Πίνακας

Είναι κείνα

τα μικρά καμπανάκια
που κάθε πρωί γιορτάζουν
ντύνοντας την σκουλαρικιά
στα κόκκινα
σαν σπίθες που ξεπήδησαν
να φυτευτούν στο πρώτο φως
Είσαι κι εσύ που έμαθες
να διαβάζεις τον άνεμο
στο αλφαβητάρι των ματιών
είμαι κι εγώ που πείσμωσα του καιρού
και απανεμιά του ζωγραφίζω
κι όλοι εμείς που γείραμε
στα πέταλα του ρόδου
σαν σπόροι από αγάπης γη
και σπρώχνουμε το δέντρο της ροδιάς
στο δάσος να πάρει αναπνοή
Κι όσο να πεις
χύνουμε μια θάλασσα
σε ένα ποτήρι της ζωής
Μα τούτος δω ο πίνακας
βάφει με χρώματα πνοής
κι ένα ατελείωτο φιλί
να κουβαλά ανατολή!