Τελάλης του πρωϊνού

Χάραξε 

τα φώτα σβήνουν 

κουρασμένα απ τον περίπατο της νύχτας 

Δροσερό το αεράκι ανοίγει το στόμα του

να βγουν φουσκαληθρες 

στα φύλλα των δέντρων .

Κοιμούνται οι σκέψεις των ανθρώπων 

Η ώρα που ξυπνούν τα πουλιά . 

Μυρίζω τα χρώματα του πρωινού

Δραπέτης του χρόνου φορώντας 

πάνω μου τον ουρανό γυμνώνομαι 

στην πλάτη της ροδιάς 

και που άλλο πιο ζεστό χώμα δεν έχω

πάρα τους κόκκινους σπόρους της .

Τελάλης του δρόμου κρατώντας 

ένα κουκούτσι ροδάκινου στα χέρια 

μοιράζω την ψίχα στην ομορφιά του κόσμου

Α! και πως άνθισε το αγιόκλημα 

τις μελισσούλες να θρέψει !