Αθέατοι διαβάτες

Σαν παιδιά που ποτέ δε μεγάλωσαν

έφηβοι που λιάστηκαν στον ήλιο

κι έμειναν να κοιτούν

τα πολύχρωμα φανάρια της νιότης

ξεχασμένοι στη βαρκάδα

της κλεμμένης τους θάλασσας

τι κι αν βαρούν μπουνάτσες

προσκέφαλο απανέμι στα μαλλιά καρφώσαμε

κι εκείνο το δίχτυ που πάντα φιλούσε στα πόδια

μήτε ποτέ του  κλείδωσε τα φτερά μας

κάπως έτσι βαδίζουν τα μάτια μας

αθέατοι διαβάτες στο ακρογιάλι του ονείρου

στεριώσαμε τη στιγμή στο πάντα

κι απ τη βρύση της ξεδιψά η φωτιά

φτάνει τ’ άγγιγμα της πούπουλο να φορά

να στάξει ένα χάδι να μελώνει η καρδιά

κι εγώ που σε κοιτώ πως λαχταράει η ψυχή

κι εσύ πως με μια ανέγγιχτη αγκαλιά

φεγγάρι γίνεσαι που λούζει την αυλή μου

κι εχει μια γλύκα η Ανατολή στο πρώτο της φιλί!