 

μήτε θα τσάκιζε τα φτερά της .
Κρέμασαν μαζί την σημαία και εκείνη 

παίρνοντας στην αγκαλιά την Μαρία της ,
της είπε ναι .. γιορτάζει η πατρίδα μας 

για όσα της έδωσε το χθες
-Μα να θυμάσαι για να αρχίσει ο ήλιος να γελά

 κι η πατρίδα να μιλά  θα πρέπει να αντικρίζει 

χαμόγελα στα δέντρα, στόματα με φιλιά
και χέρια που να κρατούν καλάθια 

που να χορταίνει η καρδιά
Τα σταματημένα παπούτσια την άκουγαν 

σιωπηλά κι ένα μικρό χάδι κύλησε
στα κορδόνια τους !