Περνώντας τον άνεμο

Ούτε που γνώριζα τα γράμματα των αστεριών 

Κάτι ανορθόγραφες λέξεις μιλούσαν τα πέλαγα 

Αφουγκράστηκα τον τόπο των ονείρων 

κι εκεί σε συνάντησα . Φορούσες το στέμμα 

του φεγγαριού. ίδιος με τη νύχτα .

Τα μαλλιά σου φέγγιζαν την αλμύρα 

και το γλυκό χάδι του δειλινού. 

Αποσπερίτης είπα και γέλασα με το σφύριγμα

του ανέμου που μια μελωδία κεντούσε 

- γνωρίζεις που πάνε τα όνειρα; ρώτησα 

γέμισες μια χούφτα χρυσοκόκκινες δροσοσταλίδες

και τις άφησες στα χέρια μου . 

Άφησα τα μάτια μου να τρέξουν στους ώμους σου

θωρούσες τη ζεστασιά των πολύχρωμων ήλιων 

Σε κράτησα απ τα χείλη και στόμα με στόμα 

προχωρήσαμε . Που πάμε με ρώτησες 

- παντού σου αποκρίθηκα χαμογελώντας .

Τα πουλιά ξέρουν τον δρόμο που στραφταλίζει 

το νερό της ζωής . Μάθαινες τα σύμφωνα 

και τα φωνήεντα που πατούσαν τα βήματα μου 

Άγγιζα τα χλωρά σου φύλλα ανοίγοντας

μια μια τις σκαλωσιές της άνοιξης σου

Ολόχαρο κελάηδημα έγινα να ανθίζουν οι χαραυγές σου 

Πέταξα την σκόνη απ τα κλειστά παράθυρα 

κι άνοιξα το μίλι να μπει το φως απ το ξάγναντο .

Οι παπαρούνες πήραν το χρώμα της καρδιάς 

κι έτσι κόκκινες φτερουγίζουν στο απάνεμο 

Τόσοι αιώνες πέρασαν που κάθε μέρα γεννιούνται 

κουκούλια που σκάνε πεταλούδες κι ανάβουν την φλόγα της .

Χειμώνας και πως συλλαβίζει ένα φιλί του Μάρτη το τραγούδι !