Αντε φίλε ..

 Α !!φίλε μου

για δες πόσος καιρός
από τότε που πιάναμε
τα κουλούρια του ήλιου
κι απ' το σουσάμι τους
χτίζαμε άγουρες πόλεις
Γεμίζαμε τα κανάτια
με νερό κι αυτά χύνονταν
στη δαντέλα του φουστανιού
μια λυγερόκορμης κοπέλας
Θαρρούσες κι από το βρεγμένο
φουρό της θα γεννηθούν ανεμώνες
να στήσουν τον χορό των βράχων
κι ανάμεσα απ' τα στήθια της
θα τρέξουν οι σπόροι της ροδιάς
να σιγοψήσουν τα κόκκινα φύλλα
Παίζαμε με σπιρτόκουτα
να ρθει η φλόγα του καλοκαιριού
αναμμένη ολόφωτη λαμπάδα
να σπάσει τα καρύδια του χειμώνα
αχ! κι αυτή μοσχοβολιά
πως ρουθούνιζε στον κόρφο
Δε χάθηκαν ολα φίλε μου
γεμίσαμε πολύτιμα το στέρνο
κι έτσι περπατάμε στην άσφαλτο

σκορπώντας χώμα 

να δεθούν οι γαζίες 
Θα ρθει ακούς ;
θα ρθει ο δρόμος που σκάψαμε
κι εμείς θα τραγουδάμε
το όνειρο της γιορτής
με ένα τριαντάφυλλο ανοιχτό
θα πλύνουμε τα χέρια
Δε στέρεψαν οι στέρνες
μονάχα να..
μια ολόφωτη βροχή προσμένουν
Σιμώνει .. άιντε φίλε
τα χέρια μας κουπιά σε θάλασσα πλατιά!