Λευκές πνοές

Ρώτησα τον ήλιο
πως βαστά γερά το φως του
και μου απάντησε
τόσες ηλιαχτίδες στα χέρια μου κρατώ
τη γη
πως γεννιέται κάθε μέρα απ την αρχή
μου πε πως πάνω μου κουβαλώ
βήματα σ αγάπης το χορό
τον ουρανό
πως αδιάσπαστος κοιτά δάκρυ αντάμα στη χαρά
δέματα μου δειξε σύννεφο

κι ένα αεράκι που κεντά
τη θάλασσα
για να μου πει που είναι το κάλμα που η αρχή
κύματα μου γνεψε πράσινα μπλε και θαλασσιά
που σπάνανε τη φουρτούνα και δέναν τη χαρά
κι ένας καθρέφτης με κοιτά
θρύψαλα γίνομαι μπροστά του
μα τα κομμάτια του μαζεύει και  κρεμά
μες τη ματιά πολύχρωμα πουλιά
μύρισε κρίνο , γαρύφαλλο και γιασεμί
βάρκα η καρδιά μου με ένα ανεμάκι που απαλά φυσά
κι οι κωπηλάτες μου τυμπανοκρούστες άγγελοι γης 

απλώνουν στο γρασίδι τις φυλλωσιές του δρόμου 

μικροί αποσπερίτες στα κύματα του δυόσμου 

στις στέγες των σπιτιών φυτρώνουν γιασεμιά 

λευκές πνοές του κόσμου που θέλω να γελά!