Αδέσποτες σκέψεις

Κι έτσι άρχισα να καταλαβαίνω 
τους γύρω και την ανάγκη τους 

να θεραπεύσουν κάποιους που δεν γνώριζαν . 

Αθόρυβα ίσως κι άδολα κάποιες φορές. 

Αναρωτιόμουν το πάθος της συμβουλής 

ειναι άραγε η δειλία της αγκαλιάς ,

ο φόβος να πλησιάσουμε τον άλλον 

ή μήπως το βολικό από μακριά 

σου μιλώ καλύτερα. 

Μας λείπει το θάρρος ή περίσσεψε το θράσος ; 

Αγαπάμε τον άνθρωπο ή καμωνόμαστε 

τους αγαπητικούς στην ποδιά της προβολής 

Εμείς , εσείς οι κύκλοι μας οι άλλοι 

ένας μικρόκοσμος του μεγάλου κόσμου 

μα αξίζει να σπουδάζεις την ψίχα του . 

Έστω και αν η αποξένωση έβρισκε το στόχο της ,

έστω κι αν κούραζε η μονοτονία της επανάληψης 

ακόμη κι αν κάποιες φορές με μελαγχολεί η σκέψη 

πως σιγά σιγά νεκρώνεται η φωνή 

και κάτω από ένα γράμμα θα κρύβεται 

ένα κάποτε παλιό όμορφο συναίσθημα 

ίσως για να μην πάψουν 

τα λουλούδια να γεννιούνται.
Χαμογελώ στους ομοϊδεάτες ξέρω πως μ ακούν 
κι όταν δεν υπάρχει η σκιά μου 
εκεί στο αντάμωμα της καρδιάς  !