Κι όταν με ρώτησαν ...

Κι όταν με ρώτησαν 

τι είναι ποίηση είπα πως
Ένα μωρό που άνοιξε τα μάτια του

και απαιτεί ζωή
Το παιδί που μέσα στο παιχνίδι
 χτυπάει τα γόνατα και γρατζουνάει πληγή
Ο έφηβος που ερωτεύεται όλες τις εποχές
με χτύπο δυο γαρύφαλλα 

και τρεις τριανταφυλλιές
Ο νιός και το κορίτσι που επαναστατεί
με γράμματα από ένα γιατί και ένα μπορεί
Ο άντρας που χει γνώση από τον άνεμο
στο σπέρμα που κατανοεί τη ρίζα στη ρυτίδα
Η γυναίκα που βύζαξε ανθρωπότητα
και με θολά και γελαστά τα βλέφαρα
βλέπει την όαση και ξεδιψά σ άγονη γη
Ο σμιλευτής του βράχου
που ανθίζει κρίνο της φωτιάς 

και ήλιος της πηγής
Ο γητευτής της ομορφιάς , 

αντάρτης του άδικου ,
της μοιρασιάς ζωγράφος με πινελιές ψυχής
Χαρταετός μοναχικός 

που κρύβει μέσα στα σωθικά
του ανέμου όλα τα παιδιά ,
Ο μουσικός που ανοίγει τα παράθυρα
και στήνει γέφυρες στου γαλανού τις νότες
να ακουστεί η ζεστασιά

 από κηρήθρες και πουλιά
Γη της επαγγελίας του αφορισμένου η πνοή
στις ράχες η αγάπη στα τσίνορα λευκό πανί
Τα αλόγατα του κάμπου , 

της πράσινης κοιλάδας
που στάχυ έχουν τα μάτια 

και παπαρούνα την αυλή
Ταξίδι δίχως προορισμό με ένα ατέρμονο φιλί
το χάδι απ τη Δύση, το κάτασπρο το μίλι
στο φως να γεύεται νεράντζι η Ανατολή
Τα χίλια περιστέρια που σαν ενώσουν τα φτερά
κρατά στη αγκαλιά ο ουρανός ζουμπούλια
η θάλασσα σπέρνει ελεύθερα πουλιά
κι η γη κωπηλατεί

τον άνθρωπο στον άνθρωπο να βρει !