Δίχως χρόνο

Πως γέλασε

στα βλέφαρα
κείνο το μεσημέρι
καθώς με άκουγε
να του εξηγώ
πως έσπασα
στα χέρια μου
ένα παγόβουνο
και ήπια τη φωτιά του

- τι λες μου μήνυσε
πως γίνηκε
λιώνει ο πάγος τη φωτιά;
- και τι θαρρείς
πως είναι η συντροφικότητα
απάντησα
χύνεται το βουνό
να δέσει στην πεδιάδα

ορθές παπαρούνες
γέρνοντας τα κεφάλια
στους ώμους
ζευγαρώνουν
δίνοντας το φιλί τους
βλέπεις μεσημέρι ;
δεν έχει ώρα η ζωή
κι αν η αγάπη
ειναι εκεί
στα σπάργανα
χορεύουν
κι η δύση κι η ανατολή!